Διαγωγή: αδιάφορη
Τη σχολική χρονιά 1983-84 πήγαινα στη δευτέρα γυμνασίου. Το σχολείο ήταν δημόσιο – και ήταν πρότυπο (τότε): το Β΄ Γυμνάσιο - Λύκειο της Βούλας. Ημουν επιμελητής της τάξης εκείνη την ημέρα (που σήμαινε ότι έχανα τα διαλείμματα για να φυλάω την άδεια αίθουσα) όταν δύο συμμαθητές έριξαν λίγο πριν το μάθημα αμπούλα βρώμας. Θυμάμαι τη μυρωδιά: μια διαπεραστική μυρωδιά από κλούβιο αυγό.
Το θέμα έφτασε έως τη γυμνασιάρχη. Η οποία με κάλεσε στο γραφείο της. Ηταν και άλλοι καθηγητές μαζί της· τώρα που το σκέφτομαι, έμοιαζε με ανακριτική επιτροπή.
Ηξεραν τι έκαναν: ήμουν επιμελητής άρα έπρεπε να γνωρίζω ποιος ή ποιοι έριξαν την αμπούλα. Αλήθεια ήταν. Τους είδα να πετάνε την αμπούλα. Και θυμάμαι να βάζω κι εγώ τα γέλια.
«Δεν είδα κανέναν να την πετάει», απάντησα. Τη συνέχεια ομολογώ δεν την περίμενα: η γυμνασιάρχης μού κατέστησε σαφές πως σε αυτή την περίπτωση, αν δεν μιλούσα, τότε θα έπαιρνα εγώ αποβολή ως επιμελητής. Σκέφτηκα την ντροπή των γονιών μου. Το σύνδρομο του καλού παιδιού... Επειδή η αλήθεια πρέπει να λέγεται όσο ντροπιαστική κι αν είναι, ψάρωσα. Τους «έδωσα» στεγνά και οι φίλοι μου τιμωρήθηκαν με ολιγοήμερη αποβολή. Το «καλό παιδί», όμως, δεν τα είχε υπολογίσει καλά. Οταν γύρισα σπίτι, τα άκουσα από τη μητέρα μου. Με αποκάλεσε «δειλό», που υπέκυψα στον εκβιασμό. Ηταν εξοργισμένη με το γεγονός ότι «στο σχολείο μετατρέπουν τα παιδιά μας σε χαφιέδες».
Τα σκέφτομαι όλα αυτά σήμερα, που γίνεται κουβέντα περί κατάργησης της διαγωγής. Σκέφτομαι ότι ορθώς απεβλήθησαν τότε οι συμμαθητές μου· και ορθώς εξανέστη η μητέρα μου μαζί μου, όπως και με το γεγονός ότι η γυμνασιάρχης με έσπρωξε να γίνω «καρφί». Τελικώς, μόνον η μητέρα μου με δίδαξε διαγωγή.
Δεν πιστεύω στην κατάργηση της διαγωγής στο σχολείο. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν θυμάμαι να μας απασχολούσε ούτε τότε η διαγωγή. Το θέμα είναι πιο σύνθετο: η διαγωγή είναι σαν να μην υπάρχει, εδώ και χρόνια. Ολο το σύστημα, ως νοοτροπία, είναι στραβό. Επειτα είναι και η στάση των καθηγητών: νομίζω η διαγωγή δεν απασχολεί ούτε αυτούς. Δεν σχολιάζω τη «διαγωγή» της γυμνασιάρχου στην περίπτωσή μου...
ΥΓ. Σημαντική λεπτομέρεια σε αυτό το ασήμαντο αυτοβιογραφικό χρονικό: οι δύο φίλοι που απεβλήθησαν δεν μου κράτησαν κακία.