Οι Ελληνες επί της ουσίας αγνοούν την κληρονομιά τους

«Οφείλω την καριέρα μου σε τρεις καθηγητές μου στο Κολέγιο Ανατόλια της Θεσσαλονίκης: στον φιλόλογο που μου έμαθε να εμβαθύνω στην αρχαία ελληνική γραμματεία και στη σύγχρονη ποίηση, στον μαθηματικό που μου έμαθε τη μαθηματική σκέψη και τα σύμβολα, όπως βέβαια και στον φυσικό που με μύησε στο πείραμα – αυτό που ουσιαστικά κάνω σε όλη μου τη ζωή, δηλαδή την εφαρμογή της γνώσης όχι μόνον στην παραγωγή ενός προϊόντος αλλά και προς όφελος του κοινωνικού συνόλου». Ισως γι’ αυτό εξ όλων των προσφωνήσεων προτιμά το «δάσκαλος».

Από τη Θεσσαλονίκη μετακομίζει το 1956 στο Μόναχο, την πιο ανεπτυγμένη τότε τεχνολογικά πόλη της Γερμανίας, για να σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Πολυτεχνείο. «Πήγα χωρίς λέξη γερμανικά και σε έξι μήνες ήμουν γερμανόφωνος», θυμάται. Προχωράει σε διδακτορικό στην πλασματική φυσική στο Ινστιτούτο Max Planck με διευθυντή τον καθηγητή Χάιζενμπεργκ, τον οποίο ευγνωμονεί, προ πάντων επειδή εκείνος του υπέδειξε τους Προσωκρατικούς. Ο καθηγητής θυμάται ακόμα την πρώτη μέρα που μπήκε στο αμφιθέατρο του Μονάχου, χωρίς να γνωρίζει λέξη γερμανικά, τον Γερμανό καθηγητή να γράφει στον πίνακα: «Μαθηματικά, μάθημα κατ’ εξοχήν». «Αντιλήφθηκα τότε ότι η ελληνική κοινωνία δεν αξιοποιεί πραγματικά την κληρονομιά της, την οποία επί της ουσίας αγνοεί», σχολιάζει σήμερα, «αλλά σε κάθε περίσταση κομπάζουμε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων».

Στη Γερμανία διδάσκεται τη μεθοδική σκέψη, στον Καναδά, όμως, η επιστημονική του σκέψη απελευθερώνεται. «Ξεκίνησα ως βοηθός και σε έξι χρόνια είχα γίνει καθηγητής, δίδαξα στους φοιτητές ηλεκτρομαγνητισμό, εφαρμογές στις τηλεπικοινωνίες, λέιζερς και ραντάρ». Στον Καναδά τη δεκαετία του ’70 εφαρμόζεται ήδη ο περίφημος «τριπλός έλικας», δηλαδή η συνεργασία βιομηχανίας, πανεπιστημίου και κυβέρνησης. «Ο Καναδάς ήταν η πρώτη χώρα τότε που εισήγαγε την ψηφιακή τεχνολογία, προκειμένου να επικοινωνήσουν μεταξύ τους με δορυφόρο οι δώδεκα πόλεις που βρίσκονται σε απόσταση χιλίων χλμ.». Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1977, έπειτα από την εκλογή του στο νεοσύστατο τότε Πολυτεχνείο Πάτρας. «Λίγο πριν από την ολοκλήρωση της ακαδημαϊκής μου καριέρας, άρχισα να αναζητώ τρόπους ώστε να θέσουμε τις βάσεις για βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας στην Ελλάδα», διευκρινίζει. Τότε, ως πρόεδρος του «Αθηνά», συναντά τον δρα Jorge Sanchez και τον δρα Νίκο Βογιατζή, και πριν από δέκα χρόνια ιδρύουν από κοινού το Corallia.