Το «αλαλούμ» του χρέους

Οβατήρας του μεγάλου άλματος που θα κάνει η ελληνική οικονομία μετατέθηκε τώρα στις 15 Ιουνίου. Το είπε χθες ο πρωθυπουργός με τη γνωστή βεβαιότητα που δεν σηκώνει αμφισβήτηση, αφήνοντας ταυτόχρονα σαφώς να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση ευελπιστεί να πάρει κάτι καλύτερο σχετικά με τη ρύθμιση του χρέους, αλλά και αν δεν τα καταφέρει θα αρκεστεί σε αυτό που της προσέφεραν στο τελευταίο Eurogroup και το απέρριψε. Καλώς ή κακώς.

Προφανώς πρόκειται περί νέας «κόκκινης γραμμής», γιατί μέχρι προχθές ο Αλ. Τσίπρας δύο φορές και από κοντά οι Τζανακόπουλοι και οι Κατρούγκαλοι διαλαλούσαν ότι, αν δεν τα βρουν μεταξύ τους το ΔΝΤ και ο Σόιμπλε και δεν μας προσφέρουν μία ικανοποιητική ρύθμιση του χρέους, η κυβέρνηση δεν ήταν διατεθειμένη να εφαρμόσει το νομοσχέδιο των μέτρων και των αντιμέτρων.

Με την έννοια ότι η Ελλάδα θα τιμωρούσε σκληρά αυτούς τους ανελέητους δανειστές που παίζουν παιχνίδια στην πλάτη της, ενώ η ίδια υλοποιεί όλα τα προαπαιτούμενα... εκτός από 25, μπορεί όμως και 35, στα 140! Παρόλο που στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο –νόμο πλέον– δεν υπάρχει διάταξη περί αίρεσης της εφαρμογής του, όπως εξ αρχής παραδέχθηκε ο Τσακαλώτος και πολύ σωστά εξήγησε την αντίφαση μιας τέτοιας εκδοχής ο Βίτσας.

Πιο πριν πάλι, με τη ρύθμιση του χρέους πάντα σημαία ή έστω επιδίωξη ανάλογη με το τάμα του έθνους, η κυβέρνηση τα είχε βάλει με το τρισκατάρατο ΔΝΤ, ενώ εκείνο πρωτοστατούσε και πίεζε τους Ευρωπαίους, ειδικότερα τους Γερμανούς, για να προχωρήσουν άμεσα σε κάποια απόφαση. Τους Γερμανούς, που ήταν και είναι οχυρωμένοι πίσω από το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση Συρανέλ και στο οποίο συμφωνήθηκε ότι η συζήτηση για τη ρύθμιση θα αρχίσει μετά την ολοκλήρωσή του το 2018. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση κωλυσιεργούσε επί μήνες για να πετύχει κάποια κομματικά οφέλη (της περικοπής των συντάξεων και του αφορολογήτου μετά το 2019), με αποτέλεσμα να πέσει η ολοκλήρωση της αξιολόγησης μέσα στον εκλογικό κύκλο της Γερμανίας.

Παρά τις προειδοποιήσεις από πολλές πλευρές για ανάγκη επίσπευσης.

Ομολογουμένως, οι δανειστές και κυρίως η Γερμανία επιδεικνύουν αχαρακτήριστη ανελαστικότητα, συντηρώντας με αυτόν τον τρόπο την αβεβαιότητα στη χώρα μας, με όλες τις γνωστές συνέπειες για την οικονομία και την ελληνική κοινωνία.

Ωστόσο, η βασική ευθύνη βαραίνει την ελληνική κυβέρνηση που για άλλη μία φορά απέδειξε ότι πορεύεται μέσα σε ένα σύννεφο αυταπάτης, ανικανότητας και κομματικής αυτοϊκανοποίησης, με αποκλειστικό γνώμονα το κομματικό όφελος και όχι το συμφέρον της χώρας. Ετσι φτάσαμε στο σημείο να πάρουμε μέτρα ΔΝΤ, με το ΔΝΤ εξαιρετικά αμφίθυμο και τον Σόιμπλε να τονίζει ότι χωρίς το τελευταίο θα χρειαστεί νέα συμφωνία-μνημόνιο που θα πρέπει να εγκρίνει η γερμανική Βουλή. «Αλαλούμ»!