Αντιαναπτυξιακή αποδοχή του «3,5%»
Δενξέρω αν πρέπει να το αποδώσουμε σε επικοινωνιακή επιτυχία της κυβέρνησης, αλλά δείχνουμε να αποδεχόμαστε θετικά τον στόχο πλεονάσματος «3,5%» επί του ΑΕΠ. Κι όμως, πρόκειται για τη χειρότερη εξέλιξη στη διαφαινόμενη –ευτυχή, κατά τα άλλα– ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Η οριστική δέσμευση να εισπραχθεί επί τέσσερα χρόνια (2018-2021) το αντίστοιχο ποσό φόρων για να πληρωθούν οι τόκοι του χρέους έρχεται στη δυσκολότερη στιγμή για την οικονομία. Η φορολογική αφαίμαξη θα έχει τη μέγιστη υφεσιακή επίπτωση, αφού τα κεφάλαια αυτά θα αφαιρεθούν όχι απλώς από τον ιδιωτικό τομέα αλλά και από το κύκλωμα της οικονομίας.
Είναι παράδοξο αν και εξοργιστικό ότι η κυβέρνηση Τσίπρα επιμένει να εμφανίζει το εκτός λογικής, εκτός μνημονίου και εκτός προϋπολογισμού πρωτογενές πλεόνασμα φόρων του 2016 ως ατού στη μακρότατη συζήτηση με τους Ευρωπαίους και το Ταμείο επί του τελευταίου έτους του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου δημοσιονομικού προγράμματος. Θα έπρεπε κάτι να θυμάται από την απερίγραπτη σφοδρότητα, με την οποία, επί έτη, κατακεραύνωνε τη σημερινή αντιπολίτευση, η οποία ειλικρινώς επεδίωξε να ξεφύγει από την απαράδεκτη υπεκφυγή των εταίρων στην εκπλήρωση της υπεσχημένης αναδιορ- γάνωσης του χρέους, ώστε να περιοριστούν τα μελλοντικά πρωτογενή πλεονάσματα. Τώρα, τα στελέχη της πλειοψηφίας επιχειρηματολογούν ότι το «δικό τους» πλεόνασμα είναι χαμηλότερο κατά μία ποσοστιαία μονάδα, όταν όλοι οι εχέφρονες εξηγούν σε όλους τους τόνους ότι το μέγιστο πλεόνασμα που θα μπορούσε να επιτυγχάνει η Ελλάδα, προκειμένου να ξεφύγει από την ύφεση και να διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του χρέους, δεν ξεπερνά το 1,5%-2%.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο σχέδιο επικαιροποίησης και επέκτασης του μνημονίου, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, τα μέτρα που κρίθηκαν απαραίτητα για να εξασφαλιστεί το απαράδεκτο «3,5%» περιγράφονται ως «συσταλτικά», ότι δηλαδή περιορίζουν την οικονομία και οδηγούν σε ύφεση. Ενώ μάλιστα η κυβέρνηση πιστεύει ότι μπορεί να εξασφαλίσει το «3,5%» χωρίς πρόσθετα μέτρα, δέχτηκε ήδη ότι θα αυξήσει το πλεόνασμα περικόπτοντας τις συντάξεις κατά 1% και μειώνοντας την επιστροφή φόρου κατά επίσης 1% στη διετία 2019-2020.
Αν η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είχε βγει από το μονοπάτι εξόδου από το μνημόνιο, που είχαμε επιτύχει το 2014, ο «εκβιασμός» θα είχε ηττηθεί, με λύση στο χρέος και προσφυγή στις αγορές. Ας το θυμούνται αυτό οι βουλευτές της πλειοψηφίας όταν θα ψηφίζουν το νέο αντιαναπτυξιακό πακέτο.