Η κρυμμένη γοητεία της Ταϊπέι
Η πολύβουη πρωτεύουσα της Ταϊβάν παντρεύει με τον δικό της τρόπο στοιχεία Ανατολής και Δύσης
εβδομάδα θα γίνω 64», μου είπε με ένα μικρό χαμόγελο. Στη λεπτή του φιγούρα, τα γυαλιά του με τον χρυσό σκελετό και τους κόκκινους φακούς έμοιαζαν ξένα, αλλά περισσότερη εντύπωση μας έκανε το τάμπλετ που έβγαλε για να σημειώσει τα στοιχεία μας και να βγούμε μια αναμνηστική φωτογραφία. Ο Ουίλιαμ Χουάνγκ ανεβαίνει καθημερινά τα κλιμακωτά μονοπάτια για το πρωινό ραντεβού του στα τερέν του μπάντμιντον που βρίσκονται κρυμμένα στην πυκνή, τροπική, βλάστηση του όρους Γιουανσάν στην καρδιά της Ταϊπέι. Στέλεχος επιχειρήσεων ο ίδιος και πιθανώς οι συμπαίκτες του, κρατούν αυτή τη συνήθεια πολλά χρόνια, όπως λένε στο τσάι που μας σερβίρουν. Ακριβώς από κάτω μας απλώνεται η πολύβουη πρωτεύουσα της Ταϊβάν, το διοικητικό κέντρο του νησιού, με περίπου 2,5 εκατομμύρια κατοίκους που αυξάνονται σε 6 εκατομμύρια προσθέτοντας τον πληθυσμό της μητροπολιτικής περιοχής. Οι νέοι, μας λένε, δεν ανεβαίνουν στο βουνό, καθώς η ζωή στην τέταρτη οικονομική «Τίγρη» της Ασίας έχει γίνει εξαιρετικά απαιτητική και οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει. Η βιομηχανική ανάπτυξη της μικρής χώρας στους τομείς της πληροφορικής και της τεχνολογίας έρχεται σε αντίθεση με την οργιώδη βλάστηση του βουνού. Εκεί, ανάμεσα στους μικρούς ναούς και τα αγάλματα του Βούδα που ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά των μονοπατιών, το μπαλάκι του μπάντμιντον είναι το μόνο που αναπτύσσει ταχύτητα.
Στο μετρό η λευκή διαγράμμιση στο δάπεδο μας οδηγεί στη σειρά που σχηματίζουν υπομονετικά οι ντόπιοι, οι οποίοι με διακριτική ευγένεια μας βοηθούν να ενταχθούμε για λίγο στην κουλτούρα τους. Η αγάπη τους για την πρακτικότητα και την τυπολογία κρύβει μέσα της βαθύ σεβασμό στους άγραφους κανόνες της ασιατικής φιλοξενίας, επηρεασμένη ίσως από τις παραδόσεις της Κίνας και της Ιαπωνίας, δύο πολιτισμικούς κόσμους που επηρέασαν την «Ihla Formosa», το «Ομορφο Νησί», όπως ονόμασαν την Ταϊβάν Πορτογάλοι ναυτικοί το 1500.
Κατεβαίνουμε στον εντυπωσιακό ναό Λάνγκσαν, ένα από τα ομορφότερα δείγματα αρχιτεκτονικής της βουδιστικής λατρείας στην Ταϊβάν, με χάλκινους δράκους, πέτρινα γλυπτά και τις χρω- ματικές αντιθέσεις που δημιουργεί ο πορφυρένιος γρανίτης με τα ηφαιστειογενή πετρώματα στον διάκοσμό του.
Τα βράδια οι μεγάλες πινακίδες νέον με κινεζικά ιδεογράμματα και εικόνες που αλλάζουν με ταχύτητα δείχνουν τον δρόμο για τις νυχτερινές αγορές της Ταϊπέι, όπου συνωστίζονται ντόπιοι και τουρίστες. Μεγάλα brands βρίσκονται δίπλα σε μικρά τοπικά καταστήματα και κρεμάστες με ρούχα και παπούτσια εναλλάσσονται με γκάτζετς, πορσελάνες για το σπίτι και κοστούμια ραμμένα στο χέρι. Στη νυχτερινή αγορά Νινγκ Σία ξεδιπλώνεται ένας μικρός παράδεισος χρωμάτων και γεύσεων με τοπικό φαγητό και πολλές επιλογές, από ντάμπλινγκς μέχρι φιλέτο πάπιας και από μέδουσες σαλάτα μέχρι σούπες με ψάρι και λαχανικά στα μικρά μαγειρεία που φτιάχνουν επιτόπου την παραγγελία μέσα σε μια βουή από τσόπστικς και πιάτα που σχηματίζουν στοίβες.
Από την Ταϊπέι επιβιβαζόμαστε στα τρένα υψηλής ταχύτητας και μέσα σε μία ώρα διανύουμε περίπου 200 χλμ. για να επισκεφθούμε την πόλη Τσάιτουνγκ, το νέο οικονομικό κέντρο της χώρας που συγκεντρώνει μεγάλες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας στο τρίτο και μεγαλύτερο «Επιστημονικό Πάρκο» της Ταϊβάν. Εκεί ρίξαμε και μια γρήγορη ματιά στο νέο Εθνικό Θέατρο της χώρας, μια εντυπωσιακή καμπυλωτή κατασκευή από τον διεθνούς φήμης Ιάπωνα αρχιτέκτονα Τόγιο Ιτο.
Η Ταϊβάν ιστορικά είναι «δεμένη» με την Κίνα. Συνδέονται επίσης εμπορικά, αν και πολιτικά οι σχέσεις τους δοκιμάζονται κατά καιρούς. Η σταθερότητα είναι το ζητούμενο, όπως μας λένε οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ενώ η μικρή χώρα κοιτάζει εξίσου προς τη Δύση όσο και προς την Ανατολή σε πολλά επίπεδα. Απόδειξη η περιοδική έκθεση του γαλλικού Μουσείου Ορσέ στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Ταϊβάν αλλά και οι πολιτικές ενίσχυσης των οικονομικών σχέσεών της με χώρες όπως το Βιετνάμ, η Μαλαισία, οι Φιλιππίνες και η Ινδονησία. Την τελευταία ημέρα ανεβαίνουμε ξανά στο βουνό, αλλά η καταρρακτώδης βροχή που ξεσπάει μας χαλάει εν μέρει τα σχέδια. Βρίσκουμε καταφύγιο σε ένα πρόχειρο κιόσκι. Η αίσθηση του ταξιδιού μοιάζει με την επίγευση που αφήνει το τσάι που μας προσφέρουν. Απόμακρη αλλά γλυκιά.