Ετσι, δουλειά δεν γίνεται!..

Οι μεν προσφεύγουν στην ψευδή προπαγάνδα ότι ουδείς πρέπει να φοβάται τα νέα μέτρα γιατί, δήθεν, για κάθε ευρώ επιβάρυνσης θα υπάρχει ένα ευρώ ελάφρυνσης – λες και τα νέα μέτρα είναι κάποιες λογιστικές εγγραφές χωρίς πραγματικές συνέπειες. Οι δε καταγγέλλουν την κυβέρνηση με αφορμή ότι κλείνει την αξιολόγηση και μονότονα (εδώ και 14 μήνες...) επαναλαμβάνουν, σαν γραμμόφωνο που κόλλησε η βελόνα, ότι θέλουν εκλογές, να αναδειχθούν κυβέρνηση, να επαναδιαπραγματευθούν τα μέτρα που άρτι συμφωνήθηκαν με την τρόικα και, έτσι, να μας απαλλάξουν από κάθε κλαυθμό και οδυρμό, στεναγμό και λύπη. Υπάρχουν και οι γραφικότητες. Οπως η «σοσιαλιστική» κρίση νοσταλγίας του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων – και άλλα.

Η Ελλάδα δεν έχει τις προϋποθέσεις για μια δυναμική επανεκκίνηση, γιατί δεν έχουμε ως κοινωνία τον «φέροντα οργανισμό» ούτε το πολιτικό προσωπικό. Το ευκταίο είναι μια λιγότερο ασταθής και αργόσυρτη πορεία ανασύνταξης.

Πριν από το περυσινό Πάσχα, ο πρωθυπουργός είχε εξαγγείλει την ανάσταση της ανάπτυξης. Και μετά, η κυβέρνηση πήγε διακοπές και συνέχισε να σκοτώνει τον χρόνο χωρίς σχέδιο. Φτάσαμε, σερνόμενοι, στο φετινό Πάσχα. Τώρα, το στοίχημα είναι να ολοκληρωθεί άμεσα η αξιολόγηση, να γίνει μια μεσοβέζικη ρύθμιση για το χρέος, να συμφωνήσει το ΔΝΤ, να δώσει το «πράσινο φως» στον κ. Ντράγκι να μας εντάξει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης ώστε, με αυτό το πιστοποιητικό φερεγγυότητας, τον Ιούλιο να βγούμε στις αγορές για δοκιμαστικό δανεισμό με ανεκτό (περί το 5%) επιτόκιο. Είναι τα πιο βασικά που περιμένουν πολλά ξένα funds προκειμένου να υλοποιήσουν τις κατ’ αρχήν αποφάσεις τους να επενδύσουν στην Ελλάδα.

Αλλά η έξοδος στις αγορές και η αναζωογόνηση των επενδύσεων δεν θα πέσουν ως μάννα εξ ουρανού. Εξαρτώνται κυρίως από την κυβέρνηση. Κι αν υποθέσουμε ότι δεν θα ξαναπάει διακοπές, όπως είναι σήμερα δεν μπορεί.

Αμφισβητούν την ικανότητά της τα τσιφτετέλια παραλαβής (έως και ημιτελών) αυτοκινητοδρόμων, που κόστισαν τρεις φορές πάνω από τον προϋπολογισμό τους, παραδίδονται στο παρά 5 πριν από τα ευρωπαϊκά ταμεία απαιτήσουν πίσω τα λεφτά τους, με πρόσθετη καθυστέρηση επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύτηκε να κατανοήσει την ιδέα των συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) και μόνον αφού ο γνωστός ευσυγκίνητος υπουργός δώρισε 500 εκατ. ευρώ στους μη προνομιούχους εργολάβους ως χρυσό bonus.

