Αγνωστε φίλε ντελιβερά
Είχε συμβεί πριν από αρκετά χρόνια. Περιμένοντας να παραλάβω μια πίτσα σε πιτσαρία μεγάλης αλυσίδας σε κεντρική οδό του Παγκρατίου, θυμάμαι τη νεαρή υπάλληλο του καταστήματος να παραδίδει τις σακούλες με τις παραγγελίες στους ντελιβεράδες λέγοντάς τους κάθε φορά τις ίδιες τρεις λέξεις: «Εφυγες. Να προσέχεις». Ηταν σαν ένα αυτοματοποιημένο τελετουργικό, που από τη διαρκή επανάληψη, εκστομιζόταν ανέκφραστα σχεδόν. Με είχε συγκινήσει βαθιά.
Ολοι έχουμε συναντήσει στον δρόμο μας τα παιδιά με τα «παπιά» και τα σκούτερ, ντελιβεράδες και κούριερ που τρέχουν σαν τρελοί, κάνουν σφήνες ανάμεσα στα αυτοκίνητα, παραβιάζουν στοπ και κόκκινους σηματοδότες, ανεβαίνουν σε πεζοδρόμια, οδηγούν με το ένα χέρι, κρατώντας στο άλλο τους φρέντο καπουτσίνο, και όλα αυτά, φαντάζομαι όχι επειδή αγαπούν το ζην επικινδύνως, αλλά γιατί μια φωνή τούς λέει συνεχώς «αργείς, πιο γρήγορα».
Πολλά απ’ αυτά τα «παιδιά», αναλώσιμα στο πρώτο στραβοπάτημα – «ουρές κάνουν οι επόμενοι» είναι η φράση που ακούν συχνά– είναι πε- νηντάρηδες και παραπάνω. Ανθρωποι οι οποίοι στα χρόνια της κρίσης βρέθηκαν εκτός εργασίας, στο κενό, και στράφηκαν σ’ ένα μεροκάματο των 2-3 ευρώ την ώρα, που συχνά φλερτάρει με τον τρόμο.
Είναι μια μεγάλη φυλή οι fast και furiοus μαχητές των δρόμων, ένα ποτάμι που ρέει ορμητικό, χιλιάδες άνθρωποι που μοιράζουν πακέτα, σουβλάκια, επιταγές, καφέδες, με καυτό ήλιο και ανελέητη ζέστη, με καταρακτώδη βροχή και τσουχτερό κρύο. Τους συναναστρεφόμαστε καθημερινά, μπαίνουν στα σπίτια και στις δουλειές μας, πάντα βιαστικοί, μ’ ένα κινητό να χτυπάει ασταμάτητα.
Χθες πολλοί απ’ αυτούς, διανομείς - ντελιβεράδες, εξωτερικοί και κούριερ, συγκεντρώθηκαν στο Πεδίον του Αρεως, έκαναν μοτοπορεία και φώναξαν τα αιτήματά τους: Eταιρικό μηχανάκι, μέσα ατομικής προστασίας, ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά και ενιαία ειδικότητα. Ακούγονται δίκαια αιτήματα. Δεν είναι αυτονόη- τα για μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει βεβαίως ότι δεν υπάρχουν εργοδότες και εταιρείες που ακολουθούν τον «σωστό» δρόμο.
Σίγουρα όμως, αν όχι στον στενό μας κύκλο αλλά στον ευρύτερο, έχουμε ακούσει πολλές ιστορίες πέρα ώς πέρα αληθινές. Για αμοιβές εξαιρετικά χαμηλές, για ανασφάλιστους, για οδηγούς που όχι μόνο χρησιμοποιούν το δικό τους δίκυκλο, αλλά πληρώνουν τα σέρβις, τις ζημιές και το καύσιμο από την τσέπη τους, προσβλέποντας σε ένα καλό φιλοδώρημα, που και αυτό τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί δραματικά.
Δεν ξέρω τι θα καταφέρουν, ούτε αν ο κλάδος τους είναι διασπασμένος σε προνομιούχους και μη ή ενωμένος. Οπως και ’χει, εύχομαι να κερδίσουν πολλά απ’ αυτά που ζητούν. Την επόμενη φορά, όμως, πρέπει να είναι λίγο πιο ευρηματικοί.
Στην αφίσα που κυκλοφόρησαν για να επικοινωνήσουν τα αιτήματά τους έγραψαν το σύνθημα: «Στις 25 Μάη μην παραγγείλεις, μαγείρεψε μόνος σου». Το «Στις 25 Μάη, παραγγείλτε όλοι», ίσως έκανε πιο αισθητή την απουσία τους.