Survivor και μνημόνια
Εντάξει! Υπάρχουν πράγματι πολύ πιο εποικοδομητικά πράγματα που θα μπορούσε κάποιος να κάνει τα βράδια του από το να βλέπει Survivor, το ξέρουμε! Κάθε φορά που παραδινόμαστε στην παρόρμηση για άλλο ένα επεισόδιο, συνοδεία ποπ κορν και Twitter, αυτομαστιγωνόμαστε νοερά που δεν πιάσαμε να διαβάσουμε ένα καλό βιβλίο, να πάμε σινεμά ή να βάλουμε ΕΡΤ που είναι ποιοτική και κανείς δεν μπορεί να μας εγκαλέσει που την παρακολουθούμε...
Παρά τα σχετικά συμπαθητικά επίπεδα αυτογνωσίας, αυτά που διαβάσαμε στο πρωτοσέλιδο θέμα της «ΕφΣυν» («Τηλε-κανιβαλισμός») μας έκαναν να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό. Μεταξύ άλλων, μάθαμε ότι το πρόγραμμα χτυπάει 60άρια γιατί προβάλλεται σε μια «ψυχορραγούσα και non survivor κοινωνία» (sic). Οτι όσοι το παρακολουθούμε χρειαζόμαστε ψυχογράφημα γιατί αφήνουμε «τον “άγονο” αγώνα της επιβίωσής» μας για να βλέπουμε μαχητές και διάσημους να παλεύουν για ένα πιάτο ρύζι. Και το καλύτερο: «Σε μια Ελλάδα με πολίτες σε ανθρωποφαγική διάθεση, είναι ηλίου φαεινότερον ότι μια κρίσιμη μάζα, που έχει στο παρελθόν “ποντάρει” στο χρήμα μάλλον και όχι σε άυλες αξίες, έχει κάπου στον δρόμο χάσει μέσα στα μνημόνια τα αντανακλαστικά του survivor που της είχαν απομείνει. Ετσι, του Ελληνα του κάθεται καλά να κοιτάζει από την κλειδαρότρυπα ανθρώπους που περνούν δοκιμασίες –προσέξτε!– όχι σκληρότερες από αυτές στις οποίες ο ίδιος υποβάλλεται στην πραγματική ζωή (πείνα, φτώχεια, ανεργία, αναξιοπρέπεια, μοναξιά, προδοσία). Ενα σοβαρό ελαφρυντικό είναι ότι πιθανόν ο τηλεθεατής να επιχειρεί (επιτέλους) να ξαναβρεί τη χαμένη φόρμα τού πάλαι “αγανακτισμένου” survivor για να σηκωθεί και να ανασυνταχθεί». Εντάξει, μας αναγνώρισαν και ένα ελαφρυντικό, μην είμαστε πλεονέκτες.
Φαντάστηκα τους τηλεθεατές του τηλεπαιχνιδιού, που πράγματι σπάει ταμεία φέτος, να κοιτάζονται μεταξύ τους με απορία. Τελικά, είναι μνημονιακό ή αντιμνημονιακό να παρακολουθείς Survivor; Η κριτική στο τηλεοπτικό προϊόν είναι φυσικά απόλυτα θεμιτή, εξάλλου τα νούμερα που «χτυπά» η εκπομπή την καθιστούν ζουμερό «θέμα» για τους τηλεοπτικούς συντάκτες. Ομως το μένος, οι τόσες υπερβολές, οι πολιτικές αναγωγές και η πλήρης απουσία της άλλης άποψης σε ένα εκτενέστατο αφιέρωμα, μόνο αμηχανία αποκαλύπτουν.
Δεν αφορά την «ΕφΣυν», φυσικά, ούτε και το Survivor μόνο, αλλά ένα σύμπτωμα της εποχής που ζούμε είναι η αλλεργία στην επιτυχία του άλλου, η καχυποψία μπροστά σε οτιδήποτε μαζικό και, μακάρι να κάνουμε λάθος, και η δυσανεξία στο γέλιο και τη διασκέδαση. Μπορεί να ψηφίζονται μνημόνια, αλλά οι πολίτες οφείλουν να μη χαλαρώνουν. Δεν ήταν τυχαία η οργισμένη κριτική για την έκθεση GR80s. Δεν έφτανε η διατύπωση αντιρρήσεων για το ένα ή το άλλο της σκέλος. Για να περνάει τόσος λαός από την Τεχνόπολη, να βγάζει φωτογραφίες, να θυμάται, να χαίρεται, έπρεπε να αποδομηθεί στο σύνολό της.