Μονιμοποίηση της «ευαισθησίας»
Κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό. Δεν αναφερόμαστε στο γεγονός ότι περί τους 40 πρόσφυγες και μετανάστες διακομίστηκαν στο «Σκυλίτσειο Νοσοκομείο Χίου» με συμπτώματα τροφικής δηλητηρίασης, έπειτα από κατανάλωση μερίδας κοτόπουλου το μεσημέρι της Τρίτης. Οσοι παρακολουθούν πώς γίνεται η διαχείριση (και) του προσφυγικού, ξέρουν ότι τέτοια κρούσματα είναι συχνά. Αυτό που πρέπει να σημειώσουμε είναι η επιβίωση του μεγάλου οράματος της ελληνικής κοινωνίας για μονιμοποίηση στο Δημόσιο.
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το σωματείο των εμποροϋπαλλήλων και ιδιωτικών υπαλλήλων Χίου καταγγέλλει το Νορβηγικό Συμβούλιο Προσφύγων (NRC), διότι, όπως λένε οι συνδικαλιστές, «λειτούργησε σαν σύγχρονη επιχείρηση και μετέφερε την έδρα της στη Θεσσαλονίκη, μιας και η χρηματοδότηση για να συνεχίσει το “θεάρεστο έργο” της σταμάτησε. Οπως ακριβώς έκανε και η αντίστοιχη PRAKSIS! Η NRC μάλιστα χρησιμοποίησε όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο, που έχει διαμορφωθεί το προηγούμενο διάστημα, για να μπορέσει να απολύσει 42 εργαζομένους, αλλά και για να μην τους καταβάλει αποζημιώσεις».
Να προσέξουμε τη λογική: η χρηματοδότηση για τη Χίο σταμάτησε αλλά (υπάρχουν-δεν υπάρχουν πρόσφυγες) οι εργαζόμενοι πρέπει να μείνουν. Μέχρι μονιμοποίησής τους από τον κ. Πάνο Σκουρλέτη; Δεν διευκρινίζεται. Ποιος θα τους πληρώνει; Το κράτος, αφού οι υπο- δομές θα είναι δημόσιες. Οπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, «οι πρόσφυγες χρειάζονται ανθρώπινους και αξιοπρεπείς ανοιχτούς και δημόσιους, προσωρινούς και βραχείας διάρκειας χώρους υποδοχής και φιλοξενίας, που θα λειτουργούν με ευθύνη του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, με την πρόσληψη των εργαζομένων που σήμερα είναι σε ΜΚΟ και με συμβάσεις που θα καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες τους». Φυσικά, δεν μιλούν για τις σύγχρονες ανάγκες των προσφύγων, αλλά των εργαζομένων στις δομές. «Σήμερα, είναι ρεαλιστικό και αναγκαίο να παλέψουμε για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με συλλογικές συμβάσεις, 7ωρο-5νθήμερο- 35ωρο, κοινωνική ασφάλιση, προστασία στη δουλειά, κατάργηση όλων των προγραμμάτων πείνας και των μορφών ελαστικής απασχόλησης. Αυτά τα αιτήματα πρέπει να αγκαλιαστούν από όλους τους εργαζομένους» καταλήγει η ανακοίνωση.
Να προσέξουμε επίσης ότι ενώ οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι μόνιμοι (του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής), οι χώροι υποδοχής θα πρέπει να είναι «προσωρινοί και βραχείας διάρκειας».
Για κάθε σύγχρονη πρόκληση η Ελλάδα έχει μόνο ένα ερώτημα. Μέχρι σήμερα νομίζαμε ότι ήταν «το κράτος τι κάνει γι’ αυτό;». Τώρα μάλλον πρέπει να το επεκτείνουμε ως εξής: «Το κράτος τι κάνει γι’ αυτό; Δεν θα προσλάβει, δεν θα μονιμοποιήσει κανένα;». Δυστυχώς, η κυβέρνηση ποντάρει σε λαοφιλείς απαντήσεις...