Υπάρχει πλεόνασμα ικανών Ελλήνων
Διάβασα στο φύλλο της Κυριακάτικης «Καθημερινής» της 2/4/2017 το άρθρο σχετικά με την έρευνα του γερμανικού ινστιτούτου Max Planck για την αναμόρφωση του κράτους και την πρόσληψη 500-1.000 στελεχών για θέσειςκλειδιά στο ελληνικό Δημόσιο. Θέλω να σας μεταφέρω το εξής: Είμαι 42 ετών, εργάζομαι από τα 23 στον ιδιωτικό τομέα και έχω –για τα ελληνικά δεδομένα της κρίσης– μια καλοπληρωμένη δουλειά με προοπτικές. Στο πλαίσιο αυτής, έρχομαι σε καθημερινή επαφή και με διεθνές κοινό, γεγονός που οξύνει το αίσθημα δυσαρμονίας μεταξύ της ελληνικής πραγματικότητας και των δεδομένων των λοιπών ανεπτυγμένων οικονομιών. Ειλικρινά δε πιστεύω πως μια προσωπικά επιτυχημένη πορεία δεν μπορεί να καλύψει πλήρως τις ανάγκες και τις αναζητήσεις ενός ενεργού πολίτη, που βλέπει τη χώρα του να διασύρεται και να αντιμετωπίζεται ως παρίας, όταν μάλιστα αυτό είναι σε πλήρη αντιδιαστολή με τις δυνατότητές της. Ομως… Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ πως η «λύση» είναι η «ένεση» στελεχιακού δυναμικού από πηγές εκτός της χώρας. Μια τέτοια κίνηση θα υποβάθμιζε την πρώτη και βασικότερη ανάγκη για αντικειμενική αξιολόγηση των εντός συνόρων πόρων, θα αποκαρδίωνε τους εργατικούς ανθρώπους που παλεύουν στην Ελλάδα από την όποια θέση επί σειρά ετών χωρίς μεγάλο αντίκρισμα και θα αποθάρρυνε τους νέους ανθρώπους εντός της χώρας μας από κάθε σκέψη για καριέρα στο ελληνικό Δημόσιο.
Η λύση είναι, κατά τη γνώμη μου, θεσμική και όχι «μαγική»: αξιολόγηση για όλους, αναλυτικά job descriptions ώστε να μην «κάθεται» κανείς ενώ πληρώνεται, απώλεια της θέσης εργασίας αν δεν πληροί ο κάθε εργαζόμενος συγκεκριμένα standards, αξιοκρατία, ανταπόδοση σε όσους διακρίνονται και προσφέρουν παραπάνω, διάρρηξη κάθε δεσμού μεταξύ των θέσεων ευθύνης στο Δημόσιο και του πολιτικού κατεστημένου. Π.χ. η προκήρυξη όλων των υφιστάμενων θέσεων ευθύνης με μορφή διαγωνισμού, ώστε να μπορεί να τις διεκδικήσει ο κάθε εργαζόμενος με βάση μόνο τα προσόντα του, ίσως ήταν μια καλή αρχή και θα έστελνε ένα μήνυμα ανανέωσης και άλλης οπτικής έξω, αλλά κυρίως μέσα στη χώρα.
Η συκοφάντηση των Ελλήνων εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα πρέπει να βγει εκτός ατζέντας. Η ενθάρρυνση και η επιβράβευση των καλύτερων από αυτούς πρέπει να καταστεί βασική προτεραιότητα. Πριν ψάξουμε εκτός, ας δούμε τι υπάρχει δίπλα μας, το οφείλουμε στους επόμενους, στα παιδιά μας που μας παρατηρούν με αγωνία διερωτώμενα «μαμά/μπαμπά, γιατί είναι τόσο χάλια η Ελλάδα;».
ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΜΠΕΡΜΠΑΤΗ