«Δεν μένει σταγόνα από το λάδι μας»
Ο πρόεδρος του πολυβραβευμένου Αγροτικού Συνεταιρισμού Ιμέρων μιλάει στην «Κ»
Eχει έναν καταπληκτικό τρόπο η ζωή να χαράσσει τέλειους κύκλους – με λίγο «λάδωμα» των γραναζιών της βέβαια και από εμάς. Το 1973, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος από τα Ιμερα Κοζάνης, έχοντας μόλις απολυθεί από τον στρατό, εργαζόταν με εξάμηνη σύμβαση στη ΔΕΗ – έπαιρνε 2.800 δρχ. μηνιαίως. Ηταν η χρονιά που όλα άλλαζαν στον τόπο του.
Η ΔΕΗ είχε αρχίσει να κατασκευάζει το υδροηλεκτρικό φράγμα Πολυφύτου για την εκμετάλλευση των νερών του Αλιάκμονα, σχηματίζοντας έτσι την τεράστια τεχνητή λίμνη που σήμερα συνδέει τους ορεινούς όγκους των Πιερίων, του Βερμίου και του Βούρινου. Ολα αυτά βέβαια λίγο ένοιαζαν τότε τον νεαρό Δημήτρη, που όπως πολλοί συντοπίτες του έφυγε στο εξωτερικό.
«Μου έδωσε ο πατέρας μου 25.000 δραχμές και έφυγα με προορισμό τη Σουηδία για σπουδές». Δεν έφτασε ποτέ στη Σουηδία. Εμεινε στο Μόναχο, όπου σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων και διέγραψε μια λαμπρή καριέρα σε μεγάλες εταιρείες, μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2007.
Οπότε και ξεκίνησε η δεύτερη ζωή του, στην πατρίδα. «Ολα αυτά τα χρόνια αυτό σκεφτόμουν. Πότε θα βγω στη σύνταξη, να γυρίσω στα Iμερα να ασχοληθώ με την ελιά. Τα είχα υπολογίσει όλα προς αυτόν τον σκοπό», λέει στην «Κ». Το 2011
«Είναι τα εδάφη μας πολύ καλά. Στο ήπιο κλίμα συμβάλλει και η λίμνη μας. Είναι άγιος ο τόπος».
έγινε πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ιμέρων, το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο του οποίου σαρώνει τα βραβεία ποιότητας σε Ελλάδα αλλά και εξωτερικό. Το μυστικό της επιτυχίας; Το ιδιαίτερο μικροκλίμα της περιοχής, στο οποίο συνετέλεσε η λίμνη Πολυφύτου!
Στην πρώτη τους συμμετοχή το 2012 στο Φεστιβάλ Ελαιολάδου της Αθήνας, απέσπασαν το αργυρό βραβείο, στη δεύτερη συμμετοχή το 2015 στον ίδιο θεσμό ένα αργυρό και ένα χάλκινο, ενώ φέτος κέρδισαν το πρώτο τους χρυσό στην κατηγορία της ισχυρής γεύσης και το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία της χαμηλής γεύσης. Παράλληλα στον διεθνή διαγωνισμό ελαιολάδου του Λονδίνου βρέθηκαν στο πρώτο σκαλί του βάθρου, ενώ στον Διεθνή Διαγωνισμό Αριστόλεο της Κύπρου απέσπασαν πάλι το χρυσό. «Εχει ξανασυμβεί ένας συνεταιρισμός να πάρει τόσα βραβεία;», μονολογεί με καμάρι ο κ. Παπαδόπουλος.
Η βρώσιμη πράσινη ελιά που παράγεται στην περιοχή είναι αποκλειστικά ποικιλίας Χαλκιδικής, ενώ το ελαιόλαδο προέρχεται κυρίως από αυτή την ποικιλία αλλά και από μεγαρίτικη, κορωνέικη, Αμφίσσης, Καλαμών κ.ά. Συνολικά καλλιεργούνται 3.000 στρέμματα (κυρίως στα Ιμερα αλλά και στις περιοχές από το Βελβεντό και κατά μήκος της λίμνης) με 75.000 ελαιόδεντρα και παρόλο που φέτος η παραγωγή μειώθηκε εξαιτίας των καιρικών συνθηκών, η καλλιέργεια θεωρείται πολύ δυναμική. «Χαίρομαι που βλέπω όλο και περισσότερα νέα παιδιά που σπουδάζουν και επιστρέφουν εδώ να ασχοληθούν με τον πρωτογενή τομέα», λέει ο ίδιος. Αλλά και παραγωγοί άλλων προϊόντων αποφασίζουν να αλλάξουν ρότα και να ασχοληθούν με την ελαιοπαραγωγή. «Η ζήτηση είναι μεγάλη, κάθε χρόνο δεν μένει ούτε σταγόνα από το λάδι μας». Το 2016 η παραγωγή έφτασε τους 130 τόνους.
Κομβικής σημασίας ήταν το σύγχρονο ελαιοτριβείο που κατασκευάστηκε στην περιοχή από την Περιφέρεια (από τα ποσά που εισπράττει από τη ΔΕΗ λόγω της λίμνης). «Κυρίως όμως είναι τα εδάφη μας πολύ καλά. Αυτό παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο στην ποιότητα του ελαιολάδου. Ούτε η θάλασσα ούτε ο ήλιος. Το υπέδαφος και το μικροκλίμα. Με την Κοζάνη έχουμε 6 - 7 βαθμούς διαφορά στη θερμοκρασία, εδώ χιόνι δεν πιάνει. Στο ήπιο κλίμα συμβάλλει και η λίμνη μας. Είναι άγιος ο τόπος».