«Μέσα του ζει και αναπνέει η Σαντορίνη»
γη της Οίας επιστρέφει ο Αριστείδης Αλαφούζος, στον τελευταίο του «πλου». Εκεί όπου βρίσκεται και η αγαπημένη του σύζυγος Λένα. Μέρα Μαγιού «έφυγε» και εκείνη, το 2012. Παρότι εγκατεστημένος στην Αθήνα από νεαρότατη ηλικία, η έγνοια του ήταν πάντα στην ιδιαίτερη πατρίδα του. «Τον ξέρω καλά τον αγαπημένο φίλο και συμμαθητή μου», έλεγε συχνά ο Παναγιώτης Τέτσης. «Μπορεί να ζει στην πρωτεύουσα, αλλά μέσα του ζει και αναπνέει η Σαντορίνη, την οποίαν δεν άφησε ποτέ. Γι’ αυτό του ζωγράφισα έναν πίνακα με τη θέα που βλέπει κανείς όταν το βαπόρι μπαίνει στην Καλντέρα, για να τον συντροφεύει».
Περισυλλογή
Ο ανασκαφέας του Ακρωτηρίου Χρίστος Ντούμας θυμάται: «Δεν υπήρχε περίπτωση να είχε ελεύθερο χρόνο και να μην έρθει στο νησί. Ηταν το ψυχικό του καταφύγιο, ένας τόπος περισυλλογής και ανανέωσης, αλλά πρωτίστως μια πηγή υπερηφάνειας. Οποιον υψηλό προσκεκλημένο είχε στην Ελλάδα, θα τον έφερνε και στη Σαντορίνη και στο Ακρωτήρι, θέλοντας να του δείξει τις χάρες της ελληνικής ζεστασιάς και φιλοξενίας, την ομορφιά και την ιστορία. Καμάρωνε που είχε γεννηθεί σε έναν τόπο τόσο ξεχωριστό. Ηταν πάντα λιγομίλητος και σεμνός για τον εαυτό του και τα επιτεύγματά του, αλλά όταν η κουβέντα πήγαινε στη Σαντορίνη, τότε πάντα θα αναφερόταν στη μοναδικότητά της». Αλλωστε, με τον αρχαιολόγο, που τους συνέδεαν φιλία και αμοιβαία αισθήματα σεβασμού, γνωρίστηκε τη δεκαετία του ’90 σε μια πτήση προς το νησί. Είχαν όμως προηγηθεί τα καλά λόγια της Λένας Αλαφούζου, η οποία είχε γνωρίσει νωρίτερα τον Ντούμα, που έκαναν τον Αριστείδη να είναι ο κύριος οικονομικός και ηθικός υποστηρικτής της προσπάθειας του αρχαιολόγου να φτιάξει το θαυμαστό στέγαστρο πάνω από τον προϊστορικό οικισμό.
Αξίες
«Η παράδοση και η ιστορική συνέχεια ήταν από τις μεγάλες αξίες στις οποίες πίστευε», συνεχίζει ο Χρίστος Ντούμας. «Το σπίτι του στη Σαντορίνη ήταν ένα αναπαλαιωμένο αρχοντικό και όχι μια σύγχρονη κατοικία. Τον ενδιέφερε η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, των οικισμών, των καλλιεργειών, αλλά και ο πληθυσμός που ζούσε μόνιμα στο νησί. Είχε έγνοια για τις ανάγκες του. Δεν ήταν τυχαίο. Είχε μνήμες του νη- σιού πριν από τον τουρισμό, όταν οι κάτοικοι πάλευαν για να τα φέρουν πέρα σε μια σκληρή καθημερινότητα». Ο Αριστείδης Αλαφούζος είχε κάνει σπουδαία δωρεά ήδη από τη δεκαετία του ’90 για να ολοκληρωθούν δύο μονάδες αφαλάτωσης στην Οία. Είχε φροντίσει να φέρει ένα από τα πρώτα απορριμματοφόρα οχήματα στην κοινότητα, ενώ αγωνίστηκε με κάθε μέσον για να γίνει η κατασκευή του Νέου Νοσοκομείου Θήρας.
Γενναιοδωρία
Το εύρος της γενναιοδωρίας του αφορούσε βέβαια και την εκπαίδευση αλλά και την Εκκλησία. Με δικές του δαπάνες έγινε η ανακαίνιση της Ιεράς Μονής του Προφήτη Ηλία, των Ενοριακών Nαών του Αγίου Κωνσταντίνου και του Αγίου Δημητρίου στη Θηρασιά, καθώς και του Ενοριακού Ναού Παναγίας Ακαθίστου Υμνου στην Οία. Ο Ιερός Ναός του Τιμίου Σταυρού στο κέντρο της Οίας ανηγέρθη με δαπάνες της οικογένειας. «Εκανε και πολλές δωρεές που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας», λέει στην «Κ» ο τέως αντιδήμαρχος Σαντορίνης Γιώργος Βαρβαρήγος για τον Αριστείδη Αλαφούζο, ο οποίος ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Σαντορίνης το 2012. Συνεχίζει: «Η πιο συγκινητική του χειρονομία ήταν πως κάθε Χριστούγεννα έκανε ένα δώρο σε όλα τα παιδιά του παιδικού σταθμού, του νηπιαγωγείου και του δημοτικού Οίας, το οποίο μάλιστα διάλεγαν τα ίδια, φτιάχνοντας έναν κατάλογο με τη βοήθεια των δασκάλων τους».
Τα λόγια που είχε πει ο αγαπημένος του φίλος και συμμαθητής Παναγιώτης Τέτσης.
Παράδοση
Τιμώντας το νησί του, ο Αριστείδης Αλαφούζος συνέχιζε μια παράδοση ευποιίας της οικογένειάς του. Ο προπάππος του Νικόλαος Αλαφούζος ήταν δημογέροντας και ο πάππος του, ο Αντώνης Αλαφούζος, ο επονομαζόμενος Αριστείδης, είχε διατελέσει πρώτος δήμαρχος Οίας. Μέλη της οικογένειας εγκαταστάθηκαν στην Οδησσό, στην Αζοφική, όπου επέβλεπαν τη μεταφορά εμπορευμάτων με τα ιστιοφόρα τους από το Αιγαίο στη Μαύρη Θάλασσα. Η ναυτοσύνη ήταν πάντα στο αίμα τους, καθώς και το πείσμα να καταφέρουν να σταθούν όρθιοι όταν ο καιρός ή οι συνθήκες ήταν αντίξοες. Δεν ήταν άλλωστε λίγες οι θύελλες: οι γονείς του, Ιωάννης και Κυριακή, αναγκάστηκαν να φύγουν με τα παιδιά τους από το νησί ύστερα από μια έκρηξη του ηφαιστείου το 1925. Τον Δεκέμβριο του ’41, μέσα στην Κατοχή, απεβίωσε ο πλοίαρχος πατέρας του. Το σπίτι στην Οία επιτάχθηκε από τους Ιταλούς και υπέστη μεγάλες καταστροφές. Ακόμα και τα ξύλινα πατώματα ξηλώθηκαν και κάηκαν. Ο τρομερός σεισμός του ’56 κατέστρεψε ολοσχερώς τον οικισμό. Ολες αυτές οι δοκιμασίες τον χαλύβδωσαν και του ενδυνάμωσαν το ένστικτο της επιβίωσης, αλλά και τα αισθήματα του πατριωτισμού και της προσφοράς.