Στο Υπόγειο του Τέχνης, 45 χρόνια μετά
Η Μίνα Αδαμάκη αναπολεί τις αρχές της καριέρας της με αφορμή την επιστροφή της εκεί, σκηνοθετώντας τον «Εραστή» του Πίντερ
«Τον κόσμο του Θεάτρου Τέχνης τον ανακάλυψα στον Βόλο, σε μια περιοδεία τους. Ημουν 13 ετών, εσωστρεφής, κολλημένη στα βιβλία, κλεισμένη σε ένα ημιυπόγειο του σπιτιού μας όπου το κρατούσα για μένα, για να διαβάζω απερίσπαστη τα σχολικά βιβλία. Μέσα όμως σ’ αυτά έκρυβα τον Τσέχωφ, τον Ντοστογιέφσκι κι όλους τους κλασικούς συγγραφείς. Η αδερφή μου η Λίλα Αδαμάκη (σοπράνο), καθώς ήταν μεγαλύτερη, είχε παρέα της όλους τους διανοούμενους της περιοχής. Μαζί τους πήγα να δω την παράσταση του Θ.Τέχνης με τα μονόπρακτα: “Αρκούδα”, “Επέτειος”, “Αίτηση σε γάμο” του Τσέχωφ. Ενιωσα να με χτυπά κεραυνός. “Αυτό θα κάνω”, αποφάσισα. Βλέπετε, δεν ζούσα την εφηβεία των συνομηλίκων μου, τα πάρτι, την ανεμελιά, τις συντροφιές. Μέχρι τα 25 μου άκουγα κλασική μουσική και Τρίτο Πρόγραμμα, τη ροκ την ανακάλυψα αργότερα, όπως και τα ρεμπέτικα. Τα βιβλία ήταν ο δικός μου κόσμος».
Οταν γύρισε σπίτι εκείνο το βράδυ η έφηβη Μίνα Αδαμάκη, στήθηκε μπροστά στον καθρέφτη κι άρχισε να αναπαριστά ό,τι είχε δει. Το συνήθιζε από τα πέντε της χρόνια μετά τις εξόδους της οικογένειας, κάθε φορά που στον Βόλο ερχόταν ένας θίασος ή μια τραγουδίστρια. Στη δική της σκηνή
Μια τέτοια βραδιά μαγεύτηκε κι έφυγε από την επιτήρηση των δικών της σαν είδε στη σκηνή τη Μαίρη Λω να τραγουδά. Αργότερα από τα μικρόφωνα ρωτούσαν το κοινό αν γνωρίζει κανείς το κοριτσάκι που είχε χαθεί. «Εκεί με βρήκαν οι γονείς μου. Ομως δεν πτοήθηκα. Φτάνοντας στο σπίτι έφτιαξα τη δική μου σκηνή στη σκάλα του σπιτιού κατεβαίνοντας με αέρα από την κουπαστή».
Αφορμή για αυτές τις αναπολήσεις είναι η συνεργασία της με το Θέατρο Τέχνης. Γιατί η Μίνα Αδαμάκη έπειτα από 45 χρόνια επιστρέφει στον τόπο όπου ξεκίνησε, όχι παίζοντας αλλά σκηνοθετώντας τον «Εραστή» του Χάρολντ Πίντερ, που ανεβαίνει στις 24 του μηνός στο υπόγειο με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο και την Ευτυχία Γιακουμή. Είναι η τρίτη δουλειά της αυτή τη σεζόν μετά τις «Τσούχτρες» του Ντον Νίγκρο στο «Αγγέλων Βήμα» με τη Μαρία Κατσανδρή που σκηνοθέτησαν οι δυο τους και το «Πάρτι γενεθλίων» του Πίντερ στο «Από Μηχανής» με τον Ακι Βλουτή που σκηνοθέτησε ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος.
Ομως «Ο εραστής» τη φέρνει στον χώρο όπου έγινε ηθοποιός. Στο τέλος της δεκαετίας του ’90 συνεργάστηκε με τον Μίμη Κουγιουμτζή στο δεύτερο ανέβασμα του «Πλούτου», όμως η επιστροφή αυτή είναι διαφορετική. Θυμάται το «υπόγειο» που τότε έμπαινε από τη Σταδίου δίπλα στον κινηματογράφο «Ορφέα». «Χωρίς τη στριφογυριστή σκαλίτσα αλλά με μια άλλη από τη στοά που βγαίνει στην Πεσμαζόγλου, μαρμάρινη σαν να μπαίνεις σε μέγαρο, είναι η νέα εικόνα. Αλλά κατεβαίνοντας στο φουαγιέ, συναντώ τον γνώριμο κό- σμο. Σαν στοιχειωμένο από μνήμες, ανθρώπους και συγκινητικές σκιές ήρθα κοντά τους με έναν Πίντερ. Οτι θα επέστρεφα σκηνοθετώντας στο Υπόγειο δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό».
Το Θέατρο Τέχνης κι εκείνη η παράσταση στον Βόλο την ξεμυάλισε να γίνει ηθοποιός. «Οταν το ξεστόμισα στα 15-16 μου, στο σπίτι έγινε κακός χαμός. Μια αστική οικογένεια του Βόλου που οι γονείς επένδυαν στα γαλλικά και το πιάνο για έναν καλό γάμο, το θέατρο καταλαβαίνετε με τι έμοιαζε. Εγω τελείωσα γαλλικό γυμνάσιο».
«Μήπως έχετε και κάτι από κωμωδία;», με ρώτησε χαμογελώντας ο Κουν. Κοκάλωσα. Ούτε που μου περνούσε από το μυαλό. Πού να ήξερα ότι από κωμωδία θα έκανα καριέρα.