Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιστεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στις ιδιωτικές επενδύσεις
Με χαρά είδα τη Μεγάλη Τετάρτη τον πρωθυπουργό να υποδέχεται στο γραφείο του τους εκπροσώπους της Fraport που θα επενδύσουν σε 14 αεροδρόμια της χώρας και ξαφνικά μου γεννήθηκαν τρία βασικά ερωτήματα: Η κυβέρνηση θέλει μόνο μεγάλες επενδύσεις; Θέλει μόνο συγκεκριμένες επενδύσεις; Γιατί οι περισσότερες καθυστερούν λες και ζούμε σε περίοδο ευμάρειας και μηδενικής ανεργίας;
Επειτα από αρκετό προβληματισμό κατέληξα στα παρακάτω: Η κυβέρνηση προωθεί μόνο μεγάλες επενδύσεις, οι οποίες προέρχονται από ιδιωτικοποιήσεις του ΤΑΙΠΕΔ, διότι μόνο γι’ αυτές ασκούνται ισχυρές πιέσεις σε υψηλό επίπεδο και από εξωτερικούς παράγοντες. Γενικά, δεν θέλει ιδιωτικές επενδύσεις ή αν τις θέλει δεν γνωρίζει ποιες μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν ώστε να τις διευκολύνει να προχωρήσουν. Οι επενδύσεις καθυστερούν, διότι κατά βάθος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιστεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στις ιδιωτικές επενδύσεις, με αποτέλεσμα ακόμη και όταν ο πρωθυπουργός και τμήμα της κυβέρνησης επιθυμούν να προχωρήσει μία επένδυση, υπάρχουν υπουργοί, βουλευτές και κομματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που δημιουργούν εμπόδια, τα οποία για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση δυσκολεύονται πολύ να τα ξεπεράσουν.
Τα παραπάνω τα γράφω όχι για να ασκήσω κριτική στην κυβέρνηση, αλλά αποκλειστικά για να τα έχουμε σαν δεδομένα, σαν αρχές, σε ρεαλιστικές προτάσεις που θα διατυπώσω σχετικά με την αληθινή ανάπτυξη, που θα πρέπει να είναι ο βασικός στόχος όλων των πολιτικών δυνάμεων, όλων των παραγωγικών φορέων, όλων των κοινωνικών εταίρων, όλων των πολιτών. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε προέρχεται από τα τεράστια εμπόδια που βάζει η κυβέρνηση στην αληθινή ανάπτυξη, ενώ την επικαλείται συνεχώς βαφτίζοντάς την «δίκαιη», χωρίς καν να υπάρχει. Η ανεργία και το ασφαλιστικό είναι τα πιο χαρα- κτηριστικά προβλήματα που προέρχονται από την ανύπαρκτη «δίκαιη» ανάπτυξη. Προφανώς, για να προσελκύσουμε επενδύσεις θα πρέπει να μειωθούν σημαντικά, και όχι συμβολικά, οι φορολογικοί συντελεστές των επιχειρήσεων και των φυσικών προσώπων.
Θα πρέπει να μειωθεί η ασφαλιστική δαπάνη των εργαζομένων. Και θα πρέπει να υπάρξει «κόφτης» στο άθροισμα φορολογικών και ασφαλιστικών δαπανών κοντά στο επίπεδο του 50% του καθαρού εισοδήματος κάθε φυσικού προσώπου. Νομίζω ότι τα παραπάνω είναι προφανή σε οποιονδήποτε πιστεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Υπάρχουν όμως και κάποιες δυνάμεις, όπως προανέφερα, οι οποίες πιστεύουν στην υπερφορολόγηση και γι’ αυτό την εφαρμόζουν.
