«Γουργούρης», μια ιστορία χωρίς τέλος
«Ολα τα πράγματα έχουν ένα τέλος. Μόνο τα λουκάνικα έχουν δύο, λέει μια παλιά γερμανική παροιμία. Κάπως έτσι είναι κι αυτή η ιστορία, σαν λουκάνικο», γράφει η καλή συνάδελφος Τασούλα Επτακοίλη στο νέο της βιβλίο. Ο «Γουργούρης» της Τασούλας είναι μια ιστορία χωρίς τέλος. Το όμορφο αυτό βιβλιαράκι (στη χαριτωμένη εικονογράφηση του Τόμεκ Γιοβάνη) είναι το δεύτερο που εξέδωσε η Τασούλα, μετά το σπαρακτικό αυτοβιογραφικό χρονικό «Το άλλο μου ολόκληρο» (και τα δύο βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη). Είναι όμως το πρώτο παιδικό της. Και είναι με ζώα· με οικόσιτα ζώα. Οφείλω να εξομολογηθώ κάτι: έχω πάντοτε έναν βαθύ φόβο όταν πέφτω πάνω σε ιστορίες με ζώα είτε σε βιβλίο είτε στο σινεμά: ακόμα κι αν το φινάλε είναι «hap- py», η ιδέα ότι θα πέσω πάνω στην ταλαιπωρία ενός ζώου στις σελίδες (ή στις σκηνές) που προηγούνται με αναχαιτίζει. Κουσούρι δικό μου αυτό, προσωπικό. Το παλεύω, αλλά δεν είναι όλες οι φοβίες για να ξεπερνιούνται.
Επειδή εμπιστεύομαι όμως την Τασούλα, εδώ προχώρησα ακάθεκτος. Στον «Γουργούρη», λοιπόν, δεν υποφέρει κανένα ζωάκι, υφέρπει βεβαίως μια αδιόρατη λύπη, κάτι από απώλεια και απουσία, είτε στα ζωάκια είτε στους ανθρώπους των σελίδων αυτών. Λογικό είναι· τα ζώα κάποτε πεθαίνουν και πολύ συχνά (συχνότατα δυστυχώς) μένουν μόνα και ανυπεράσπιστα. Ομως μην το φοβηθείτε (το ότι σας το λέω εγώ έχει σημασία). Αφενός, τα παιδιά δεν ζούνε μέσα σε «ροζ συννεφάκια», όπως νομίζουμε. Αφετέρου, η αγάπη, η συντροφιά, η φροντίδα, η τρυφερότητα στο τέλος διατρέχει τον κόσμο του «Γουργούρη».
Και, επιτέλους, να ένα βιβλίο που καταρρίπτει το στερεοτυπικό δήθεν δίλημμα «γάτα ή σκύλο;», προτείνοντας το «και γάτα και σκύλο!». Δεν θέλω να προδώσω το μυστικό που κρύβεται στην καρδιά της ιστορίας «χωρίς τέλος», που μοιάζει με λουκάνικο. Η Τασούλα δοκιμάζει κάτι έξυπνο, και είναι έξυπνο διότι απλούστατα αποτελεί μέρος του περιεχομένου της ιστορίας και δεν είναι απλώς σχήμα.
Θα πω μόνον ότι στον «Γουργούρη» πρωταγωνιστεί ένας γάτος, πρωταγωνιστεί όμως και ένας σκύλος. Το ποιος ακριβώς από τους δύο είναι ο Γουργούρης θα το αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας (μη βιαστείτε πάντως να πείτε «τα σκυλιά δεν γουργουρίζουν»).
Το ωραίο είναι ότι η έκδοση του βιβλίου έπεσε πάνω στην υπέροχη είδηση, σύμφωνα με την οποία νέα επιστημονική έρευνα δείχνει πως παρόλο που φαίνονται αδιάφορες οι γάτες, θέλουν την επαφή με τον άνθρωπο – περισσότερο μάλιστα και από το φαγητό. Οποιος έχει γάτα ξέρει πολύ καλά τι λέει η συγκεκριμένη έρευνα. Ουσιαστικά του επιβεβαιώνει μια καθημερινή του εμπειρία. Ετσι και ο γάτος της Τασούλας – μια τυπική «γατού» η ίδια, αλλά όχι μόνον: γάτα, σκύλος, μικρή σημασία έχει για τη συγγραφέα του «Γουργούρη».
Μια ιστορία χωρίς τέλος, λοιπόν, το νέο αυτό βιβλίο της Τασούλας. Πάνω απ’ όλα, όμως, δεν έχει τέλος μια ιστορία που σου μένει στο μυαλό αφού την έχεις διαβάσει. Και ο αξιαγάπητος «Γουργούρης» είναι αυτό ακριβώς.