«Γιορτή της δημοκρατίας» ή θεσμοθετημένο μπάχαλο
Είναι και αυτό ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα – όπως οι Εξεταστικές, οι δικογραφίες που πηγαινοέρχονται στη Βουλή, οι κορδέλες των εγκαινίων κ.λπ. Oμως, η πρόταση της επιτροπής Κατρούγκαλου για την αναθεώρηση του Συντάγματος, που ανακοινώθηκε προ ημερών, ανεξαρτήτως της τύχης που θα έχει, μας δίνει την ευκαιρία να δούμε το είδος της πολιτείας στο οποίο θα ήθελαν οι συριζαίοι να μετατρέψουν την Ελλάδα.
Εχει σημασία ότι, από την αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει τις προτάσεις, η επιτροπή Κατρούγκαλου δηλώνει εξαρχής τις ακραία αριστερές, ανατρεπτικές θέσεις της. «Οι μνημονιακές επιταγές συνιστούν “παρασύνταγμα”», διαπιστώνουν οι υπό τον Κατρούγκαλο σοφοί και, επειδή οι ίδιοι θέλουν να κινηθούν σε «προοδευτική κατεύθυνση», θεωρούν «αδήριτη ανάγκη μια ριζοσπαστική αναθεώρηση». Προκειμένου δε να την πετύχουν, ξεμπερδεύουν κατ’ αρχάς με τη συναίνεση: «Ως προς τα κρίσιμα διλήμματα, η αναθεώρηση δεν μπορεί να είναι συναινετική», γράφουν. «Τα διακυβεύματα αυτά από τη φύση τους προϋποθέτουν σύγκρουση επιχειρημάτων και συμφερόντων». Η σύγκρουση, εντούτοις, δεν συνεπάγεται την επιβολή της μιας άποψης επί της άλλης, δηλαδή την άρνηση της συναίνεσης. Αλλά οι συριζαίοι είναι στον πυρήνα τους μπολσεβίκοι και βλέπουν την αστική δημοκρατία σαν «zero-sum game», δηλαδή σαν παιχνίδι όπου στο τέλος μόνο ένας κερδίζει (αυτοί) και όλοι οι άλλοι χάνουν.
Οι απαντήσεις που επιδιώκει να επιβάλει η επιτροπή Κατρούγκαλου στα κρίσιμα διλήμματα, όπως τα ονομάζει, δεν είναι πολλές. Για την ακρίβεια, είναι μόνον μία: κάλπες εις το διηνεκές και για ψύλλου πήδημα. Την προσφέρουν όμως σε πολλές και διαφορετικές εκδοχές. Προτείνουν, κατ’ αρχάς, την καθιέρωση της απλής αναλογικής, δηλαδή κάλπες ανά τρίμηνο, το πολύ τετράμηνο. Κάλπες για την ανάδειξη Προέδρου Δημοκρατίας, αν η Βουλή αποτύχει στις πρώτες δύο ψηφοφορίες. Κάλπες και για την ανάκλησή του, αν συγκεντρωθεί ένα εκατομμύριο υπογραφές. Κάλπες για την κύρωση «οποιασ- δήποτε συνθήκης μεταβιβάζει κυριαρχικές αρμοδιότητες του κράτους». Κάλπες για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Κάλπες για εθνικά θέματα, με 500.000 υπογραφές. Κάλπες για κατάργηση ψηφισμένου νόμου, με ένα εκατομμύριο υπογραφές. Τέλος, κάλπες για λαϊκές συνελεύσεις, με αποφάσεις δεσμευτικές για τις Αρχές.
Εν ολίγοις, τα παιδιά –τα κατρουγκαλάκια, ας τα πούμε έτσι– παίζουν τη Γαλλική Επανάσταση και καταλήγουν σε ρωσική σαλάτα. Αυτό που προτείνουν είναι η «γιορτή της δημοκρατίας», όπως την εννοεί ο Τσίπρας. Ενα αχανές, θεσμοθετημένο μπάχαλο, δηλαδή, το οποίο ουσιαστικά συνιστά αναίρεση της δημοκρατίας. Τα κατρουγκαλάκια που δούλεψαν τις συγκεκριμένες προτάσεις δεν καταλαβαίνουν, ή κάνουν σαν να μη καταλαβαίνουν, ότι η δημοκρατία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά τρόπος διακυβέρνησης. Η δημοκρατία δεν είναι θεολογία και σκοπός της δεν μπορεί να είναι η σωτηρία για όλους. Ούτε και οι ανθρώπινες κοινωνίες υπόκεινται στους νόμους κάποιας μαρξιστικής ή άλλης τελεολογίας.
