Ενα μαρτύριο για επιβάτες
Εννέα ημέρες οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης υπέφεραν από την επίσχεση εργασίας των εργαζομένων στις αστικές της συγκοινωνίες. Οι επιπτώσεις στην κοινωνική και οικονομική ζωή της πόλης ήταν δραματικές. Ο τζίρος των καταστημάτων στο κέντρο υποχώρησε κατά 80%, άνθρωποι έχαναν μεροκάματα, παιδιά δεν πήγαιναν στα σχολεία, ξένοι τουρίστες παρακολουθούσαν ένα κομφούζιο που παρέπεμπε σε τριτοκοσμικές καταστάσεις. Το μαρτύριο έληξε προσωρινά με την έγγραφη διαβεβαίωση του υπουργού Υποδομών Χρ. Σπίρτζη ότι θα καταβληθούν άμεσα τα οφειλόμενα δεδουλευμένα, αλλά είναι θέμα χρόνου να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό. Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που τον τελευταίο καιρό το προσωπικό του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών (ΟΑΣΘ) θέτει, για τον ίδιο λόγο, σε ομηρεία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Οι επιδοτούμενες από το κράτος συγκοινωνίες αντί να διευκολύνουν την καθημερινότητα των πολιτών κάνουν τη ζωή τους μαρτύριο όποτε οι εργαζόμενοι, ή και οι μέτοχοι, αποφασίζουν να ακινητοποιήσουν τα λεωφορεία για να διεκδικήσουν από την (εκάστοτε) κυβέρνηση τα συμφέροντά τους. Τώρα ο κ. Σπίρτζης, υπό την πίεση της αφόρητης κατάστασης που είχε δημιουργηθεί στην πόλη, δεσμεύτηκε ότι θα δώσει τα χρήματα που χρωστάει.
Αλλά ποιος εγγυάται ότι μετά δύο ή τρεις μήνες δεν θα πέσουν και πάλι οι Θεσσαλονικείς θύματα εφιαλτικής διελκυστίνδας μεταξύ ΟΑΣΘ και υπουργείου; Η ρίζα του κακού, και το γνωρίζουν όλοι, απαντά στο ερμαφρόδιτο και κατά πολλούς αμαρτωλό, ιδιοκτησιακό καθεστώς των αστικών συγκοινωνιών, που ανήκουν μεν σε ιδιώτες μετόχους, αλλά επιχορηγούνται και από τον δημόσιοι κορβανά. Η κυβέρνηση χωρίς να το λέει ευθέως συζητάει το πέρασμα των συγκοινωνιών, με κάποιο σχήμα, στο κράτος. Για να διορίζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες τους δικούς τους. Οι δήμοι, πάλι, διεκδικούν να πάρουν αυτοί τα λεωφορεία σε σύμπραξη με το κράτος, ενδεχομένως.
Ενα χρεοκοπημένο κράτος, λοιπόν, και μαζί του οι φαλιρισμένοι δήμοι, που δεν έχουν χρήματα να μαζέψουν ούτε τα σκουπίδια, δηλώνουν πρόθυμοι να αγοράσουν τις συγκοινωνίες, καταβάλλοντας δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια στους μετόχους, να επενδύσουν μεγάλα ποσά για να τις εκσυγχρονίσουν και ακόμα περισσότερα για να τις λειτουργήσουν! Φαίνεται ότι οι ιδεολογικές αγκυλώσεις δεν επιτρέπουν καν σκέψεις για ιδιώτες επενδυτές, ώστε η Θεσσαλονίκη να αποκτήσει συγκοινωνίες που θα εξυπηρετούν τον πολίτη και θα υποστηρίζουν την αναπτυξιακή προοπτική της.