Βανδαλισμοί και ευτελισμός

Οταν ο Δημήτριος Υψηλάντης, Φεβρουάριο του 1822, πήγε πρώτη φορά στην Ανατολική Ελλάδα και έσμιξε με τον Ανδρούτσο, του είπε: «Καπετάν Οδυσσέα, θαυμάζω την επιρροήν σου, και όταν γίνη το Εθνος θα σε κάμω στρατηγόν». Ο Οδυσσέας αποκρίθηκε: «Πρίγκηπα, εδώ δεν ήρθαμε να μοιράσουμε γαλόνια. Οταν εμείς οι Καπεταναίοι φκειάσουμε το Ρωμαίικο, εγώ θα σε κάνω υπασπιστή μου» (περ. «Χρυσαλλίς, 1865, σελ. 258). Είναι ιστορικό ανέκδοτο του χθες, πλην όμως, σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, έχει εφαρμογή, λαμβάνει σάρκα και οστά, φωνασκεί και κωφεύει, ανάλογα με την περίσταση. Είναι μία ανέστια παραλλαγή όσων βανδαλισμών συνέβαιναν και συμβαίνουν γύρω μας και ανάμεσά μας. Βανδαλισμοί σε όσα ιερά και όσια της πίστεως και της πατρίδας μας. Βανδαλισμοί επί των άμοιρων και νιρβανικών συνθηκολογημένων ψυχών μας. Δεν είναι υπερβολή να σημειώσω ότι οι ως άνω βανδαλισμοί, μάρτυρες των οποίων γίναμε και πάλι τις προηγούμενες ημέρες στο κέντρο των Αθηνών, έχουν χαρακτήρα οξύμωρο. Πρωτίστως, έχουν και εμφορούνται από μία ανθελληνική και απάνθρωπη απόρροια και μυρωδιά. Αντίδραση δήθεν στην απουσία δράσης, ευτελής αντίλογος σε έναν παρανοϊκό και χαμερπή λόγο. Κατά δεύτερον, «τιμη και δόξα» σε όσους από εμάς διδάξαμε, γαλουχήσαμε, ανδρώσαμε και κατευθύναμε τα παιδιά αυτά στον απόλυτο ευτελισμό του εαυτού τους, στον απόλυτο ευτελισμό των προσώπων μας. Κάθε βανδαλι- σμός, κάθε ασχημοσύνη είναι η αποτύπωσή μας, ο καθρέφτης μας, το «αίμα» μας. Γιατί, ακόμη και αν δεν, ομολογουμένως, διδάξαμε στα παιδιά μας τους βανδαλισμούς, παρά ταύτα δεν εφροντίσαμε να τους εμφυσήσουμε ορθόπρακτα τον αντικείμενο σεβασμό του προσώπου, την καθολική αποδοχή της ετερότητας, την αρμονική και δη ειρηνική, ως αρμόζει σε αληθινά ανθρώπινα πρόσωπα, συνύπαρξη και συνοδοιπορία.

»...Η ακοή αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται. Η μυστική βοή τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων. Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί» (Κ. Π. Καβάφη, «Απαντα Ποιητικά», Αθήνα 2004, σελ. 69). Σε άλλους ανήκουν οι βανδαλισμοί, λοιπόν, και σε άλλους πρέπει ο τίτλος των «βανδάλων». Και αναζητούν οι νέοι, τα παιδιά μας νωχελικά, εγκλωβισμένα διέξοδο! Αναζητούν ορόσημο να δουν, «παράθυρο» ζητούν να φτιάξουν, ιδανικά ορέγονται γύρω από το μνημείο του «αγνώστου στρατιώτη»!.. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΛΥΚΟΥΔΗΣ Θεολόγος - φιλόλογος, υπ. δρ Παν/μίου Αθηνών