Μεταβολισμός
Ηταν ψήφος αναθηματική. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου με το «παρών» της σε ένα άρθρο του πολυνομοσχεδίου δεν σκόπευε να κάνει αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Σκόπευε, εξήγησε, να τιμήσει τη μνήμη συγγενούς της που είχε σταδιοδρομήσει ως συνδικαλιστής των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία. Ανώδυνη πολιτικά, η ψήφος της έγινε δεκτή από το Μαξίμου με σεβασμό και ας υπογράμμιζε πλαγίως ότι η κυβέρνηση αναγκαζόταν να «ξεψηφίσει» νωπή ρύθμιση που είχε περάσει ο Φίλης υπό την επίνευση των συνδικαλιστών.
Το «παρών» της ήταν ανώδυνο, αλλά όχι εντελώς...
Εντελώς ανώδυνη ψήφος δεν υπάρχει. Αποδείχτηκε χθες, που, με προσάναμμα το «παρών» της Χριστοδουλοπούλου, είκοσι οκτώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησαν την άρση της μεταστροφής τους για τον μηχανισμό απόλυσης των εκπαιδευτικών των ιδιωτικών σχολείων. Η άρση της άρσης. Η μεταστροφή της μεταστροφής. Η γνωστή χορογραφία της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Ο υπουργός Παιδείας δεν έκανε, βεβαίως, δεκτή την τροπολογία τους. Ομως, ούτε ανώδυνες τροπολογίες υπάρχουν. Παρότι ατελέσφορη νομοθετικά, η πρωτοβουλία των βου- λευτών του ΣΥΡΙΖΑ έχει βαρύ συμβολισμό. Οχι επειδή φέρνει ξανά στην επιφάνεια τους γνωστούς πελατειακούς δεσμούς με συνδικαλιστικές μειοψηφίες. Η πρωτοβουλία είναι σημαντική, επειδή επιβεβαιώνει ταχύτερα απ’ ό,τι θα περίμεναν και οι πιο δύσπιστοι τις εκτιμήσεις ότι η «μεταρρυθμιστική» φόρα του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλείται στην ψήφιση. Οτι το κόμμα είναι ταγμένο να διαδηλώνει στους εταίρους και στις αγορές ότι δεν υιοθετεί αυτά που συνομολογεί.
Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν να περιμένει κανείς την τροπολογία των «28». Είχε προηγηθεί η προκήρυξη των «53» που, την επομένη κιόλας της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου, καλούσε σε «πολιτική και κοινωνική άμυνα» στον «πόλεμο των δανειστών – τοκογλύφων». Ο,τι πλησιέστερο σε οργανωμένη εσωκομματική αντιπολίτευση διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, η ομάδα των «53» –στην οποία το ζεύγος Χριστοδουλοπούλου - Δρίτσα επέχει θέση συνοδηγού– έχει αποδειχτεί ότι δεν έχει ούτε τη βούληση ούτε την ισχύ να αντιπαρατεθεί στη γραμμή του Μαξίμου. Κι ωστόσο, τα κείμενά της απηχούν με ακρίβεια τη φωνή του βαθέος κόμματος.
Αυτή η φωνή από τα έγκατα της Κουμουνδούρου πρέπει να βούιζε στα αυτιά του υπουργού Οικονομικών τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, όταν, ενώπιον του αδιεξόδου, έλεγε στους εταίρους πως δεν μπορεί να βάλει την υπογραφή του σε μια συμφωνία χωρίς διευθέτηση του χρέους. Σε μια συμφωνία που θα προκαλούσε «μείζονα πολιτική κρίση» στην Αθήνα.
Η ανησυχία του ήταν μάλλον υπερβολική. Καμία κρίση, καμία πίεση δεν ήταν μέχρι στιγμής τόσο «μείζων» ώστε να μην μπορεί να απορροφηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσο βαρύ κι αν είναι το προϊόν της διαπραγμάτευσης, το κόμμα μπορεί να το μεταβολίζει. Μπορεί, γιατί συμβιβάζεται ονομαστικά. Γιατί ήδη τη στιγμή του συμβιβασμού είναι έτοιμο να καταψηφίσει αυτό που ψηφίζει.