Κυρίως, την αμφισβητεί η νωχέλειά της, αποτέλεσμα της οποίας να μην υπάρχουν νέα ώριμα έργα. Τα παλιά τελειώνουν, τα νέα (που θα φέρουν οικονομική μεγέθυνση) ίσως μετά μια διετία…

Η νωχέλεια ενίοτε είναι ιδεοληπτική. Παράδειγμα, η ΔΕΗ, που βρίσκεται στο χείλος της εκκαθάρισης εν λειτουργία – ήτοι, να ξεπουληθεί τσάμπα. Πρέπει να επιλύσει ένα σύνθετο τρίλημμα: Να συμμορφωθεί με το κοινοτικό πλαίσιο ανταγωνισμού, να συμμορφωθεί με την τρόικα και να αναπτυχθεί, κρατώντας το 50% της εσωτερικής αγοράς και διευρύνοντας την γκάμα και το πεδίο των δραστηριοτήτων της στην ευρύτερη περιοχή μας. Αντ’ άλλου, η κυβέρνηση έχει κολλήσει να συζητάει αν θα πωληθούν 4-5 από τα 21 υδροηλεκτρικά της επιχείρησης!.. Αλλά η νωχέλεια δεν είναι πάντα «πολιτική». Η ΔΕΗ εδώ και δύο μήνες έχει ζητήσει να γίνει μια νομοθετική ρύθμιση που θα της επιτρέψει να προσλάβει σύμβουλο για να καταρτίσει νέο business plan. Ε, λοιπόν, αυτή η ρύθμιση δεν έχει γίνει – παρότι σμήνη ψηφίζονται οι τροπολογίες. Πρόκειται για νωχέλεια νέτα σκέτα.

Νομίζω ότι χρειάζεται να βελτιώσει και την ικανότητα σχεδιασμού. Καλύτερου από αυτόν, π.χ., που υποδηλώνει η γνωστή δημοσιονομική αστοχία: Αντί για περίπου 1 δισ. που είχε προϋπολογιστεί το 2016, το πρωτογενές πλεόνασμα ξεπέρασε τα 7 δισ. ευρώ, με συνέπεια την αφαίμαξη της οικονομίας, την ίδια ώρα που το κράτος αύξανε τα καθυστερούμενα στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά, σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να εισάγει την έννοια του σχεδιασμού. Εκλείπει. Ετσι, δύο χρόνια μετά, δεν διαθέτει αγροτική πολιτική, ούτε ψηφιακή πολιτική, ούτε λιμενική πολιτική, ούτε έχει κάτι να προτείνει σε όποιον της πει «θέλω να επενδύσω 1 δισ. ευρώ, τι θα μου προτείνατε;». Ούτε βιάζεται να αποκτήσει.

Αμφισβητούν την κυβερνητική ικανότητα και οι αντιφάσεις. Παράδειγμα, ύστερα από διετή κλεφτοπόλεμο, έγινε η συμφωνία με τη Fraport που «στέλνει ένα σπουδαίο μήνυμα», όπως είπε ο πρωθυπουργός. Αλλά αυτό το μήνυμα το ακυρώνει ένα άλλο, αντίθετο, που στέλνεται στους απηυδισμένους Καναδούς επενδυτές του «Ελ. Βενιζέλος» και, μέσω αυτών, στις διεθνείς αγορές.

Ισως κάποιοι υπουργοί νιώθουν μέλη ενός 15μελούς με «κολλητό» τον πρόεδρο – λογοδοτούν μόνο στην Ιστορία. Αλλοι δεν έχουν καταλάβει ότι η δουλειά τους είναι να διοικούν υπουργεία και περιφέρονται σε προεκλογικές συνεστιάσεις και τηλεπαράθυρα, για να τους δουν και να θαυμάσουν τη σοφή άποψη που έχουν (ή που δεν έχουν…) επί παντός επιστητού. Ετσι, δουλειά δεν γίνεται…

Ως κοινωνία δεν έχουμε τον «φέροντα οργανισμό» ούτε το πολιτικό προσωπικό για μια δυναμική επανεκκίνηση.