Δεκάδες οι διακρίσεις του

ο Βίλφρεντ Ντίτριχ πάλεψε, όπως συνήθιζε, και στα δύο στυλ. Πήρε μέρος στα 97 κ. και την καλύτερη εμφάνιση την έκανε, αυτή τη φορά, στην ελληνορωμαϊκή όπου ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου. Στην ελευθέρα ήρθε έβδομος.

Μέχρι το 1967 από τη συλλογή του Βίλφρεντ Ντίτριχ έλειπε μετάλλιο από ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Στο Μινσκ όπου διεξήχθησαν οι αγώνες της ελληνορωμαϊκής ήρθε 5ος. Η ευρωπαϊκή διοργάνωση της ελευθέρας πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ο Γερμανός παλαιστής κατέκτησε το χρυσό. Ο Ντίτριχ λάτρευε την πάλη και είχε εθιστεί από τη συλλογή μεταλλίων. Επό- μενη πρόκληση ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μεξικού. Για άλλη μία φορά ο παλαιστής ήταν... τυπικός στο ραντεβού του με το βάθρο. Ηρθε τρίτος στην ελευθέρα διότι ο Βούλγαρος Οσμάν Ντουράλιεφ και ο φημισμένος Σοβιετικός Αλεξάντερ Μεντβέντ του στέρησαν μία καλύτερη θέση. Ο Οσμάν Βταραλίεφ του στέρησε ένα ευρωπαϊκό μετάλλιο το 1969 στην ελευθέρα, αλλά... παρηγορήθηκε με το ασημένιο από το παγκόσμιο πρωτάθλημα της ελληνορωμαϊκής του Μαρ ντελ Πλάτα (Αργεντινή).

Εκείνη την εποχή ο Βίλφρεντ Ντίτριχ είχε αλλάξει κατηγορία και αγωνιζόταν στα +100 κ. Ο παράγοντας ηλικία μπορεί να δυσκόλευε τον Γερμανό αθλητή στο θέμα του βάρους και της αντοχής, αλλά αυτός συνέχιζε να παλεύει με το ίδιο πάθος. Από το 1970 μέχρι και το 1972 πρώτευσε σε όλα τα διεθνή τουρνουά της ελευθέρας που πήρε μέρος και εξακολουθούσε να θεωρείται ο κορυφαίος παλαιστής στη χώρα του και στα δύο στυλ. Οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν προγραμματιστεί να διεξαχθούν στο Μόναχο και ο Ντίτριχ ήθελε να διακριθεί μπροστά στο δικό του κοινό. Στόχος του ήταν να πετύχει κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο. Μία επιτυχία όπως και αυτές που διάβαζε ότι είχε πετύχει το ίνδαλμά του από την Αρχαία Ελλάδα.