Ευτυχώς, το εγχείρημα της ομάδας Κατρούγκαλου είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να καταλήξει πουθενά. Βέβαιο, διότι το όνομα Κατρούγκαλος είναι εγγύηση τσαπατσουλιάς και αποτυχίας, όπως είδαμε και στο ασφαλιστικό. Αυτό όμως δεν φτάνει για να εφησυχάζουμε. Είναι και ανίκανοι, αλλά είναι και κομμουνιστές. Ο συνδυασμός τούς κάνει ακόμη περισσότερο επικίνδυνους.
Μην μπλέξεις!
Αυτή η Σουηδική Ακαδημία έχει μαρτυρήσει της μάνας της το γάλα –που λέει ο λόγος– με τον Μπομπ Ντίλαν που έμπλεξε. Επειτα από τόσους μήνες, ανακοινώθηκε επισήμως ότι, το προσεχές Σαββατοκύριακο, ο Ντίλαν θα καταδεχθεί επιτέλους (εδώ ακούγονται χειροκροτήματα άγριου ενθουσιασμού) να συναντήσει κατ’ ιδίαν, χωρίς την παρουσία τρίτων, τους εκπροσώπους της Ακαδημίας και να παραλάβει από τα χέρια τους το δίπλωμα και το μετάλλιο του βραβείου Νομπέλ για τη λογοτεχνία.
Αυτό σημαίνει την επίσημη αποδοχή του βραβείου εκ μέρους του καλλιτέχνη, δεν συνεπάγεται όμως και την καταβολή του χρηματικού βραβείου των 840.000 δολαρίων. Για να το πάρει, πρέπει να δώσει την καθιερωμένη διάλεξη στην Ακαδημία. Ο Ντίλαν δεν τα μπορεί αυτά, θα στείλει την ομιλία μαγνητοφωνημένη, είπε. Εχει ξανασυμβεί αυτό στο παρελθόν, οπότε πιθανόν είναι να πάρει και τα χρήματα – όχι ότι τα χρειάζεται, αλλά για τη χαρά να τους τα πάρει.
(Παρεμπιπτόντως, αφού το θέλουν τόσο πολύ και πληρώνουν τόσο καλά, γιατί δεν τους κάνει την ομι- λία τραγουδιστά, με την κιθάρα του; Μπορεί, ας πούμε, να την προσαρμόσει στη μελωδία του δικού του τραγουδιού «Subterranean homesick blues», μελωδία που είναι όσο πρέπει εύκολη και μονότονη, ώστε να επιτρέπει την κατά βούληση προσαρμογή των στίχων! Ως συναυλία, δεν θα είναι πολύ πετυχημένη. Ομως, πρώτον, θα είναι η μεγαλύτερη φάρσα που έγινε ποτέ εις βάρος του θεσμού του βραβείου Νομπέλ και, δεύτερον, ύστερα από αυτό δεν πρόκειται ποτέ να ξανακούσει τίποτε από τους Σουηδούς...)
Από τη μεριά μου, απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο αυτό το μαρτύριο της Ακαδημίας, διότι είμαι με τον Ντίλαν, πάει και τελείωσε. Φοβάμαι, όμως, μήπως οδηγήσει την Ακαδημία από αντίδραση στην αντίθετη πλευρά. Μήπως, λ.χ., του χρόνου το απονείμουν, μεταθανατίως, στον Λουί-Φερντινάν Σελίν, που ήταν αντισημίτης, συμπαθούσε τους φασίστες και ακολούθησε την κυβέρνηση του Βισί στη ναζιστική Γερμανία, μετά την κατάρρευσή της. Α, ναι! Θα το ξεχνούσα: και ήταν πραγματικά μεγάλος συγγραφέας...
Και στα Εξάρχεια
Στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής συζητούσαν χθες την εκποίηση σε άλλα κράτη πυρομαχικών του Στρατού από οπλικά συστήματα που έχουν καταργηθεί. Ενας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, γνωστός για τις σχέσεις του με αναρχικούς κύκλους, ρώτησε αν «η πώληση επιτρέπεται μόνο σε κράτη». Την απάντηση πετάχτηκε και την έδωσε ο Κ. Τασούλας της Ν.Δ.: «Ναι, μόνο σε κράτη, δηλαδή και στο κράτος των Εξαρχείων, για μην έχετε αγωνία»...