Η χειροτεχνία μπορεί να γίνει ξανά μοχλός ανάπτυξης για τις τοπικές κοινωνίες
της χειροτεχνίας στη χώρα μας υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να προσδώσει μεγάλη αξία και να βοηθήσει στην τοπική οικονομία πολλών περιοχών της χώρας μας, αποκτώντας και εξαγωγικό προσανατολισμό. Δυστυχώς, όμως, η παραδοσιακή λαϊκή τέχνη της χειροτεχνίας έχει εκτοπιστεί λόγω και των συνεπειών της κρίσης από εισαγόμενα χαμηλού κόστους και βιομηχανοποιημένα προϊόντα», αναφέρουν στην «Κ» τραπεζικά στελέχη.
Οπως επισημαίνουν, «οι όποιες ανάγκες χρηματοδότησης εστιάζονται κυρίως σε ελεύθερους επαγγελματίες αυτοαπασχολουμένους στην περιφέρεια με αντικείμενο την τέχνη των ψευτοκοσμημάτων και των τουριστικών ειδών από ξύλο ή πηλό».
Σύμφωνα με συγκλίνουσες εκτιμήσεις τραπεζικών στελεχών, οι απασχολούμενοι στον τομέα της χειροτεχνίας, από δεκάδες χιλιάδες, έχουν περιοριστεί κατά πολύ όχι μόνο λόγω των συνεπειών της κρίσης αλλά και λόγω του γεγονότος ότι η παράδοση της τέχνης δεν ακολουθείται από νεότερες γενιές.
Ποιος όμως θα μπορούσε να είναι ο ρόλος της χειροτεχνίας σήμερα στην ανάπτυξη της χώρας μας και με ποιους τρόπους θα μπορούσε να ενισχυθεί;
Ανατρέχοντας στα κατάλοιπα του πατέρα μου Μίλτου Λιδωρίκη, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, βρήκα μια διάλεξή του ως γενικού διευθυντή του Εθνικού Οργανισμού Χειροτεχνίας (ΕΟΜΜΕΧ) που είχε δώσει πριν από 50 χρόνια και εξακολουθεί να είναι πιο επίκαιρη από ποτέ:
«Καλλιτεχνική βιοτεχνία σημαίνει απασχόληση σ’ έναν τόπο που αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα μετανάστευσης, εισροή συναλλάγματος σε έναν τόπο όπου το εμπορικό ισοζύγιο έχει άνοιγμα εις βάρος των εξαγωγών, στοιχείο τουριστικής ανάπτυξης, σε έναν τόπο όπου το ισοζύγιο πληρωμών ενισχύεται κατά μεγάλο ποσοστό από το τουριστικό συνάλλαγμα, πηγή έμπνευσης για τη βιομηχανία σ’ έναν τόπο όπου έχει για πρώτο στόχο σήμερα τη βιομηχανική του ανάπτυξη, έκφραση πολιτισμού και μαρτυρία της ιστορικής του συνέχειας σ’ έναν τόπο που χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ ακέραιη τη φυσιογνωμία του.
Σημαίνει δηλαδή πολλά. Και θα ήταν δυνατόν να γίνουν και πολλά, γιατί υπάρχει παράδοση στον τομέα αυτόν, ανθρώπινο υλικό άξιο, κοινωνική δομή κατάλληλη για να εδραιωθεί και να αναπτυχθεί η καλλιτεχνική βιοτεχνία. Και όμως –όπως συχνά δυστυχώς συμβαίνει στον τόπο μας– μιλήσαμε σκωπτικά για το ελληνικό χειροτέχνημα».
Ο Μ. Λιδωρίκης αναφέρεται και στη σημασία της χρηματοδότησης: «Θα πρέπει να γίνεται με κριτήρια όχι μόνον την οικονομική επιφάνεια και τις παρεχόμενες εγγυήσεις, αλλά και το ταλέντο, την ικανότητα, την προσωπικότητα του βιοτέχνη, πρέπει να λειτουργήσει η βιοτεχνική πίστη στον τομέα της καλλιτεχνικής βιοτεχνίας, ώστε να αποτελέσει κίνητρο για τους άξιους χειροτέχνες αλλά και αντικίνητρο για όσους παράγουν και εμπορεύονται προϊόντα κακής ποιότητας, προς βλάβην της καλλιτεχνικής βιοτεχνίας στο σύνολό της».