Οι διακρίσεις ξεχνιούνται, οι ηρωικές πράξεις όχι
των αθλητών της Σιγκαπούρης στοίχισε στον Λοράνς Λεμιέ πολύτιμο χρόνο. Ο Φινίστας τερμάτισε σε εκείνη την κούρσα 22ος και, τελικά, πλασαρίστηκε στην 11η της γενικής κατάταξης. Το όνειρο του μεταλλίου χάθηκε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της Ν. Κορέας.
Η πράξη του γρήγορα έγινε γνωστή και ο, τότε, πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ του απένειμε το μετάλλιο του Πιερ ντε Κουμπερτέν (τότε ήταν η 5η φορά που γινόταν τέτοια απονομή). «Με το φίλαθλο πνεύμα σας, την αυτοθυσία και το θάρρος σας δείξατε το σύνολο των αξιών του Ολυμπιακού Ιδεώδους», τόνισε στην ομιλία του ο Ισπανός.
Η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας απένειμε στον Λεμιέ τη δεύτερη θέση (τυπικά) εξαιτίας της αθλητικής συμπεριφοράς του. «Θα μπορούσα να είχα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο. Εάν, όμως, ο χρόνος γυρνούσε πίσω θα έκανα πάλι το ίδιο. Οι φίλαθλοι ακόμη μιλάνε γι’ αυτή την πράξη, ενώ τα μετάλλια ξεχνιούνται», έχει πει ο Λεμιέ σε συνεντεύξεις.
Σήμερα ο Λεμιέ ζει σε ένα παραθαλάσσιο χωριό του Καναδά, στο Σέμπα, και θεωρείται από τους καλύτερους προπονητές ιστιοπλοΐας. Στη συλλογή του δεν υπάρχει ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά υπάρχει ένα ση- μαντικότερο: αυτό του ήθους και της αλληλεγγύης. «Στον αθλητισμό μπορείς να προσπαθείς σκληρά σε ολόκληρη τη ζωή σου και να λάβεις ελάχιστες επιβραβεύσεις. Γι’ αυτή τη διάσωση μιλάμε ακόμη, παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια», δήλωσε το 2012 σε μία συνέντευξη.
Η 24η Σεπτεμβρίου 1988 μπορεί να έχει σημαδευθεί από έναν αγώνα 100 μέτρων με πρωταγωνίστριες τις απαγορευμένες ουσίες, την ίδια ημέρα, όμως, ο Λεμιέ έδειξε ποιο είναι το πραγματικό νόημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό που δίδαξαν οι Αρχαίοι Ελληνες και οραματίστηκε ο Πιερ ντε Κουμπερτέν.