Ας αφήσουμε όμως το παραπάνω θέμα, γύρω από το οποίο μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, και ας δούμε το ζήτημα της καταπολέμησης της διαφθοράς. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι που επιθυμούν τη συνέχιση φαινομένων δια- φθοράς. Πώς όμως αυτό συνδέεται με τον στόχο της αληθινής ανάπτυξης; Συνδέεται μέσω των διαδικασιών αδειοδοτήσεων είτε οικοδόμησης είτε λειτουργίας νέων επιχειρήσεων. Ο δεύτερος μετά τη φορολογία, αν όχι ο πρώτος λόγος για τον οποίο δεν προσελκύονται επενδύσεις στην Ελλάδα είναι ότι πλέον σε όλο τον κόσμο γνωρίζουν ότι ακόμη και αν επιθυμείς να επενδύσεις στην Ελλάδα, δεν θα καταφέρεις ίσως ποτέ να εκδώσεις τις απαραίτητες άδειες. Τα παραδείγματα αμέτρητα. Μπορεί να λυθεί το πρόβλημα; Βεβαίως μπορεί, πολύ απλά, πολύ σύντομα και με «μηδενικό κόστος». Ο τρόπος είναι απλός: ηλεκτρονική έκδοση αδειών δόμησης, αδειών καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, λειτουργίας τουριστικών, βιοτεχνικών, βιομηχανικών και μεταποιητικών επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα δημιουργία ενός ενιαίου ηλεκτρονικού χάρτη με βάση το υπόβαθρο του Κτηματολογίου με όλες τις θεσμικές γραμμές (δασικές εκτάσεις, αρχαιολογικές εκτάσεις, προστατευόμενες περιοχές, κ.λπ.) για να ξέρει ο καθένας τι χτίζει και πού. Πόσος χρόνος χρειάζεται για να εφαρμοστούν όλα τα παραπάνω; Από μία ημέρα, για περιπτώσεις όπως η ηλεκτρονική έκδοση αδειών δόμησης, που απαιτούνται δύο υπογραφές από τους αρμόδιους υπουργούς, μέχρι δύο χρόνια για τον ηλεκτρονικό χάρτη που μόλις ανέφερα.
Ας ασχοληθούμε όμως και με τα σύγχρονα χρηματοδοτικά εργαλεία, που προφανώς είναι απαραίτητα, τα οποία θα μπορούσαν να συμφωνηθούν από όλες τις πολιτικές δυνάμεις με στόχο την αληθινή ανάπτυξη. Υπάρχουν χρήματα τα οποία δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν άμεσα, αλλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν εγγύηση για τη δημιουργία χρηματοδοτικών εργαλείων, που θα χρηματοδοτήσουν έργα σήμερα που υπάρχει ανάγκη στη χώρα. Για να γίνω κατανοητός, θα χρησιμοποιήσω δύο συγκεκριμένα παραδείγματα. Πρώτο παράδειγμα είναι τα χρήματα που υπάρχουν στο Πράσινο Ταμείο από τα πρόστιμα των αυθαιρέτων. Τα χρήματα αυτά θα ξεπεράσουν τα 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ όταν πληρωθούν όλες οι δόσεις αυτών που έχουν ενταχθεί στις ρυθμίσεις του νόμου. Τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν εγγύηση για τη δημιουργία χρηματοδοτικού εργαλείου για άμεση εκτέλεση περιβαλλοντικών έργων.
Δεύτερο παράδειγμα είναι η χρήση μελλοντικών εσόδων από οδικούς άξονες για να χρηματοδοτήσουν άμεσα μέσω ενός χρηματοδοτικού εργαλείου αναγκαία έργα οδοποιίας.
Πιστεύω ότι θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι σε κάποιες βασικές αρχές που θα αποτελούν τον κορμό για την αληθινή ανάπτυξη, ώστε να μην πολεμάει στην ουσία ο καθένας τον ίδιο του τον εαυτό και τη χώρα, μόνο και μόνο επειδή κάποια πρόταση δεν αποτελεί πνευματική του ιδιοκτησία ή επειδή το κόμμα του δεν είναι για κάποια περίοδο ανάμεσα σε αυτούς που κυβερνούν. Αν πραγματικά θέλουμε την αληθινή ανάπτυξη μπορούμε με απλές κινήσεις να την πετύχουμε.