Αναταράξεις στη Δεξιά

Είναι η Γαλλία χώρα ιδιότυπη με συμβολή εμβληματική στην ευρωπαϊκή ιστορία. Είναι η χώρα όπου η αντίληψη του κρατικού συμφέροντος, ανεξαρτήτως των αρχών δικαιοσύνης, έτυχε αμείλικτης εφαρμογής από την εποχή του καγκελάριου Ρισελιέ· όπου η μοναρχία ήταν η κραταιότερη σε όλη την Ευρώπη, το πρότυπο μιμήσεως για όλες τις αυλές, και κατελύθη με τρόπο βάναυσο και ταπεινωτικό· όπου η αντίληψη του μεγαλείου έχει διαστάσεις μεταφυσικές· όπου οι επαναστάσεις είναι συχνές υπό μορφή παροδικής εκρήξεως, αλλά ταυτόχρονα το συντηρητικό αίσθημα ήταν και παραμένει ισχυρότατο, παράγων σταθερότητος και ισορροπίας.

Σήμερα στην «ενωμένη» ούτως ειπείν Ευρώπη, αυτή η μεγάλη χώρα με παράδοση και αίσθημα αποστολής διέρχεται φάση ρευστότητος και ταραχής, καθώς ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών ανέδειξε μια τάση ανατρεπτική των πολιτών της, που αποδοκίμασαν την περασμένη Κυριακή την κατεστημένη πολιτική τάξη πολλών δεκαετιών.

Η εκλογική συντριβή των Σοσιαλιστών δεν εξέπληξε. Κάτι αντίστοιχο συνέβη άλλωστε με το ΠΑΣΟΚ και στην Ελλάδα, όπου οι «ριζοσπάστες» ψηφοφόροι της Αριστεράς εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και τελικώς ο κ. Αλέξης Τσίπρας, από ηγέτης της γενικής «ανατροπής», υπέστη πλήρη ανακύκλωση και τείνει τελικώς να καταστεί ένας «συστημικός πρωθυπουργός», με ανεκτές από τους Ευρωπαίους «μαρξιστικές» παραφωνίες.

Το ουσιώδες είναι ότι η παραδοσιακή γαλλική Δεξιά, στους κόλπους της οποίας είχε αναπτυχθεί ήδη εδώ και χρόνια ένας δημιουργικός διάλογος, υπέστη ήττα σοβαρότατη στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, μετά τον διασυρμό του υποψηφίου της κ. Φρανσουά Φιγιόν, που είχε κατηγορηθεί περίπου και ως ενεργούμενο της Μόσχας.

Τη θέση της ηγέτιδος της Δεξιάς φιλοδοξεί να κατακτήσει πλέον η κ. Μαρίν Λεπέν. Οι αναφορές της στον Σαρλ ντε Γκωλ είναι συχνότατες, το οικονομικό της πρόγραμμα εξόχως κρατικιστικό για τα ισχύοντα στην εποχή μας, η προβολή του αιτήματος επανακτήσεως της εθνικής κυριαρχίας δεσπόζει και η αντιπαράθεσή της με τις ιδέες «παγκοσμιοποιήσεως» μετωπική. Στους ψηφοφόρους της ανήκουν ακρότατα στοιχεία της Δεξιάς, αλλά δεν είναι πλέον τόσο προσδιοριστικά του Εθνικού Μετώπου όσο στο παρελθόν.

Επί της ουσίας, η κ. Λεπέν επιχειρεί ένα άλμα στο «ένδοξο» παρελθόν και εάν ο αγώνας του κ. Εμανουέλ Μακρόν να αποκαταστήσει τη Γαλλία στην παλαιά περίοπτη θέση της στην ενωμένη Ευρώπη αντιμετωπίζεται με έντονο σκεπτικισμό, εξίσου ουτοπική είναι και η επιδίωξη της ηγέτιδος της νέας Δεξιάς.

Οι ελπίδες κατισχύσεως της κ. Λεπέν στον δεύτερο γύρο είναι περίπου ανύπαρκτες, αλλά ούτε και η ίδια διατηρεί αυταπάτες. Στόχος της είναι η εδραίωσή της στη γαλλική πολιτική σκηνή, στις βουλευτικές εκλογές του προσεχούς Ιουνίου. Δεν είναι βέβαιο ότι θα επιτύχει, αλλά ασφαλώς θα επηρεάσει τη φυσιογνωμία της Δεξιάς σε όλη την Ευρώπη.

Διότι η παραδοσιακή Δεξιά, με άλλα λόγια η παράταξη που δημιούργησε το αστικό κράτος και διαμόρφωσε την ιθύνουσα τάξη του, δεν φαίνεται να έχει θέση στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Εχει σταδιακώς υποκατασταθεί από τεχνοκράτες, κινούμενους διεθνώς εκτός των εθνικών πλαισίων. Η κ. Μαρίν Λεπέν αποτελεί αναχρονισμό αλλά διαθέτει ζωτική ορμή, εν αντιθέσει προς τους απονευρωμένους πολιτικούς της αντιπάλους, τόσο στη Γαλλία όσο και στην υπόλοιπη ηπειρωτική Ευρώπη.

Η παραδοσιακή Δεξιά έχει σταδιακώς υποκατασταθεί από τεχνοκράτες, κινούμενους διεθνώς εκτός των εθνικών πλαισίων.