Κυλιόμενες

Ηαυτοκριτική είναι σαν την αυτοϊκανοποίηση. Είναι πιο αποδοτική όταν είναι υποβοηθούμενη. Ως χείρα βοηθείας προς τον Τσίπρα μπορεί κανείς να διαβάσει και την «κριτική» προς την κυβέρνηση που άρθρωσε ο Νίκος Φίλης. Τα μέτρα –φευ!– είναι «σκληρά», αλλά υπάρχουν και τα «θετικά» αντίμετρα. Υπάρχει οσονούπω και το χρέος. Και, τέλος, πάντων, η Ν.Δ. και ο Μητσοτάκης θα είχαν πάρει μέτρα χειρότερα. Οπότε τι πρέπει να γίνει; Πρέπει να «παραμείνει η κυβέρνηση της Αριστεράς στην εξουσία».

Πρόκειται

για «κριτική» που θα ταυτιζόταν με την «αυτοκριτική» του πρωθυπουργού, αν δεν της προσέδιδε αξιοπιστία ο πρώην υπουργός, χάρη στην ιδιότητά του ως του λαλίστερου από τους υποδυόμενους την εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία, πρόκειται για εξ αντανακλάσεως στήριξη προς τον Τσίπρα διά της λοξής επαναδιατύπωσης του δικού του αφηγήματος.

Δεν περίμενε

κανείς τη δήλωση Φίλη για να αντιληφθεί ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα συνοχής. Πραγματική εσωκομματική αντιπολίτευση υπήρχε στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Ιούλιο του 2015. Ο,τι απέμεινε σε στελεχικό υλικό οπλίζει απλώς το σκυρόδεμα του κομματικού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Αν κάποιος είχε αμφιβολίες για τη στοίχιση των 144 συν 9 βουλευτών της συμπολίτευσης, θα πρέπει να τις εγκατέλειψε την περασμένη Παρασκευή, στη συζήτηση της τροπολογίας για τη ΣΕΚΑΠ. Δύο κοινοβουλευτικές ομάδες που ονομαστικά και ομόθυμα προσυπογράφουν μια τέτοια θεσμική ανορθογραφία, γιατί θα διστάσουν να ψηφίσουν μέτρα από τα οποία εξαρτάται η πολιτική τους επιβίωση και των οποίων το κόστος έχει απωθηθεί στην επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο;

Αν έχει αξία

η τελευταία εκδήλωση γκρινιάρικης νομιμοφροσύνης από τον Φίλη, είναι επειδή ευθυγραμμίζεται με τον Τσίπρα και στην –τρόπος του λέγειν– «στρατηγική» θέα- ση του υπολοίπου της κυβερνητικής θητείας. Στην Ευρώπη, λέει ο βουλευτής, «θα υπάρξουν εξελίξεις με αβέβαιη κατάληξη, αλλά και δυνατότητες». Γι’ αυτό πρέπει να κρατηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί θα κάνει ξαστεριά. Είναι το ίδιο ακριβώς δόγμα που έχει φέρει έως εδώ τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τη δύναμη της αδράνειας. Το δόγμα που βασίζεται στην πεποίθηση ότι το πρόβλημα είναι ο έξωθεν καταναγκασμός –ο Σόιμπλε και οι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι– άρα και η λύση θα έρθει έξωθεν, όταν υπάρξουν εξελίξεις. Οταν, όπως λέγεται στη παλαιά μαρξιστική διάλεκτο, «ωριμάσουν οι συνθήκες».

Το τι διακυβέρνηση

θα δούμε μέχρι να «ωριμάσουν οι συνθήκες», δεν χρειάζεται κανείς να το φανταστεί. Από τη στιγμή της διευθέτησης της δεύτερης αξιολόγησης, θα αρχίσει το τρέξιμο για την τρίτη. Θα αρχίσει η φρενήρης στασιμότητα της εξωτερικής και εσωτερικής αναδιαπραγμάτευσης του προϊόντος της προηγούμενης διαπραγμάτευσης. Ανακυκλώνοντας το αυτοσχεδιαστικό δράμα, έξω από το οποίο δεν μπορούν να υπάρξουν, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα συνεχίσουν να τρέχουν, χωρίς να φτάνουν – γιατί τρέχουν πάνω σε κυλιόμενες αυταπάτες.

Η «κριτική» στον Τσίπρα ήταν επαναδιατύπωση του δικού του αφηγήματος.