Η χαρά της ανάγνωσης και οι γιαγιάδες

Κάθε χρόνο στις 23 Απριλίου γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου. Οπως και όλες οι Παγκόσμιες Ημέρες, στην ουσία πρόκειται για μια καλή ευκαιρία - αφορμή για να αναστοχαστούμε πάνω στο εκάστοτε θέμα – εν προκειμένω στη σχέση μας με το βιβλίο. Γιατί διαβάζουμε λοιπόν; Μια καλή απάντηση είχε δώσει ο Δ. Ν. Μαρωνίτης: διαβάζουμε για να αποκτήσουμε αυτογνωσία (Γ. Τσακνιάς, «Ο χαμένος χρόνος της ανάγνωσης και τα παράδοξα», «Καθημερινή» 23/4/2017). Η αλήθεια είναι ότι οι απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα είναι άπειρες, όσες και ο δυνητικός αριθμός των αναγνωστών. Τελικά, ο καθένας μας διαβάζει για τον δικό του μοναδικό λόγο και με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Τελειώνοντας το τελευταίο αστυνομικό μυθιστόρημα που διάβαζα, σχεδόν θύμωσα με τον εαυτό μου που δεν κατάλαβε την ανατροπή στην πλοκή, ενώ είχα όλα τα στοιχεία μπροστά μου. Κι όσα αστυνομικά μυθιστορήματα να έχω διαβάσει σχεδόν ποτέ δεν μπορώ να προβλέψω το τέλος. Πάντα εκπλήσσομαι. Τελικά διαβάζουμε (και) γι’ αυτό. Μας αρέσουν οι εκπλήξεις, οι ανατροπές, η απόκτηση της γνώσης και –ιδίως στη λογοτεχνία– αυτή η κάπως μυστικιστική σκέψη ότι μπορούμε να ταξιδέψουμε σε κόσμους και χρόνους μακρινούς, όπου μόνος περιορισμός είναι η φαντασία του συγγραφέα. Κυρίως όμως μας αρέσει το storytelling, να μας διηγούνται δηλαδή ιστορίες· είτε αυτό έχει τη μορφή βιβλίου, είτε πρόκειται για ταινία, είτε είναι η ιστορία που μας έλεγε με αυτό το σχεδόν συνωμοτικό ύφος η γιαγιά... ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΝΗΣ MSc Management, University of Glasgow