Η ουτοπία που μας αξίζει
Οδιάβασα ότι η ημετέρα Αριστερά θεωρεί πως οι διαδηλώσεις κατά του Μαδούρο συνιστούν απόπειρα πραξικοπήματος που υποκινεί ο Ντόναλντ Τραμπ, σκέφτηκα πως κάποιος μου κάνει πλάκα. Μετά θυμήθηκα το ποίημα με το οποίο ο Γιάννης Ρίτσος υμνούσε τα σοβιετικά τεθωρακισμένα που χορεύουν στους δρόμους της Πράγας και προσγειώθηκα. Δεν χρειάζεται να απογοητεύεσαι, παρότρυνα εαυτόν. Στα γεγονότα υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά. Σκέψου μόνον ότι ο Μαδούρο είναι δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης. Είναι δυνατόν να θέλουν να τον ρίξουν και να είναι και οι ίδιοι δημοκρατικοί; Ελεος κάπου. Μετά διάβασα πως και το κόμμα της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο συνέστησε ψυχραιμία στους αντιπάλους του Μαδούρο, οι οποίοι προφανώς φωνάζουν υστερικά και ξεσηκώνουν τον κόσμο όταν τους πυροβολεί η αστυνομία. Σκέφτηκα ότι εμείς οι Ελληνες δεν είμαστε και τόσο μόνοι στον άγριο τούτο κόσμο και, για να είμαι ειλικρινής, ηρέμησα.
Για τη Βενεζουέλα πριν από μερικά χρόνια δεν ήξερα πολλά. Ηξερα, για παράδειγμα, πως είναι πατρίδα του Σιμόν Μπολιβάρ, τον οποίον αποκαλεί ο Εγγονόπουλος στο αριστούργημά του «ωραίο σαν Ελληνα». Αργότερα είδα στην τηλεόραση τον Τσάβες να τηλεφωνεί σε κάποιον υπουργό του από ένα κοτέτσι και να τον διατάσσει να λύσει αμέσως τα προβλήματα των ιδιοκτητών του κοτετσίου και συνεπέρανα πως στη χώρα αυτή, εκτός από την ορνιθοτροφία, λειτουργεί και ένα είδος άμεσης δημοκρατίας. Παρακολούθησα και το δράμα του λαού της με την έλλειψη χάρτου υγείας που τόσο διαφημίστηκε πια από τους εχθρούς της βολιβαριανής δημοκρατίας. Επειτα από σύντομη έρευνα διεπίστωσα ότι για τη ζωή είναι απαραίτητη η ύπαρξη νερού. Η διεθνής βιβλιογραφία όμως δεν αναφέρει τίποτε περί χάρτου υγείας. Μπορούμε και χωρίς.
Τα πιστεύουν όλα αυτά που λένε, διότι αυτά ξέρουν.
εκδοχή στην περίπτωση δεν είναι η κουτοπονηρία, αγαθό εν αφθονία στην παρ’ ημίν Αριστερά και όχι μόνον. Δεν προσπαθούν μόνον να μας ξεγελάσουν για να ξεπληρώσουν κάποια χρέη στον Μαδούρο, λέγοντάς μας ότι για μία ακόμη φορά ο ιμπεριαλισμός πάει να καταστρέψει τον σοσιαλιστικό παράδεισο της δύστυχης χώρας. Η πιο δυσμενής εκδοχή είναι η ουτοπία. Τα πιστεύουν όλ’ αυτά που λένε, διότι αυτά ξέρουν. Εμείς δεν θέλουμε να παραδεχθούμε πως η ουτοπία που μας ταιριάζει είναι η Βενεζουέλα.