Χαμένη ευκαιρία
Μπορεί για τον πρωθυπουργό ο καιρός που περνά να είναι ευχάριστος. Εχει πλέον συνηθίσει το μαρμάρινο πάτωμα στο φουαγιέ του Μαξίμου, τη λιμουζίνα, τη φρουρά και τους ανοικτούς δρόμους, την αίσθηση αυτή της εξουσίας που σε κάνει να νιώθεις διαφορετικός. Οι μέρες κυλούν ευχάριστα στη σκέψη ότι κανείς μα κανείς δεν θα είχε ποτέ του φανταστεί ότι θα έφτανε το κόμμα του τόσο ψηλά και ότι ο ίδιος θα αναλάμβανε την ύψιστη ευθύνη μεταξύ των αξιωμάτων που προβλέπει το συνταγματικό μας καθεστώς.
Αυτό όμως δεν αρκεί για να πιστέψουμε όλοι εμείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται πως κάθε μέρα που περνά χωρίς να έχει σηκώσει από τις πλάτες των συμπατριωτών του το βάρος της κρίσης είναι μια πολύ δύσκολη μέρα. Μάλλον δεν υπάρχει κανείς στο πρωθυπουργικό περιβάλλον να εξηγήσει, παραστατικά και με στοιχεία, ότι μετά τις 15 του μήνα δεν μπαίνει άνθρωπος στα καταστήματα, οι τεχνίτες κοιτούν το τηλέφωνο που δεν κουδουνίζει, οι οικοδόμοι δεν βρίσκουν μεροκάματο και δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις κυνηγούν όσους τους χρωστούν μήπως και εισπράξουν κάτι από τα χρεωστούμενα.
Είναι βεβαίως δύσκολο για κάποιον που προτού καθίσει σε κάποια από τις πολυθρόνες της πρώ- της στα δεξιά αιθούσης του πρωθυπουργικού μεγάρου, είχε λίγο πολύ τις ίδιες συνήθειες. Αφιξη, με κάποια χρονική άνεση, στα κεντρικά της Κουμουνδούρου, καφές και ενημέρωση για όσα γράφονται στις εφημερίδες και τα σάιτ, υποχρεώσεις για ομιλίες, γκρίνιες και προειδοποιήσεις για συντροφικά μαχαιρώματα.
Μέχρις ότου ο Αλέξης Τσίπρας γίνει πρωθυπουργός, δεν είχε αφιερώσει χρόνο για να κατανοήσει τα περίπλοκα ζητήματα του δημόσιου λογιστικού, την αλληλεξάρτηση των οικονομικών παραγόντων, τη σημασία της εμπιστοσύνης και τις βαρύτατες συνέπειες ενός τραπεζικού κραχ που θα προκαλούσε η εμμονή στο «δεν πληρώνω» το οποίο ενεθάρρυνε και υποσχόταν. Ούτε άλλωστε φρόντισε -αν δεν εμπόδιζε κιόλας- να υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ μια ομάδα στελεχών που θα κατανοούσε τον τρόπο διαπραγμάτευσης των τροϊκανών, θα είχε - έστω- διαβάσει τα «ψιλά γράμματα» στα μνημόνια.
Τα στελέχη της πλειοψηφίας διαπραγματεύονται αδιαφορώντας για τον χρόνο που περνά χωρίς αποτέλεσμα. Κάπως έτσι φτάσαμε στο προχθεσινό Γιούρογκρουπ χωρίς να είμαστε σε θέση να κερδίσουμε μια απόφαση που θα έθετε τις βάσεις για την επιστροφή μιας κάποιας αισιοδοξίας. Μία ακόμη ευκαιρία, χάθηκε!