Γιούρογκρουπ; Οχι
Μ
ια φίλη με ρώτησε: «Πώς είδες τα χθεσινά;». Δεν ήξερα τι εννοούσε. Ο νους μου πήγε στην τραγωδία του Μάντσεστερ και στην ωραία εικόνα του Γιώργου Λάνθιμου πλάι στη Νικόλ Κίντμαν, στις Κάννες. Η φίλη όμως εννοούσε κάτι άλλο: το Γιούρογκρουπ.
Της απάντησα με μια ερώτηση: «Μα παρακολουθείς ακόμα τα Γιούρογκρουπ; Δηλαδή, περιμένεις κάτι ακόμα, στ’ αλήθεια;». Εντάξει, ακούστηκα είτε πολύ κυνικός είτε πολύ υπεράνω. Δεν ήμουν –δεν είμαι– τίποτε από τα δύο. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι δεν ξεροστάλιασα, περιμένοντας να δω τι θα βγάλει και αυτό το Γιούρογκρουπ.
Μόλις όμως είδα νωρίς χθες το πρωί ότι η «Κ» είχε ανεβάσει στην ιστοσελίδα της το ρεπορτάζ της Ελένης Βαρβιτσιώτη από τις Βρυξέλλες, σύμφωνα με το οποίο δεν υπήρξε συμφωνία για το χρέος, διάβασα φυσικά όλο το κείμενο. Και αυτό ήταν. Δεν αισθάνθηκα ότι, προς το παρόν, χρειαζόμουν κάτι περισσότερο. Σαν να επιβεβαιώθηκε μια βάσιμη υποψία μου ότι δεν θα είχε τη μεγάλη είδηση –ευχάριστη ή δυσάρεστη– και αυτή η συνεδρίαση. Οχι επειδή είμαι διο- ρατικός –κάθε άλλο–, μα επειδή είναι κάπως προβλέψιμα πια αυτά τα πράγματα. Ειδικά όταν προειδοποιεί (αυτός) ο πρωθυπουργός για γραβάτες...
Το ενδιαφέρον –αν υπάρχει κάποιο δηλαδή– δεν είναι η δική μου στάση αλλά εκείνη της φίλης. Θέλω να πω, μεγάλη, η μεγαλύτερη ίσως, μερίδα της κοινής γνώμης στην Ελλάδα δηλώνει ότι δεν πιστεύει σε τίποτα και σε κανέναν πλέον, ότι έχει κουραστεί και δεν εμπιστεύεται κανέναν, όχι μόνον στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, ότι αδιαφορεί, κατά γενική ομολογία, για τα τρέχοντα αφού το «παιχνίδι» παίζεται στα παρασκήνια. Κι όμως, την ίδια στιγμή που αμφισβητούν τους πάντες και τα πάντα, την ίδια στιγμή που μηδενίζουν το σύμπαν, εμφανίζονται γεμάτοι αγωνία για να δούνε τι θα «βγάλει» ένα ακόμα Γιούρογκρουπ.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένουν κάποιοι από εμάς στην Ελλάδα να αλλάξει ένα Γιούρογκρουπ ακόμα, τουλάχιστον τόσο δραματικά. Εχουμε μία κυβέρνηση που άλλο πρόσωπο παρουσιάζει προς τα έξω (ναι στις μεταρρυθμίσεις, γενικώς ναι σε όλα) και άλλο προς τα μέσα (βολέματα ημετέρων, στασιμότητα, διατήρηση στην εξουσία με κάθε τρόπο, προσπάθεια ελέγχου της ενημέρωσης, αριστερές κορώνες). Εχουμε και μια ομάδα εταίρων (ή δανειστών, αν προτιμάτε) που αντιμετωπίζει την ελληνική διπλοπροσωπία κατά το δοκούν: παίρνουν ό,τι τους συμφέρει, έστω και στα λόγια, χωρίς περαιτέρω αναταραχές και δράματα.
Το μοναδικό ευτύχημα είναι ότι –ακόμα– δεν συμφέρει κανέναν τους εκεί έξω να έχει μια πλήρως κατεστραμμένη Ελλάδα. Αλλά δεν τρέχει και τίποτα που η χώρα σέρνεται. Και γι’ αυτούς σέρνεται ιδανικά (και βολικά) με τον κ. Τσίπρα στο Μαξίμου.
Κάπως έτσι, ναι, ελάχιστη σημασία έδωσα στο τελευταίο Γιούρογκρουπ και πολύ περισσότερο στάθηκα στα νεκρά παιδιά του Μάντσεστερ αλλά και στην ελπιδοφόρα εικόνα ενός νέου Ελληνα σκηνοθέτη, ο οποίος τραβάει την προσοχή διεθνώς. Μακριά από την εθνική μας μιζέρια.