Νοσταλγώντας τις ερωτικές επιστολές
σε λαχταρά και μοιάζει σαν να είναι η μόνη σκέψη ή επιθυμία που έχω, σαν να είναι η μόνη ανάμνηση που έχω από σένα – δύο σώματα να γίνονται ένα», έγραφε η Τζόρτζια Ο’ Κιφ στον φωτογράφο Αλφρεντ Στίγκλιτζ το 1922. Δεκαετίες πριν από την εφεύρεση του sms ή έστω την ευρεία διάδοση του τηλεφώνου, οι εραστές δεν είχαν άλλο μέσο επικοινωνίας από την αλληλογραφία. Και αν τα ερωτικά γράμματα φαντάζουν υπερβολικά επιτηδευμένα ή ακόμα και ελιτίστικα στην εξισωτική εποχή μας (αφού δεν έχουν όλοι την ικανότητα να μεταφέρουν τα συναισθήματά τους στο χαρτί, πόσο μάλλον να καταφέρουν να αγγίξουν τον αναγνώστη), έχουν την ιδιότητα να αντέχουν στη φθορά του χρόνου. Μολονότι δεν προορίζονταν για τα αδιάκριτα μάτια μας, πολλά από τα μικρά «διαμάντια» που έγραφαν στους αγαπημένους τους μεγάλοι συγγραφείς, ποιητές και καλλιτέχνες έχουν διασωθεί έως σήμερα, επιτρέποντάς μας να κρυ- φοκοιτάξουμε στα άδυτα της φαντασίας των συντακτών τους.
Η Βρετανίδα θεατρική συγγραφέας και περφόρμερ Ρέιτσελ Μαρς είχε την ιδέα να «συνθέσει» μια επιλογή περίπου 15 ερωτικών επιστολών με την υπογραφή γνωστών προσωπικοτήτων των γραμμάτων και των τεχνών σε μια ενιαία παράσταση, η οποία παρουσιάζεται στο Camden People’s Theatre τoυ Λονδίνου στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ αφιερωμένου στη σεξουαλικότητα. Κείμενα του αθυρόστομου Τζέιμς Τζόις, της ρομαντικής Φρίντα Κάλο, του μάλλον κωμικού Μαρσέλ Προυστ, που ικετεύει τον παππού του να του δανείσει χρήματα για να επισκεφθεί μια πόρνη, και πολλών άλλων αντιπαρατίθενται με σύγχρονα (σαφώς πιο ρηχά) sms ερωτικού περιεχομένου. «Νοσταλγώ τα γράμματα», παραδέχεται η δημιουργός μιλώντας στον Guardian. «Είναι μια τέχνη που έχει χαθεί, το να εκφράζεις την επιθυμία ή το πάθος σου για κάποιον άλλο».