Ο δάσκαλος πρέπει να εμπνέει
Στην «Καθημερινή» της Κυριακής 9 Απριλίου 2017, σε σχόλια για το βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη «Για το σχολείο», η Μαριλένα Σπυροπούλου γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής, επί λέξει (αναφερόμενη στη σχέση του δασκάλου με τους μαθητές): «Ο δάσκαλος πρέπει να αγαπά το αντικείμενό του παλεύοντας νύχτα μέρα για να μεταδώσει τις γνώσεις του. Δεν πρέπει να κάνει παρέα με τα παιδιά ούτε να τους λύνει τα ψυχολογικά τους ζητήματα, πολλώ δε μάλλον να γίνει η μαμά τους. Πρέπει να διδάσκει»!!! (Τα θαυμαστικά δικά μου.) Τίποτε πιο μακριά από την πραγματικότητα. Η γνώση των ψυχολογικών δεδομένων των μαθητών εν συνόλω και του κάθε μαθητή ξεχωριστά ως ατόμου και προσωπικότητας είναι θεμελιώδης και απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία της διδασκαλίας. Η διδασκαλία εμπεριέχει και το «τι» (το αντικείμενο, την ύλη, της διδασκαλίας) αλλά και το «πώς». Πώς θα το διδάξεις; Πώς θα ενεργήσεις, ώστε οι «σοφίες» που θα διδάξει από καθέδρας η πεφωτισμένη διάνοια του σοφού καθηγητή να φτάσουν στους μαθητές και να γίνουν κτήμα τους και να μη μείνουν σοφά μεν, αλλά «έπεα πτερόεντα»!
Αν ο δάσκαλος αγαπά μεν το αντικείμενό του, αλλά αδιαφορεί για τους μαθητές του (και αυτό αφορά τους μαθητές όλων των βαθμίδων από το δημοτικό σχολείο μέχρι και το πανεπιστήμιο), τότε δεν διδάσκει, νομίζει ότι διδάσκει, στην πραγματικότητα κάνει μια τρύπα στο νερό (για να μην πω τίποτα χειρότερο)!
Γιατί ποιος άνθρωπος, μεγάλος ή μικρός, που κατατρύχεται και βασανίζεται από διάφορα προβλήματα, μεγάλα ή απλά, (πολύ περισσότερο ένας έφηβος) θα εμπνευσθεί και θα νιώσει τον έρωτα της γνώσης από έναν άνθρωπο, τον καθηγητή του, το δάσκαλό του, που θα τον ήθελε οικείο και συμπαραστάτη στις δυσκολίες του, αλλά που τον νιώθει απέναντί του ξένο και παγερά αδιάφορο για τα όσα του συμβαίνουν, πώς θα διδαχθεί από αυτόν, όσες σοφίες κι αν αραδιάζει;
ΥΓ.: Ισως και τα εκφυλιστικά και νοσηρά φαινόμενα των βανδαλισμών στους χώρους της εκπαίδευσης από φοιτητές και μαθητές να οφείλονται στον ίδιο λόγο: στο συναίσθημα αποξένωσης που νιώθουν όσοι φοιτούν σε αυτούς τους χώρους. Απουσιάζουν δηλαδή οι δεσμοί αμοιβαίας αγάπης, ενδιαφέροντος και σεβασμού, που πρέπει να κυριαρχούν σε κάθε σχολική κοινότητα και να τη χαρακτηρίζουν. ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ – Τρίπολη