Ελντοράντο

Το εκκρεμές της σχέσης της κυβέρνησης με τα media.

Ο

χι, έλεγε. Δεν έφταιγε η κυβέρνηση που έκλεισε το Mega. «Eφταιγαν οι μέτοχοι». Η «ομολογία» του Φώτη Μπόμπολα ενώπιον της Εξεταστικής για τα δάνεια των ΜΜΕ τον περασμένο Αύγουστο όπλιζε το αφήγημα της κυβέρνησης, λίγο πριν εκδηλωθεί η επιχείρηση αναχάραξης του τηλεοπτικού τοπίου με τον διαγωνισμό για τις άδειες.

Ο Μπόμπολας απενοχοποιούσε με εκείνη την ετυμηγορία του τις προσπάθειες να επηρεαστεί η τύχη του καναλιού. Για τους –οικονομικά και όχι μόνο– ευάλωτους μετόχους υπήρχε πίεση. Για τους ισχυρούς υπήρχε το δέλεαρ μιας νέας τηλεοπτικής άδειας. Καρότο, όπου απέδιδε το καρότο. Μαστίγιο, όπου έπιανε το μαστίγιο. Κι ωστόσο, ο Μπόμπολας αναλάμβανε να αποχρωματίσει πολιτικά την εξουδετέρωση του σταθμού του. Γιατί;

Υπό το φως όσων ακολούθησαν –και κυρίως υπό τη σκιά της νωπής συμφωνίας του εκδότη να μεταβιβάσει στον Ιβάν Σαββίδη το προσωπικό του μερίδιο στο Mega– η δήλωση εκείνη δεν φαίνεται παράταιρη. Εντάσσεται σε μια ακολουθία που, εκτός από την πορεία του ίδιου του Μπόμπολα, ιχνογραφεί τη μεθοδολογία της κυβέρνησης στη σχέση της με τα media. Το εκκρεμές αυτής της σχέσης κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα από τον πόλεμο στη συμμαχία. Στην περίπτωση του Μπόμπολα, το εκκρεμές ξεκίνησε από τη προεκλογική στοχοποίηση «των εκδοτών που είναι στη λίστα Λαγκάρντ» και τις συριζαϊκές απειλές για καταγγελία της σύμβασης της Αττικής Οδού, για να καταλήξει σε συριζοπρεπώς σιδερωμένα πρωτοσέλιδα.

Η αγοραία δικαιολογία για την κυβέρνηση είναι ότι «τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι». Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε απλώς την τύχη να βρει τις επιχειρήσεις του Τύπου στην πιο ανίσχυρη στιγμή τους – καθημαγμένες από την κρίση και κατασυκοφαντημένες από το κύμα της αντισυστημικής αγανάκτησης. Ο στίβος της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται έτσι ως μια χώρα όπου έχουν καταρρεύσει όχι μόνο οι επιχειρηματικές, αλλά και οι πολιτικές αξίες – όπου το κύρος των πυλώνων της δημόσιας σφαίρας έχει εξανεμιστεί. Ενα μετασοβιετικό Ελντοράντο. Δεν είναι υπερβολική αυτή η περιγραφή; Είναι τόσο υπερβολική, όσο το να αγοράζει ένας δεδηλωμένος θαυμαστής του πρωθυπουργού το 20% ενός καναλιού έναντι 5 εκατομμυρίων, ενώ μόλις πριν από εννιά μήνες ο ίδιος είχε δεσμευτεί να δώσει 60 εκατ. μόνο για το δικαίωμα εκπομπής.

Το ερώτημα είναι τι μπορεί να αποδώσει για την κυβέρνηση αυτός ο παρεμβατισμός. Εχει αποδειχτεί ότι το βεληνεκές των παρεμβάσεων είναι περιορισμένο. Το περιορίζουν η Δικαιοσύνη, ο έξωθεν έλεγχος των τραπεζών, οι ανεξάρτητες αρχές. Το περιορίζει το ίδιο το πλουραλιστικό κεκτημένο της αγοράς των media. Το τοπίο είναι μετασεισμικό, αλλά δεν είναι Ελντοράντο. Αλλά και στο επίπεδο των συμβολισμών, μια κυβέρνηση που αυτοσυστήνεται ως «ταξικά μεροληπτική», που υπόσχεται συσσίτια, πόσο ωφελείται, όταν εμφανίζεται απορροφημένη από το power game μεταξύ παλαιών και επίδοξων ολιγαρχών; Πόσο μπορεί να αντισταθμίσει αυτήν την έκθεση μια ιδιωτική ΕΡΤ που θα λέει τα συσσίτια «σχολικά γεύματα»;