Ελπίδες, προσδοκίες, αυταπάτες
Κρίνοντας από τις δηλώσεις του Στ. Κούλογλου, ένδοξου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ότι η ιδέα μιας λαμπρής εμφάνισης του Βίλντερς στις ολλανδικές εκλογές όντως κυκλοφορούσε σε κύκλους του κυβερνώντος κόμματος. Με την έννοια ότι θα προκαλούσε αναταραχή στην Ευρώπη και έτσι θα μπορούσε να υπάρξει η πολυπόθητη πολιτική λύση με τους δανειστές. Οπως ακριβώς τη φαντασιώνεται άλλη μία φορά η κυβέρνηση, παρ’ όλο που η εμπειρία έχει δείξει ότι ποτέ στη διαδρομή της κρίσης οι δανειστές δεν είχαν δεχτεί τέτοια εκδοχή. Προφανώς, όμως, ο πρωθυπουργός και οι δικοί του αρνούνται να δεχτούν την αδήριτη πραγματικότητα...
Τώρα η καινούργια ελπίδα είναι ότι μετά την αποτυχία του στις εκλογές ο «μισητός» Ντάισελμπλουμ –άγνωστο γιατί, αφού ο άνθρωπος δεν ανήκει στους «σκληρούς» κατά γενική ομολογία– θα αντικατασταθεί στην προεδρία του Γιούρογκρουπ, αν και ο ίδιος επαναλαμβάνει ότι θα παραμείνει στη θέση του έως τον επόμενο Ιανουάριο και σε κάθε περίπτωση μέχρι να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση στην Ολλανδία. Και βεβαίως, η ελπίδα αυτή συνδυάζεται με την προσδοκία ότι ο Σουλτς και οι Σοσιαλδημοκράτες θα κερδίσουν τις εκλογές στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο.
Το νέο σκεπτικό είναι ότι η απομάκρυνση του Ντάισελμπλουμ από την προεδρία του Γιούρογκρουπ θα είναι επικοινωνιακά εκμεταλλεύσιμη και θα παρουσιαστεί σαν νίκη της Αθήνας, ενώ η νίκη του Σουλτς θα αλλάξει τη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα (νομίζουν...) , αφού θα φύγει από τη μέση ο ακόμη πιο «μισητός» Σόιμπλε. Αγνωστο αν στο ίδιο σκεπτικό εντάσσεται και μία ανομολόγητη ακόμη ευχή να θριαμβεύσει στο μεταξύ στις εκλογές της Γαλλίας η Λεπέν. Αυτό ακόμη δεν το έχει ευχηθεί ανοικτά κάποιος Συριζαίος, αλλά δεν αποκλείεται να το ακούσουμε στο μέλλον. Πάντα με την έννοια να γίνει «μπάχαλο» η Ευρώπη, για να αναγκαστούν οι δανειστές να πουν «ναι» σε πολιτική λύση, αναφορικά με την αξιολόγηση.
Στο βάθος όλων αυτών των σκέψεων είναι φυσικά να βγει από την πίεση και το αδιέξοδο η κυβέρνηση, ώστε να παραμείνει στην εξουσία έως το 2019, μήπως και ανακάμψει έως τότε στις «μαύρες» γι’ αυτήν δημοσκοπήσεις. Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο σημαίνει ότι πρέπει να μη κλείσει έως τον Σεπτέμβριο η αξιολόγηση, μήπως και η νέα αυταπάτη βγει αληθινή, δεν παίζει κανένα ρόλο. Οπως δεν νοιάστηκαν οι Συρανέλ ούτε μία στιγμή για τις αρνητικές συνέπειες που είχαν για τη χώρα τα κατά καιρούς «τσαλίμια» τους, δεν θα νοιαστούν και τώρα, αν τελικά αποφασίσουν οριστικά να το τραβήξουν μέχρι το τέλος στη διαδικασία της αξιολόγησης. Απ’ ό,τι μάλιστα δείχνουν η στάση τους και η συμπεριφορά τους, σε αυτόν τον δρόμο βρίσκονται και μακάρι να μας διαψεύσουν μία φορά.
Το θέμα, πάντως, έχει πάρει διαστάσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του θέλουν να εξαντλήσουν την τετραετία, είτε γιατί πιστεύουν στα θαύματα (δηλαδή ότι θα ανακάμψουν και θα κερδίσουν τις εκλογές), είτε γιατί φοβούνται τη συντριβή και την «επόμενη μέρα», είτε γιατί κάτι άλλο έχουν στο μυαλό τους. Ωστόσο, υπάρχουν και εκείνοι που πιέζουν για πρόωρες εκλογές στο αμέσως προσεχές διάστημα, χωρίς να κλείσει η αξιολόγηση. Αυτοί θεωρούν ότι την κυβέρνηση και το κόμμα τούς έχει πάρει «η κάτω βόλτα» και όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Αρα να γίνουν εκλογές για να περισωθεί ό,τι μπορεί και ας φορτωθεί η νέα κυβέρνηση την υπογραφή της αξιολόγησης. Με τους ίδιους να ξαναβρίσκονται στο πεζοδρόμιο, όπου πραγματικά ανήκουν! Προς το παρόν, βουλιάζουμε όλοι μαζί στο τέλμα.
Ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του θέλουν να εξαντλήσουν την τετραετία, είτε γιατί πιστεύουν στα θαύματα (ότι θα ανακάμψουν και θα κερδίσουν τις εκλογές) είτε γιατί φοβούνται τη συντριβή.