Αγεωγράφητος πλανητάρχης
Θαμπορούσε να είναι ένα απλό, αδιάφορο λαθάκι. Τόσοι και τόσοι πολιτικοί, πολλοί πιο ευφραδείς από τον Ντόναλντ Τραμπ και με καταφανώς περισσότερες γνώσεις σε κάθε τομέα (πλην ίσως του τομέα των ριάλιτι σόου), πέφτουν σε λάθη όταν μιλούν, πράγμα φυσικό μέχρις ενός σημείου. Σολοικίζουν, ακυρολογούν, μπερδεύουν τους πατέρες των τσιτάτων που χρησιμοποιούν για να φανούν ελαφρώς εγκυκλοπαιδικότεροι απ’ ό,τι κατά βάθος είναι. Αλλά στην περίπτωση του κ. Τραμπ τίποτε δεν ανήκει στα αναμενόμενα και τα συνήθη. Ετσι όπως καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στις λίγες μέρες της προεδρικής του θητείας, και το λάθος του, κολοσσιαίο θα ήταν και εκκωφαντικό. Και πάντως όχι από εκείνα που μπορεί να τα προσπεράσει κάποιος απλώς με ένα μειδίαμα. Για τον πλανητάρχη πρόκειται.
Περιέγραφε λοιπόν ο κ. Τραμπ στο κανάλι της προτίμησής του, το Φοξ Νιους, τη στιγμή που πήρε την απόφαση να πλήξει με 59 πυραύλους μια αεροπορική βάση του συριακού καθεστώτος. «Είχαμε τελειώσει το δείπνο», λέει, και τρώγαμε επιδόρπιο. «Ηταν το πιο όμορφο κομμάτι σοκολατένιου κέικ που έχετε δει ποτέ. Το απολάμβανε και ο πρόεδρος της Κίνας. Μου δόθηκε το μήνυμα των στρατηγών ότι τα πλοία ήταν έτοιμα. Και πήραμε την απόφαση να το κάνουμε. Εκτοξεύσαμε 59 πυραύλους εναντίον του Ιράκ». «Εναντίον της Συρίας», τον διορθώνει σεβαστικά η δημοσιογράφος. «Ναι, εναντίον της Συρίας», συγκατανεύει ο πρόεδρος.
Εντάξει. Και η Αγκελα Μέρκελ, όταν είχε βρεθεί κάποτε σ’ ένα σχολείο, δεν κατάφερε να εντοπίσει πάνω στον χάρτη το Βερολίνο και τη Μόσχα, όπως της ζήτησαν οι μαθητές. Οταν όμως εξιστορείς, εξηγείς, δικαιολογείς την πρώτη σου στρατιωτική απόφαση· όταν υποτίθεται ότι σε έχει συγκλονίσει ο χαμός τόσων παιδιών από τα χημικά· όταν φροντίζεις να πληροφορηθεί το οικουμενικό κοινό ότι αυτή που κυρίως σε παρότρυνε να δράσεις ακαριαία ήταν η επίσης συγκλονισμένη κόρη σου, η Ιβάνκα· όταν με μία και μόνο κίνησή σου ξαναφέρνεις το ψυχροπολεμικό κλίμα σε επίπεδα περασμένων δεκαετιών· όταν, τέλος, έχεις διαβεβαιώσει ότι διέθετες και την ευλογία του Θεού σε αυτή σου την απόφαση, τότε, ήμαρτον, πρέπει να θυμάσαι ποια η Συρία και ποιο το Ιράκ. Και αν για την παιδεία σου και τα μέχρι τώρα ενδιαφέροντά σου παραήταν λεπτές και τελικά αδιάφορες αυτές οι διακρίσεις, τώρα δεν σου επιτρέπονται τέτοια σφάλματα. Ακόμα κι αν είσαι ο Τραμπ. Ο άνθρωπος που μιλάει για πόλεμο και θάνατο και μνημονεύει κέικ. Σοκολατένιο. Μήπως και δεν καταγράψει την ουσιώδη λεπτομέρεια η Ιστορία.
Με τον Ντόναλντ Τραμπ ο στρογγυλός πλανήτης μας ξανάγινε επίπεδος. Και ρηχός, όσο και η γλώσσα του. Το πνεύμα του δηλαδή. Με αυτόν στο τιμόνι των ΗΠΑ και με τον εφιαλτικά νήπιο Κιμ τον Γ΄ να καταδυναστεύει τη Βόρεια Κορέα, και να χρησιμοποιεί έναν ολόκληρο λαό σαν άψυχες φιγούρες του πλέι μομπίλ για τις παρελάσεις του, μόνο να φοβόμαστε υποχρεούμαστε και μπορούμε.