Απ’ το Παρίσι στο Μάντσεστερ
Οταν η αστυνομία μιας χώρας, αμέσως έπειτα από φονική τρομοκρατική ενέργεια, ανακοινώνει επίσημα ή αφήνει να διαρρεύσει ότι «γνώριζε τον δράστη», υποθέτoυμε ότι το κάνει για να πείσει τον κόσμο πως οι υπηρεσίες της δουλεύουν καλά. Οτι είναι άγρυπνη, συνεργάζεται αποδοτικά, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, με τις ειδικευμένες υπηρεσίες, Ιντερπόλ, ΜΙ6, FBI κ.τ.λ. Τέτοιου είδους διαβεβαιώσεις είχαν δοθεί μετά το μακελειό στο Μπατακλάν και στη Νίκαια, καθώς και μετά την τρομοκρατική επίθεση στο χριστουγεννιάτικο Βερολίνο. Και στην Αγγλία, μετά την εξόντωση παιδιών και εφήβων από τα εκρηκτικά του καμικάζι, το ίδιο ειπώθηκε: ότι οι αστυνομικές αρχές είχαν στους φακέλους τους τον φανατικό που έσπειρε τον θάνατο για να δοξάσει τον Βάαλ που λάτρευε, έστω και υπό άλλο όνομα.
Να καθησυχάσουν θέλουν οι ανακοινώσεις και οι διαρροές αυτού του τύπου. Να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι όλα –ή σχεδόν– είναι υπό έλεγχο. Γεννούν όμως εντελώς διαφορετικά αισθήματα και σκέψεις από αυτά που επιδιώκουν να προκαλέσουν. «Μα τότε πώς;» – αυτό το ερώτημα θα φαρμακώνει διά βίου το μυαλό και την ψυχή όσων έχασαν δικούς τους στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Μάντσεστερ. Πώς, ενώ ο δράστης ήταν γνωστός στις Αρχές, είχε συλληφθεί μια-δυο φορές, ήταν φακελωμένος σαν ύποπτος, πώς ξέφυγε, πώς κατάφερε να παραπλανήσει όσους υποτίθεται ότι τον παρακολουθούσαν; Και πώς ξεγλίστρησε από τον έλεγχο, ζωσμένος εκρηκτικά, έναν έλεγχο που υποτίθεται πως είναι αυστηρότατος πια σε χώρους οι οποίοι φιλοξενούν πλήθος ανθρώπων, πλην όμως αποδεικνύεται εξίσου διάτρητος με τον έλεγχο στις πύλες των ελληνικών γηπέδων;
Ολοι θυμόμαστε πως ο φονιάς του Βερολίνου σκοτώθηκε στο Μιλάνο, σε τυχαία συμπλοκή με καραμπινιέρους, αφού πρώτα διέσχισε τη μισή Ευρώπη – Γερμανία, Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία. Γεγονότα όπως αυτό, αλλά και οι αυτοεπιβεβαιωτικές πλην αυτοακυρούμενες ανακοινώσεις της αστυνομίας σχεδόν όλων των χωρών όπου έδρασαν πιόνια του ISIS, επιτείνουν το αίσθημα ανασφάλειας των Ευρωπαίων. Κι αυτό εξυπηρετεί τόσο τους θρησκόληπτους φονιάδες όσο και τους Ευρωπαίους που δρουν σαν ιδεοληπτικοί καλλιεργητές φόβου. Περισσότερο φοβάται κανείς όταν ακούει ότι «τον ήξεραν» τον δολοφόνο πλην τους ξέφυγε, παρά όταν πληροφορείται αρμοδίως ότι ο δράστης ήταν κάποιος άγνωστος και μη σεσημασμένος. Για να πουν μπράβο στον εαυτό τους οι υπηρεσίες, ίδιας νοοτροπίας παντού, χειροτερεύουν τα πράγματα.