Οι τιμές τιμή δεν έχουν

ίγο μετά την ένταξή μας στο ευρώ, επισκέφθηκα ως τουρίστας την Πορτογαλία, μία χώρα συγγενή με τη δική μας τόσο πληθυσμιακά όσο και οικονομικά, αλλά κυρίως γιατί και οι δύο χώρες βρίσκονται στα άκρα της Ευρώπης. Ο καφές τότε στην Ελλάδα κυμαινόταν από 2 έως 5 ευρώ. Στη Λισσαβώνα από την άλλη, για 2 ζευγάρια, καθιστοί σε καφετέρια δίπλα στο μουσείο με 4 εσπρέσο συνοδευόμενα από παραδοσιακά βουτήματα, ο συνολικός λογαριασμός ήρθε 4,40 €. Μία άλλη διαπίστωση ήταν στο μίνι μάρκετ όταν αγοράσαμε μια οδοντόκρεμα ίδιας μάρκας με αυτή που χρησιμοποιούσαμε στην Ελλάδα, οικονομικότερη κατά 35% (0,70€-1,10€). Σε άλλα επώνυμα προϊόντα βρίσκαμε διαφορές 15-25%.

Σε ερώτησή μου πώς προκύπτει αυτή η διαφορά εδώ, η εύκολη απάντηση που πήρα ήταν ότι είμαστε εκτός Κεντρικής Ευρώπης και έχουμε κόστη μεταφοράς. Ως εισαγωγέας εμπορευμάτων από διάφορες χώρες του εξωτερικού, γνωρίζω ότι το κόστος μεταφοράς δεν επιβαρύνει το εμπόρευμα πάνω από 2-5%. Αλλωστε το ίδιο απομακρυσμένη είναι και η Πορτογαλία. Το συμπέρασμα που βγάλαμε είναι ότι οι εισαγωγείς και οι αλυσίδες αγαθών εδώ λειτουργούσαν ασύδοτα και οι ανίκανες κυβερνήσεις αδυνατούσαν, εκούσια ή ακούσια, να δώσουν λύσεις σε αυτήν την ανωμαλία.

Από την εποχή της οικονομικής κρίσης με την τρόικα και τα μνημόνια, φτάσαμε αισίως στη βαλκανοποίηση μισθών και συντάξεων, ενώ τα αγαθά κάθε άλλο παρά πλησιάζουν τις τιμές της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Στη Βόρεια Ελλάδα είναι πολλοί οι Ελληνες που βρίσκουν καταφύγιο και λύση στις γειτονικές χώρες. Αντί το πολιτικό μας σύστημα να αναλώνεται σε κοκορομαχίες, θα έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να σχηματίσουν επιτροπές, να εντοπίσουν τα αίτια, να μαζέψουν στοιχεία και να απαιτήσουν από τις αλυσίδες να λογικέψουν τις τιμές και να τους θέσουν προ των ευθυνών τους.

Αντί οι χιλιάδες επιχειρήσεις να μετακομίζουν σε γειτονικές βαλκανικές χώρες με χαμηλή φορολογία 10% και 15%, τώρα που έπεσαν και εδώ τα ημερομίσθια, γιατί δεν ανακηρύσσουμε και εμείς τους βόρειους συνοριακούς νομούς, μη εξαιρουμένης και της Θράκης, σε ευκαιριακή ζώνη όπου η φορολογία δεν θα υπερβαίνει το 15%, για να φέρουμε πίσω τις εταιρείες που έφυγαν αλλά και να κρατήσουμε αυτές που θέλουν να φύγουν; Καλά, για τους επιχειρηματίες δεν ενδιαφέρονται, αλλά για τα νιάτα της Ελλάδας δεν νοιάζονται;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΑΕΙΔΟΠΟΥΛΟΣ