Η αντικανονική «κανονικότητα»
Εχω γνωρίσει ανθρώπους, τρεις για την ακρίβεια, που αρνούνται επιμόνως να γυρίσουν τα ρολόγια τους στη θερινή ώρα. Η στάση τους δεν εκπορεύεται παρά από την άρνηση να αλλάξουν το, κατά τη γνώμη τους, «κανονικό». «Δεν θα αλλάξουμε εμείς την ώρα μας, χάριν των ξένων», ήταν η, σχεδόν κοινή, επιχειρηματολογία για τη στάση τους όταν τους ρώτησα, και, κάπου εκεί, έληξε η συζήτηση.
Η ιστορία με τα ρολόγια μικρή αξία έχει. Αφελείς ή γραφικοί υπάρχουν παντού και πάντα. Λειτουργεί, όμως, ως παραβολή για την ελληνική κοινωνία. Η οποία, επίσης, αρνείται να «αλλάξει το ρολόι», δηλαδή νοοτροπίες και συνήθειες που μπορεί να συμβάλλουν στη διαμόρφωση αυτής της ιδιαίτερης «ταυτότητας» όλων μας αλλά, τελικά, υπονομεύουν το μέλλον.
Τα παραδείγματα «κανονικότητας» είναι πολλά. Η «κανονικότητα» των Eλλήνων οδηγών επανήλθε το αμέσως επόμενο λεπτό από το τραγικό δυστύχημα στην εθνική οδό. Τα όρια ταχύτητας παραβιάζονται, έλεγχοι δεν υφίστανται, ενώ για τους «ξύπνιους» η ΛΕΑ παραμένει η ταχύτερη λωρίδα. Το σοκ της εικόνας λειτούργησε μόνον ως τροφοδότης κουτσομπολιού και ευκαιρία επιβεβαίωσης της φαιδρότητας κάποιων βουλευτών μας.
«Κανονικότητα» αποτελεί, πλέον, και η είδηση του εμπρησμού του βιβλιοπωλείου του αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Με τον Αδωνι Γεωργιάδη μπορείς και οφείλεις να έχεις πολιτικές διαφορές. Δεν τον καις, δεν του βάζεις βόμβες και, πάντως, η πολιτεία οφείλει να προλαμβάνει τέτοια περιστατικά. Τελικά, ακόμη ένα γκαζάκι εξερράγη χθες. Εκδόθηκαν οι πάγιες ανακοινώσεις καταδίκης, δεν αποκλείεται μάλιστα ο υπουργός Δημοσίας Τάξης Ν. Τόσκας να έσπευσε να εκφράσει «κανονικά» τη λύπη του στον βουλευτή.
«Κανονικότητα» συνιστά και η κατάληψη δημόσιων ή ιδιωτικών χώρων στο όνομα της αλληλεγγύης και της πάλης των τάξεων, «κανονικότητα» η διάλυση των πανεπιστημιακών χώρων, «κανονικό» και το κάπνισμα με τα παιδιά στο αυτοκίνητο (τόσο ώστε να μας εκπλήσσει το βαρύ πρόστιμο), «κανονικά» και τα σκουπίδια δίπλα και όχι μέσα στους κάδους, «κανονική» η στάθμευση σε μπάρες που εξυπηρετούν άτομα με κινητικές δυσκολίες ή μητέρες με το καροτσάκι των βρεφών τους, «κανονική» και η «για μισό λεπτάκι έλειψα» κατάληψη θέσεων στάθμευσης ΑΜΕΑ ή το κλείσιμο ολόκληρων οδών. «Κανονικές», προφανώς, και οι ύβρεις αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς.
Μήπως τελικά μοιάζουμε, ως κοινωνία, με αυτούς που αρνούνται να αλλάξουν το ρολόι τους, έστω κι αν γνωρίζουν ότι θα εξοικονομήσουν από την ηλεκτρική κατανάλωση; Μήπως αφήνουμε τους άλλους να τηρήσουν τους κανόνες, κρύβοντας την επιμονή μας στη δική μας «κανονικότητα»; Θα πείτε, «μα εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ μας λες για τη ΛΕΑ και τις θέσεις στάθμευσης των ΑΜΕΑ;». Nαι. Διότι εάν δεν μπορέσουμε να συνεννοηθούμε στα «μικρά» που όλοι αντιμετωπίζουμε, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα και για τα «μεγάλα».