Μηδενική συνοχή

Ανάμεσα στη φαντασίωση και στην ιδιοτέλεια διαλύεται καθημερινά η χώρα. Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς κι άλλα ζεύγη - μυλόπετρες, που συνθλίβουν τις όποιες προσπάθειες για ένα επόμενο βήμα μικρής έστω ανάτασης και αναζωογόνησης. Η παραλυτική ισορροπία μέσα στην οποία ζούμε δεν είναι συνθήκη επιβίωσης αλλά παρακμής. Δεν είναι μόνο τα μεγάλα και καίρια ζητήματα, όπως η αέναη διαπραγμάτευση και η αξιολόγηση που ποτέ δεν «κλείνει» ή ότι η Ελλάδα παραμένει θερμοκήπιο πάσης φύσεως τρομοκρατίας, εισαγόμενης και εξαγόμενης· είναι και θέματα μικρότερα, καθημερινά, τα οποία μοιάζουν αμετακίνητα, προσκολλημένα στον ίδιο χυλό απροθυμίας, άγνοιας και επιθετικής αδιαφορίας απέναντι σε ό,τι αποκαλούμε δημόσιο συμφέρον. Πληροφορίες από τον Δήμο Αθη- ναίων εμφανίζουν την υπόθεση «Αττικό» - «Απόλλων», των δύο κεντρικών κινηματογράφων που προς στιγμήν έμοιαζε να κινούνται με ούριο άνεμο προς την επαναλειτουργία τους, να παγώνει και πάλι. Δεν είναι με υπαιτιότητα του δήμου. Κάθε άλλο, μάλιστα. Η εμπλοκή αφορά εμμονές και μικροσυμφέροντα. Και αυτό είναι ένα μόνον παράδειγμα, ελάχιστο –με τεράστια όμως συμβολή στην εικόνα του κέντρου της πόλης–, ένα από τα πολλά που δηλώνουν ότι το καλύτερο δεν έχει θέση σε αυτήν τη χώρα. Είτε αφορά δύο ιστορικές αίθουσες, είτε την αλλαγή των φθαρμένων κάδων της πρωτεύουσας, είτε τη λειτουργία αποτεφρωτηρίου... ή την επένδυση στο Ελληνικό. Διαφορετικά μεταξύ τους θέματα που αγγίζουν διαφορετικές ομάδες πληθυσμού, προσκρούουν όμως όλα σε ιδιωτικά συμ- φέροντα. Σε αυτόν δηλαδή τον ασφυκτικό μικρόκοσμο, που αναπαράγει τη μηδενική συνοχή της κοινωνίας. Τον διαρκή κατακερματισμό της, κατακόρυφο και οριζόντιο, μέσα από τον οποίο μετατρέπονται οι δημόσιες «επενδύσεις» (με την ευρύτερη έννοια του όρου) σε ατομικές υποθέσεις. Και όσο η κυβέρνηση δεν πείθει ότι βαδίζει με σχέδιο αλλά κινείται συγκυριακά με εμφανή την πρόθεσή της να παραμείνει στην εξουσία, τόσο ο κατακερματισμός βαθαίνει, με το ιδιωτικό να οχυρώνεται και να δυναμώνει εις βάρος του δημόσιου. Τι περίεργο, αλήθεια. Στη χώρα όπου τα «ιδιωτικά συμφέροντα» έχουν ποινικοποιηθεί και η Πρώτη Φορά Αριστερά κήρυξε εξαρχής ανελέητο, υποτίθεται, πόλεμο εναντίον τους, αυτά αναδύονται πιο αρραγή και ισχυρά από ποτέ.