Η Κάλλας και ο Μπελογιάννης
ΗΜαρία Κάλλας δεν έδωσε αγώνες για την Αριστερά, ούτε υπερασπίσθηκε μαχητικά και ευθέως τις «δημοκρατικές αξίες», όπως έκανε, κατά τον κ. Τσίπρα, ο Νίκος Μπελογιάννης. Εκτός αυτού πέθανε από καρδιακή προσβολή και δεν εκτελέσθηκε, άρα κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για ηρωικό θάνατο στην περίπτωσή της. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να καρπωθεί την υπεραξία της μνήμης της και κανένας πολιτικός αρχηγός της Αριστεράς δεν θα μπορούσε να βγάλει λόγο στα εγκαίνια του μουσείου της. Η Κάλλας, όσο μπορώ να ξέρω τουλάχιστον, δεν τραγούδησε τη Ρωμιοσύνη του Ρίτσου – μάλλον γιατί δεν ταίριαζε στη φωνή της. Και τέλος η Μαρία Κάλλας δεν οπλοφορούσε, οπότε δεν θα ήταν δυνατόν στα εγκαίνια του δικού της μουσείου ο κ. Κουτσούμπας να εμφανίσει το όπλο της, ως τεκμήριο επαναστατικής γνησιότητας του κόμματος στο οποίο προΐσταται.
Ολα αυτά νομίζω εξηγούν επαρκώς το γεγονός ότι, ενώ τις προάλλες εγκαινιάσθηκε μουσείο στο σπίτι του Νίκου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα, το διαμέρισμα όπου έμεινε η Κάλλας πριν φύγει στην Αμερική παραμένει ερμητικά κλειστό. Τουλάχιστον μετά την αποχώρηση των καταληψιών, που εκδιώχθηκαν από το ανάλγητο κράτος επί υπουργίας Νίκου Δένδια. Το κτίριο ανήκει στο ΝΑΤ, το οποίο υποθέτω πλήρωνε την ηλεκτροδότησή του όσο το κατοικούσαν οι «συλλογικότητες». Πρόκειται για την πολυκατοικία Παπαλεονάρδου που βρίσκεται στην οδό Πατησίων, απέναντι από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Εχει σημασία το σημείο. Αρκεί να σκεφθεί κανείς τις δυνατότητες αξιοποίησης ενός έστω μικρού μουσείου αφιερωμένου σε μία από τις σημαντικότερες παγκοσμίως προσωπικότητες του εικοστού αιώνα. Απέναντι από το Εθνικό Αρχαιολογικό, οι επισκέπτες θα είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει να επιδείξει μόνον την κουρελαρία που κρέμεται στα κάγκελα του Πολυτεχνείου.
Πτωχεύσαμε διότι δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε τον εαυτό μας.
Θα μου πείτε τι σημασία έχουν οι άριες και η κολορατούρα μπροστά στους αγώνες του λαού, που έχυσε το αίμα του για να γίνουν υπουργοί οι κ. Κατρούγκαλος και Φλαμπουράρης; Φοβούμαι πολύ ότι το ερώτημα μπορεί να μοιάζει ειρωνικό, όμως δεν παύει να αντανακλά τη νοοτροπία όχι μόνον των νυν κυβερνώντων αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουμε συλλογικά την ανάγκη για καλλιέργεια οδηγεί στην αδυναμία μας να αναγνωρίσουμε τις πραγματικές αξίες. Την καλλιέργεια την είπαμε «κουλτούρα» για να ξεμπερδεύουμε. Κι η Κάλλας ανήκει στην κουλτούρα. Δεν την καταλαβαίνουμε και δεν μας αφορά. Ο Μπελογιάννης όμως ανήκει στον «λαό», οπότε για το μουσείο του κοπιάζουμε να βρούμε ΕΣΠΑ. Και μετά αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να μας εντυπωσιάζουν όσοι μας πουλάνε χάντρες και καθρεφτάκια.
Πτωχεύσαμε, διότι δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε τον εαυτό μας. Και με τα χέρια ψηλά, ζητήσαμε από τους «άλλους» να μας αξιολογήσουν. Με αποτέλεσμα να ανακαλύψουμε, ω της φρίκης, πως η αξία μας δεν ήταν αυτή που νομίζαμε πως είναι. Οι «άλλοι», δυστυχώς, προτιμούν την Κάλλας από τον Μπελογιάννη.