Ο κ. Ερντογάν στις Βρυξέλλες
Οι συναντήσεις του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τους ηγέτες του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, σήμερα στις Βρυξέλλες, είναι οι κρισιμότερες των τελευταίων δεκαετιών. Μέσα σε λίγα μόνον χρόνια, η χώρα αυτή, που ελογίζετο ως ένας από τους πυλώνες της σταθερότητος και ως ο βραχίονας της Δύσεως σε αυτή την ασταθή περιοχή, έφτασε στο σημείο να αντιμετωπίζεται ως παρίας του ευρωπαϊκού συστήματος. Η απόδοση όμως ευθυνών κατ’ αποκλειστικότητα στον κ. Ερντογάν δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το γεγονός ότι αυτή η κρατική οντότης επιχειρεί εδώ και αιώνες να ισορροπήσει μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, ότι μόνον η οικοδόμηση ειδικών σχέσεων είναι εφικτή και όχι η μετάλλαξή της κατά τα πρότυπα της Ευρώπης. Το μείζον πρόβλημα της Τουρκίας σε αυτή τη φάση είναι το Κουρδικό. Η διαδικασία της «δημοκρατικής» εναρμονίσεως προς τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα ενίσχυσε τις τάσεις αυτονομήσεως ή και αποσχίσεως των Κούρδων. Νοτίως των συνόρων αυτής της χώρας η συμμαχία της Δύσεως με τους Κούρδους του Ιράκ, αλλά κυρίως της Συρίας, ενδέχεται σε κάποια φάση να δημιουργήσει «κουρδικό διάδρομο» με έξοδο στη Μεσόγειο. Ο κ. Ερντογάν αναμένεται πως θα προτείνει ενίσχυση συνεργασίας των χωρών του ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας· ως προς αυτό, δεν πρόκειται να υπάρξει διαφωνία. Θα επιχειρήσει να αποδείξει ότι οι Κούρδοι, σύμμαχοι της Δύσεως, ταυτίζονται με το PKK, που δρα στο εσωτερικό της Τουρκίας και έχει χαρακτηρισθεί από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. τρομοκρατική οργάνωση· στο θέμα αυτό, δεν πρόκειται να υπάρξει κατανόηση. Ωστόσο, ρήξη ανοικτή δεν είναι πιθανόν πως θα υπάρξει. Η σύγκρουση μεταξύ του Τούρκου προέδρου και της Δύσεως, πρωτίστως δε των Ευρωπαίων, υπέβοσκε από καιρό. Επιδεινώθηκε δραματικά από τον Ιούλιο του 2016, όταν εξεδηλώθη το πραξικόπημα. Η στήριξη των περισσοτέρων ηγετών της Ε.Ε. και της Ουάσιγκτον υπήρξε χλιαρή. Σχεδόν αμέσως διατυπώθηκαν επικρίσεις για υπερβολική αντίδραση του κ. Ερντογάν έναντι των κινηματιών και απαγόρευση επικοινωνίας Τούρκων αξιωματούχων με τους ομοεθνείς τους σε χώρες της Ευρώπης, κατά τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Μόνον αφελείς ανέμεναν πως δεν θα υπήρχε αντίδραση. Αυτό που, επί της ουσίας, συμβαίνει είναι ότι η Ευρώπη αρνείται να δεχθεί ότι ο κ. Ερντογάν αποτελεί μία πραγματικότητα που δεν μπορεί να ανατρέψει, και την οποία η Ελλάς δεν είναι δυνατόν να αγνοήσει. Εκτός από την πολιτική «αρχών» υπάρχει και η realpolitik, θα έλεγαν κάποιοι, ενδεχομένως.