«Οσο δουλεύουν τον πηλό, τους διαβάζω...»
Η Κατερίνα Τσαλιγοπούλου μιλάει στην «Κ» για τα μαθήματα που κάνει στο Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής «Μαργαρίτα».
«Τι να κάνω σήμερα για καλό;», η σκέψη της στιγμής. «Ασχολούμαι με τον πηλό. Πώς μπορώ να δείξω αυτή την τέχνη στους ανθρώπους που υποστηρίζετε; Ολα τα υλικά δικά μου, δεν ζητώ τίποτε. Τελείως εθελοντικά». Αυτό ήταν πάνω κάτω το περιεχόμενο του μέιλ που έστειλε η κ. Κατερίνα Τσαλιγοπούλου, μουσειολόγος, ερασιτέχνης κεραμίστρια, σε 4 -5 ιδιωτικούς φορείς για ΑμεΑ. «Ηθελα να μοιραστώ μαζί τους αυτό που κάνω και μου δίνει τόση χαρά», εξηγεί η ίδια.
Η μοναδική απάντηση στο μέιλ ήρθε από το Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής «Μαργαρίτα». Και μάλιστα άμεσα. Ηταν αρχές Οκτωβρίου. Σκιαγραφώντας το προφίλ της ομάδας και αποτυπώνοντας την «προσγείωσή» της σε έναν χώρο όπου δεν είχε βρεθεί ξανά, η κ.Τσαλιγοπούλου θα πει: «Ενήλικες με νοητική υστέρηση, οι οποίοι –μεταξύ άλλων– ασχολούνται με χειροτεχνίες, αλλά και αποκτούν κάποιες δεξιότητες για επαγγελματική αποκατάσταση. Στη δική μου ομάδα, 11 άτομα. Οι πιο μεγάλοι – μεταξύ 40 και 50. Στις ηλικίες αυτές, όλες οι γεροντικές ασθένειες έρχονται τρεις φορές πιο γρήγορα και πιο έντονα, όπως ενημερώθηκα. “Γεια! Είμαι η Κατερίνα”, συστήθηκα κι άρχισα να μοιράζω τον πηλό στον καθένα. Ανταποκρίθηκαν χωρίς να χρειαστεί ιδιαίτερη προσπάθεια από την πλευρά μου. Ολα βγήκαν αβίαστα, άνετα».
Η σχέση γρήγορα ζεστάθηκε. «Τα παιδιά», όπως προτιμά η κεραμίστρια να τους αποκαλεί, δεν παραλείπουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, αλλά και το ενδιαφέρον τους για τη νέα «δασκάλα», η οποία πολύ σύντομα άρχισε να παίρνει μαζί και τον σκύλο της, τη Ζοζεφίνα: «Ηπιοι άνθρωποι, πολύ δοτικοί, ενθουσιώδεις. Διαθέτουν έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο και μεγάλη ενσυναίσθηση».
Η ομάδα της «Μαργαρίτας» δεν περιορίζεται, ωστόσο, στα μαθήματα κεραμικής. Η «ανήσυχη» Κατερίνα πηγαίνει μερικά βήματα πιο πέρα: «Εφτιαξα μία λίστα με μουσεία και ενδιαφέροντες χώρους. Ακολούθησε ψηφοφορία. Πρώτο, το Μουσείο Αυτοκινήτου – όπου ενθουσιάστηκαν! Επισκεφθήκαμε την Εθνική Γλυπτοθήκη, επίσης τους άρεσε. Κι όταν είδαμε στην είσοδο ένα έργο του Ροντέν, θυμήθηκαν τη “Διαθήκη” του, που είχαμε διαβάσει στην τάξη κι αναφώνησαν αμέσως: “Α, ο Ροντέν!”. Μοιάζουν όμως και με μικρά παιδιά: μόλις αντίκρισαν γυμνά, σκουντούσαν ο ένας τον άλλο – “Κοίτα τι ωραίο!”– χαμογελώντας με ντροπαλοσύνη. Στην τάξη, εμπλουτίζουμε την ώρα με ζωγραφική, μουσική αλλά και ανάγνωση». Πώς συνδυάζεται το βιβλίο με τη χειροτεχνία; «Οση ώρα δουλεύουν τον πηλό, τους διαβάζω κι αυτό τους αρέσει. Θυμάμαι όταν τους διάβασα το “Ετσι αισθάνομαι”, με ήρωα ένα παιδί που μιλάει για τα συναισθήματά του, δημιουργήθηκε μία καλή βάση για να εκφραστεί ο καθένας. Ή όταν άκουσαν το “Φτεράκι”, την ιστορία ενός φτερού που το παρασύρει ο άνεμος και ταξιδεύει στον κόσμο, τους ρώτησα στο τέλος “Τι θα λέγατε εσείς στο Φτεράκι;”. Ο ένας θα του ζητούσε να τον πάρει μαζί του, να ταξιδέψουν. Η άλλη, ότι ήθελε να της φέρει την αγάπη από κει που θα πάει».
Ποιο το κέρδος της καλλιτέχνιδος από τη συναναστροφή της με την ομάδα των ΑμεΑ; «Εισπράττω αγάπη. Αλλά κι εγώ τους αγαπώ. Καμαρώνω για την πρόοδό τους – μάλιστα έχουμε την πρώτη μας έκθεση στην Γκαλερί “Καπλανών 5”, 5 με 20 Ιουνίου! Απέκτησα μία καινούργια παρέα, νέες φιλίες. Φεύγω από κει “γεμισμένη”. Οταν με ρωτούν αν τους λυπάμαι, δεν καταλαβαίνω.
Μπαίνω στην τάξη κι είναι σαν λουλούδια που σε καλωσορίζουν. Το μόνο που θέλουν είναι να τους αποδεχθούμε. Τίποτε άλλο».