Ο φιλελευθερισμός και οι φούσκες
Οταξιτζής ήταν πάρα πολύ σίγουρος για την άποψή του: οι φιλελεύθεροι είναι χειρότεροι από τους ακροδεξιούς. Ο ταξιτζής αυτοπροσδιοριζόταν ως «αριστερός». Ηταν απόλυτος. Γιατί; «Επειδή υπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα των τραπεζών και του κεφαλαίου», τι γιατί! Ενώ οι ακροδεξιοί, προφανώς, δεν τα υπηρετούν. Οπότε ο ταξιτζής, αν ήταν Γάλλος, πιθανότατα θα ψήφιζε τη Λεπέν. Μάλλον. Ετσι μου είπε. Το σίγουρο είναι πως, αν ο ταξιτζής ήταν Γάλλος, θα ήταν και πιο αγενής, πιο απρόσεκτος, θα έκοβε σπανιότερα απόδειξη και δεν θα είχε ποτέ ρέστα. Αλλά σχεδόν σίγουρα θα ψήφιζε και τη Λεπέν, που τουλάχιστον δεν είναι φιλελεύθερη, το χειρότερο πράγμα που υπάρχει.
Οπως αντιλαμβάνεστε, έκανα πάλι το λάθος να μπω σε ταξί που βρήκα τυχαία στον δρόμο και όχι σε mobile app. Αλλά ήταν άλλη μία καλή ευκαιρία να ξεμυτίσω ξανά από την ασφαλή και βολική και αδιαφανή φούσκα μου, και καλή υπενθύμιση για δύο πράγματα: Πρώτον, την οργανική ανικανότητα αυτοαποκαλούμενων αριστερών να καταλάβουν τι είναι «φιλελεύθερος». Και δεύτερον, το πόσο μακριά από τις άλλες κυρίαρχες μπουρμπουλήθρες βρίσκεται η δικιά μου μικροσκοπική φούσκα.
Στο πρώτο θέμα: Είναι πια καλά τεκμηριωμένο το ότι εφόσον αυτοαποκαλείσαι αριστερός, αποκτάς ένα τυφλό σημείο, ένα τμήμα της πραγματικότητας το οποίο ο εγκέφαλός σου αρνείται να καταγράψει ως υπαρκτό: Το ότι οι φιλελεύθεροι σε μερικά σημαντικά πράγματα συμφωνούν μαζί σου. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να το δεχτεί ένας αριστερός, καθώς όπως αποδεικνύεται την υπαρκτή Αριστερά είτε την αποδέχεσαι ολόκληρη, αυτούσια, είτε την απορρίπτεις συλλήβδην. Είναι ένα ιδεολογικό μονομπλόκ. Το καταπίνεις μονορούφι. Δεν καταναλώνεται σε μερίδες. Οπότε αν πεις σε έναν αριστερό ότι οι πραγματικοί φιλελεύθεροι θέλουν να υποδεχόμαστε μετανάστες και να τους εντάσσουμε στην κοινωνία μας, ότι πιστεύουν πως τα ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να μπορούν να παντρεύονται και να υιοθετούν παιδιά όπως ακριβώς τα ετερόφυλα, ή ότι θέλουν τον πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας - Κράτους, τελείωσες, τον μπέρδεψες, τον σύγχυσες. Δεν καταλαβαίνει τι εννοείς. Οι αριστεροί επιλέγουν να νομίζουν ότι φιλελεύθεροι είναι απαραίτητα και ρατσιστές εθνικιστές δεξιοί ή, τουλάχιστον, ρατσιστές εθνικιστές δεξιοί που δεν συγκυβερνούν μαζί τους αυτή τη στιγμή. Το γιατί δεν επιλέγουν ως αντίπαλο τους πραγματικούς ακροδεξιούς, που διαφωνούν μαζί τους στα συγκεκριμένα σημαντικά θέματα, είναι ένα λεπτό θέμα. Σε κάποιες περιπτώσεις, καλή ώρα, αυτό συμβαίνει επειδή συγκυβερνούν μαζί τους. Αλλά στις άλλες περιπτώσεις η αιτία βρίσκεται στο ότι και μ’ αυτούς έχουν πολλές ομοιότητες, σε άλλα θέματα. Είτε αυτές οι ομοιότητες είναι πιο σημαντικές γι’ αυτούς και τους φέρνουν πιο κοντά είτε είναι απλώς θέμα καιροσκοπικής εθελοτυφλίας. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Δεύτερο θέμα: Πριν από λίγο καιρό η διαΝΕΟσις δημοσίευσε το φετινό «Τι πιστεύουν οι Ελληνες». Τα δεδομένα της έρευνας υπάρχουν διαθέσιμα σε όποιον θέλει να κάνει σοβαρές στατιστικές αναλύσεις για να εξαγάγει χρήσιμα συμπεράσματα για τις απόψεις του πληθυσμού, αλλά εγώ τα χρησιμοποίησα για κάτι εντελώς διαφορετικό: Για να δω
Εφόσον αυτοαποκαλείσαι αριστερός, αποκτάς ένα τυφλό σημείο, ένα τμήμα της πραγματικότητας το οποίο ο εγκέφαλός σου αρνείται να καταγράψει ως υπαρκτό.
πόσους περιέχει αυτή η ρημάδα η φούσκα μου. Διάλεξα, λοιπόν, επτά ερωτήσεις από τις 73 που περιέχει η έρευνα, οι οποίες κατά τη δικιά μου γνώμη είναι άσπρο - μαύρο, dealbreakers που λένε και στο χωριό του Παύλου Πολάκη. Πρέπει οι ομοφυλόφιλοι να έχουν το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά; Πρέπει τα παιδιά νόμιμων μεταναστών να παίρνουν αυτόματα την ελληνική υπηκοότητα; Να μείνουμε στο ευρώ ή να πάμε στη δραχμή; Τέτοιες ερωτήσεις. Εψαξα να βρω ποιοι απαντούν ακριβώς όπως εγώ και στις επτά, και βγήκε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα: 5,3% του γενικού πληθυσμού. Αυτό είναι το μέγεθος της φούσκας μου. Λίγο περισσότερο από μισό εκατομμύριο άνθρωποι. Λίγοι, αποσβολωμένοι, αδύναμοι. Ούτε δεξιοί, ούτε μονομπλόκ αριστεροί. Αν ήταν Γάλλοι, μάλλον θα τον ψήφιζαν τον Μακρόν. Και, ποιος ξέρει.
Μπορεί κάποιοι να είναι ταξιτζήδες.