Μια ερωτική ιστορία και ένα τοπίο γεμάτο απειλές
Το «Αφτερλωβ» και το «Alien: Covenant» στις νέες ταινίες αυτής της εβδομάδας
Την επιστροφή ενός κινηματογραφικού μύθου, αλλά και μια φρέσκια πρώτη εμφάνιση έχουμε αυτή την εβδομάδα στις νέες ταινίες που κυκλοφορούν στις αίθουσες. Ξεκινώντας από τη δεύτερη, ο λόγος γίνεται για το «Αφτερλωβ» του Στέργιου Πάσχου, ήδη πολυσυζητημένο στους εγχώριους «εναλλακτικούς» καλλιτεχνικούς κύκλους. Στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο Ελληνας σκηνοθέτης αφηγείται μια ερωτική ιστορία, προσπαθώντας σοβαρά να ξεπεράσει τα ατελείωτα κλισέ που μοιραία συνοδεύουν ένα τέτοιο θέμα. Και σε μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει.
Στην καλοκαιρινή Αθήνα, ο Νίκος καταφεύγει στο υπέροχο σπίτι του φίλου του Σταύρου, στα βόρεια προάστια, ενώ εκείνος λείπει για διακοπές. Μην αφήνοντας την ευκαιρία να πάει χαμένη, καλεί την πρώην κοπέλα του Σοφία για να περάσουν μερικές ημέρες με κοκτέιλ δίπλα στην πισίνα. Αυτό βέβαια είναι απλώς το δόλωμα, αφού απώτερος σκοπός του είναι να κλειδώσει τη Σοφία στο σπίτι, μέχρι εκείνη να δεχτεί να του εξηγήσει γιατί χώρισαν. Μια πλοκή που θα μπορούσε να ανήκει σε βαρετή σαπουνόπερα, μεταμορφώνεται σε απολαυστικής θεατρικότητας δράμα χάρη στις έξυπνες ιδέες του δημιουργού του.
Ο Χάρης Φραγκούλης και η Ηρώ Μπέζου, απόλυτοι πρωταγωνιστές στους ρόλους των δύο νέων, κουβεντιάζουν, καβγαδίζουν, κάνουν έρωτα –στην πιο μακρόσυρτη και συνάμα αστεία σκηνή σεξ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια–, βρίζονται, φιλιώνουν και πάλι από την αρχή, μέσα σε έναν διαλογικό καταιγισμό που σίγουρα φέρει έντονα και το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Επιπλέον, ο χαρακτήρας του Φραγκούλη, που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας, καταργεί εξαρχής το σύνορο μεταξύ ηθοποιού και κάμερας, απευθυνόμενος κατευθείαν στον θεατή, σαν να του επισημαίνει αυτό που είναι ήδη διάχυτο σε οποιονδήποτε δει την ταινία: πως όλα αυτά λίγοπολύ τα έχουν ζήσει οι πάντες. Το «Αφτερλωβ» δεν είναι αριστούργημα, ούτε προχωράει το θέμα του σε ιδιαίτερα μεγάλο βάθος (αν υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό), ωστόσο αποτελεί σίγουρα μια δροσερή παρουσία, σαν αεράκι εν μέσω του καύσωνα που μοιάζει να είναι προ των πυλών.
Οσο για τον μύθο, αυτός είναι ένας από τους πιο τρομακτικούς που έχουν εμφανιστεί ποτέ επί της οθόνης και, βέβαια, αναφέρεται στο «Alien», την εμβληματική ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ που καθόρισε την εξέλιξη του συγκεκριμένου υποείδους στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το «Alien: Covenant»
(**½), διά χειρός και πάλι του Βρετανού δημιουργού, αποτελεί επί της ουσίας σίκουελ του προ λίγων ετών «Προμηθέα». Συνοπτικά: Το πλήρωμα του αποικιακού πλοίου «Covenant» ανακαλύπτει έναν άγνωστο πλανήτη, κατάλληλο για ζωή, σε κάποιο απομακρυσμένο σημείο του γαλαξία. Ενθουσια- σμένοι με την προοπτική ενός νέου κόσμου, οι άποικοι προσγειώνονται, για να διαπιστώσουν πως η καινούρια γη, μοναδικός κάτοικος της οποίας είναι ο συνθετικός Ντέιβιντ –γνωστός από τον «Προμηθέα»– είναι ένα τοπίο γεμάτο ολέθριες απειλές. Ο Ρίντλεϊ Σκοτ δεν κάνει οικονομία στο ψεύτικο αίμα, γυρίζει σε εντυπωσιακές φυσικές τοποθεσίες (Νέα Ζηλανδία), ενώ κατευθύνει άρτια και τον κυκλώνα των σπουδαίων ειδικών εφέ που περιλαμβάνει η ταινία του. Επιπλέον έχει στο πλευρό του την εξαιρετική διπλή ερμηνεία του Μάικλ Φασμπέντερ, ο οποίος ενσαρκώνει, με σχεδόν ανατριχιαστικό στυλ, τις ελπίδες αλλά και τους τρόμους που κουβαλά η τεχνητή νοημοσύνη. Τρανταχτή αδυναμία ωστόσο αποτελεί το σενάριο, το οποίο παραμένει αρκετά προβλέψιμο και επιφανειακό, αφήνοντας «παράθυρο» και για το επόμενο σίκουελ, ώς το τελευταίο πλάνο. Πολύ ενδιαφέρων είναι και «Ο
τοίχος» (***) του Νταγκ Λίμαν, παραγωγού ο οποίος βρίσκεται πίσω από την πολύ επιτυχημένη σειρά ταινιών («Παιχνίδι κατασκόπων»). Εδώ εγκλωβίζει τη δράση του σε πολύ περιορισμένο χώρο, καθώς δύο Αμερικανοί στρατιώτες καθηλώνονται σε κάποια ερημιά του Ιράκ, στο έλεος ενός θανάσιμου ελεύθερου σκοπευτή. Το σφιχτοδεμένο, σύντομο σε διάρκεια θρίλερ δεν μένει απλώς στις συμβάσεις· όσο το σασπένς αναπτύσσεται, ακούμε τον Ιρακινό και τον Αμερικανό να μιλούν μεταξύ τους μέσω του ασυρμάτου, προσφέροντας έναν ασυνήθιστο για τέτοιου είδους ταινίες αμφίδρομο ψυχολογικό αντικατοπτρισμό. Το δε φινάλε είναι σοκαριστικά αντισυμβατικό.
AΦΤΕΡΛΩΒ ** * ΔΡΑΜΑ (2016) Σκηνοθεσία: Στέργιος Πάσχος Ερμηνείες: Χάρης Φραγκούλης, Ηρώ Μπέζου