Θρησκευτικοί πόλεμοι
Το 2008, αν δεν κάνω λάθος, για πρώτη φορά έγιναν επιθέσεις εναντίον βιβλιοπωλείων. Οι συμμορίες που η προοδευτική διανόηση αναβάθμισε σε πρωτοπόρο των καιρών που έρχονται έσπασαν βιτρίνες και αποπειράθηκαν να πυρπολήσουν τον «Ιανό» στη Σταδίου. Νομίζω ότι δεν λεηλάτησαν το εμπόρευμα. Προτίμησαν τα ηλεκτρονικά, τα ρούχα εισαγωγής και τα ακριβά υποδήματα. Ως τότε το μόνο βιβλιοπωλείο που είχε δεχθεί επιθέσεις από τους αγγέλους της επανάστασης ήταν του Αδ. Γεωργιάδη στην οδό Σόλωνος. Το είχαν ανατινάξει, το είχαν πυρπολήσει, όμως επειδή ο ιδιοκτήτης του ήταν δεξιός οι αντιδράσεις ήσαν του τύπου «δεν είναι σωστό να γίνονται τέτοια. Αλλά, βρε παιδί μου, κι αυτός ο άνθρωπος προκαλεί με τα λεγόμενά του». Τότε βέβαια κανείς δεν φανταζόταν ότι στο κέντρο της Αθήνας θα απαιτείται αστυνομική προστασία για παρουσιάσεις βιβλίων. Οπως δεν φανταζόμασταν την επίθεση κατά της Athens Voice.
Θα μου πείτε άλλο οι έκνομες δραστηριότητες των μπαχαλάκηδων και άλλο μια καθ’ όλα νόμιμη υποβολή μήνυσης σαν αυτή που κατετέθη εναντίον της Σώτης Τριανταφύλλου βάσει του αντιρατσιστικού νόμου. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση βάλλεται η ελευθερία της έκφρασης στο όνομα μιας σχεδόν θρησκευτικής πίστης. Η συγγραφέας είχε αναφέρει κάποια ρήση αποδιδόμενη στον Μάρκο Πόλο, ότι οι φανατικοί μουσουλμάνοι σού κόβουν το κεφάλι, ενώ οι μη φανατικοί σ’ το κρατούν για να σ’ το κόψουν. Το είπε ή δεν το είπε αυτό ο Μάρκο Πόλο λίγο ενδιαφέρει νομίζω. Το ζήτημα είναι ότι κάποιος κύριος θεώρησε ότι θίγονται τα αντιρατσιστικά του αισθήματα, κατέθεσε αναφορά στον εισαγγελέα, ο οποίος και παρέπεμψε τη συγγραφέα. Οπως κάποιος άλλος κύριος θεώρησε ότι «Ο τελευταίος πειρασμός» προσέβαλε τα θρησκευτικά του αισθήματα και έκανε κι εκείνος αναφορά. Και κάποιος μοναχός είχε θεωρήσει ότι ο Συκουτρής προπαγανδίζει την ομοφυλοφιλία και είχε κάνει κι εκείνος αναφορά. Αυτό το τελευταίο έγινε το 1937. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι καλά κρατούν.
H ποινική Δικαιοσύνη δεν είναι αρμόδια για να κρίνει την ορθότητα της σκέψης ή της έκφρασης.
Επειδή όμως το 2017 δεν είναι 1937, η ποινική Δικαιοσύνη δεν είναι αρμόδια για να κρίνει την ορθότητα της σκέψης ή της έκφρασης. Διότι αν είναι έτσι, τότε γιατί να μην κρίνει και τη λογοτεχνική ποιότητα του έργου; Ε όχι, θα σου πουν οι πάντα προσεκτικοί και σώφρονες προοδευτικοί. Αλλο το ένα άλλο το άλλο, κι άλλο το «Φαρενάιτ 451» του Τριφό. Κι εκεί, όπως και στη Σοβιετία το ορθό ήταν το ζητούμενο. Μπορείς να λες ό,τι θέλεις, αρκεί να λες τα σωστά πράγματα. Και να μην προκαλείς, παιδί μου. Υπάρχει μια συντηρητική μωρία, όπως υπάρχει και μια προοδευτική μωρία. Σ’ αυτήν την τελευταία κατατάσσονται όσοι λένε ότι διαφωνούν μεν με τη δίωξη, σπεύδοντας να προσθέσουν ότι κι αυτή η Σώτη, βρε παιδί μου, προκαλεί. Τους χαλάσαμε το πολυτιμότερο πνευματικό αγαθό τους, Σώτη, τον ύπνο τους.