Η μη κανονική κανονικότητά τους
Προφανώς ο υπουργός Επικρατείας, κ. Αλέκος Φλαμπουράρης, ανακοίνωσε χθες τον τρίμηνο απολογισμό λειτουργίας της υπηρεσίας καθημερινότητας, της οποίας προΐσταται, για να δείξει ότι η κυβέρνηση κερδίζει τη μάχη για τη βελτίωση της καθημερινότητας. Ενα προς ένα, ωστόσο, τα «ενδεικτικά παραδείγματα» που παραθέτει, αποτελούν παραδοχή παταγώδους αποτυχίας της χώρας ολόκληρης και των κυβερνώντων να ανταποκριθούν στις συνθήκες έκτακτης ανάγκης, τις οποίες βιώνουμε εδώ και επτά τουλάχιστον χρόνια. Εξηγούν γιατί αυτή η πολυδιαφημιζόμενη «επιστροφή στην κανονικότητα» εξαγγέλλεται αλλά δεν έρχεται.
Το πρώτο παράδειγμα επίλυσης προβλήματος από την «ομάδα καθημερινότητας» του κ. Φλαμπουράρη αφορά τη συνεννόηση με τη διοίκηση του ΕΦΚΑ για την αποτελεσματική στελέχωση των υποκαταστημάτων του νέου ασφαλιστικού φορέα, ώστε να μπορέσουν να εξυπηρετηθούν οι πολίτες. Μία από τις σταθερές κακοδαιμονίες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, με υπηρεσίες να στήνονται στο πόδι και αποτέλεσμα το χάος στην καθημερινότητα των πολιτών. Η προβληματική δομή και λειτουργία του Δημοσίου είναι από τις βασικότερες αιτίες της κρίσης και, παρά τα όσα μεσολάβησαν, ελάχιστα έχουν αλλάξει στον τομέα αυτό.
Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τη συνεργασία με το υπουργείο Οικονομίας για να αρθούν τα εμπόδια και να προχωρήσει επένδυση στην Πελοπόννησο, διασφαλίζοντας τις θέσεις εργασίας. Για την καθημαγμένη από την πολυετή ύφεση ελληνική οικονομία, οι επενδύσεις αποτελούν τη μοναδική διέξοδο. Ενα απλό, κατανοητό, φιλικό προς τους επενδυτές περιβάλλον, με κανόνες και συγκεκριμένα δεδομένα, χωρίς εκπλήξεις και τρικλοποδιές ήταν το ζητούμενο πολύ πριν από την κρίση. Στη διάρκεια της κρίσης κατέστη επιτακτική ανάγκη. Από την ενημέρωση Φλαμπουράρη, αλλά και από άλλα παραδείγματα (με πολύ πρόσφατο αυτό της απόπειρας να τεθούν νέα προσκόμματα στην επένδυση στο Ελληνικό), προκύπτει ότι η υπόσχεση για διευκόλυνση της προσέλκυσης επενδύσεων παραμένει, εν πολλοίς, ευχολόγιο.
Το τρίτο παράδειγμα αφορά την παρέμβαση για αντιμετώπιση από το υπουργείο Υγείας των ελλείψεων σε ειδικά φάρμακα υψηλού κόστους για τη θεραπεία παιδιών που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες. Και καταρρίπτει τη διαρκή επίκληση από τους κυβερνώντες της «μεγάλης επιτυχίας» να εξασφαλισθεί ελεύθερη πρόσβαση σε όλους (ασφαλισμένους και μη) στο δημόσιο σύστημα Υγείας. Εκτός εάν ως «πρόσβαση» εννοείται ότι βρίσκουν τις πόρτες ανοικτές.