Τα βραβεία βιβλίου που δεν μοιάζουν με βραβεία βιβλίου
Ενας ψηλός, κοστουμαρισμένος κύριος περνάει από δίπλα μου στην είσοδο του θεάτρου Παλλάς – είναι ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Τι δουλειά έχει ο Παπαλουκάς στην προχθεσινή τελετή των βραβείων βιβλίου του Public; Οπως αποδείχθηκε αργότερα, είχε προσκληθεί για να απονείμει ένα από τα βραβεία. Δεν γνωρίζω αν ο παλιός μπασκετμπολίστας είναι βιβλιόφιλος, ασφαλώς όμως είναι αγαπητός και αναγνωρίσιμος και η παρουσία του προσέθεσε λάμ- ψη σε μια βραδιά που είχε σχεδιαστεί για να είναι λαμπερή. Και ήταν. Ετσι κι αλλιώς, τα βραβεία του Public δεν θυμίζουν άλλη ελληνική λογοτεχνική εκδήλωση. Μια ολόκληρη παράσταση είχε σκηνοθετηθεί, κάτι σαν μιούζικαλ με στοιχεία κωμωδίας, και τα βραβεία έμοιαζαν περισσότερο να τη συμπληρώνουν. Για τους πιο παραδοσιακούς του χώρου, αυτός ο ποπ χαρακτήρας είναι κάπως ξένος. Μια βραδιά λογοτεχνικών βραβείων είναι λιτή και μετρημένη. Αν, πάντως, μπόρεσα να αξιολογήσω σωστά τη διάθεση των παρευρισκόμενων, οι περισσότεροι διασκέδαζαν.
Τα βραβεία του Public είναι βραβεία κοινού. Οι διοργανωτές έχουν επιλέξει να εμπιστευθούν τους αναγνώστες (ψήφισαν 140.000 άτομα), βραβεύοντας επί της ουσίας τα πιο δημοφιλή και όχι απαραίτητα τα καλύτερα βιβλία, ακόμη κι αν πολλές φορές το εμπορικό και το ποιοτικό ταυτίζονται. Η απόφαση αυτή έχει κάποιο ρίσκο. Οι επιλογές, πάν- τως (και τα τέσσερα χρόνια), αν και καμιά φορά είναι περίεργες, δεν έχουν «εκθέσει» τα Public.
Χάιλαϊτ της βραδιάς, η στιγμή της βράβευσης του Αντώνη Μυλωνάκη στην κατηγορία της Εφηβικής Λογοτεχνίας. Ο νεαρός, στο πρώτο του βιβλίο, ανέβηκε στη σκηνή τρακαρισμένος και ευχαρίστησε μια σειρά από ανθρώπους, καταλήγοντας στην οικογένειά του, όχι επειδή έτσι λένε όλοι, όπως ξεκαθάρισε, αλλά επειδή πραγματικά είναι η καλύτερη!