Το ελληνικόν χοιρίδιον
Οι γενιές των γονιών μας συνήθιζαν να αποδίδουν τις αναπηρίες της ελληνικής ζωής στην τουρκοκρατία. Για όλα έφταιγε η τουρκοκρατία, ακόμη και για τις λακκούβες στους δρόμους, τις νεροποντές, ή την παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη. Κυρίως όμως έφταιγε για την κακοδαιμονία της διοίκησης και τις χείριστες σχέσεις του Δημοσίου με τους πολίτες. Σχέσεις δυσπιστίας και αταβιστικής εχθρότητας, κατακάθι αιώνων που κυβερνούσαν τους παππούδες μας οι αγάδες. Και η Κύπρος είχε περάσει από οθωμανική κατοχή, όμως είχε μεσολαβήσει η Κοινοπολιτεία που τη δίδαξε διοίκηση. Η Ελλάς βέβαια, η οποία είχε την ευκαιρία μετά την απελευθέρωση να αποκτήσει διοίκηση επί Οθωνος και των Βαυαρών του, τους πέταξε στη θάλασσα για να παραδώσει τις τύχες της στους Μακρυγιάννηδες και τους συν αυτώ. Εφτιαξε Σύνταγμα, ψήφισε νόμους να φαν κι οι κότες, διοίκηση όμως δεν έφτιαξε ποτέ. Και έτσι μπορούσαμε να λέμε με όλη μας την άνεση ότι για όλα έφταιγε η τουρκοκρατία, κάτι που μας απάλλασσε από τον κόπο και την ευθύνη να οργανώσουμε διοίκηση.
Σε πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή, όπως βαπτίσαμε τον τούρκικο καφέ σε ελληνικό, πήγαμε πιο πίσω και φτάσαμε ώς το Βυζάντιο. Εφταιγε ο βαθύς βυζαντινισμός μας που είχαμε οργανώσει το κρατίδιο με μεγέθη αυτοκρατορίας. Στη δεκαετία του ’80 το υπουργείο Γεωργίας είχε γύρω στους 16.000 υπαλλήλους, όταν το ολλανδικό απασχολούσε κάτω από 1.000. Παραγνωρίζαμε βέβαια το γεγονός ότι η βυζαντινή διοίκηση ήταν πρότυπη, αλλιώς δεν θα μπορούσε να κρατήσει μια αυτοκρατορία που εκτεινόταν κατά εποχές σε όλη τη Μεσόγειο και τη Βαλκανική. Το ίδιο ισχύει και για την οθωμανική διοίκηση. Θα μου πείτε σε μια χώρα σαν τη δική μας, όπου το υπουργείο Αμυνας καλείται Πεντάγωνο, επειδή έτσι λένε οι Αμερικανοί το δικό τους, οι διαστάσεις της πραγματικότητας μάλλον θεωρούνται ως περιττό βάρος για τη σκέψη, κυρίως δε για την αυτοσυνειδησία. Αυτή ικανοποιείται από το σύνδρομο της αναξιοπάθειας.
Το σύνδρομο της αναξιοπάθειας, από την ημέρα που το ελληνικό κράτος παραδέχθηκε την πτώχευσή του έγινε κυρίαρχη πολιτική. Σε αυτό εγκλωβίστηκαν τα στάσιμα νερά της συλλογικής μας ψυχολογίας. Και όσοι υπήρξαν αρκετά αδίστακτοι, ή πονηροί για να το αξιοποιήσουν ευδοκίμησαν. Χαμένη βγήκε η χώρα μας που βυθίζεται στον βάλτο της ακινησίας και τα δύσοσμα αέρια της αναξιοπρέπειας, του ψεύδους και της ξεδιαντροπιάς που την πνίγουν. Τόσο που σκέφτομαι μήπως όντως κάποιοι πειραματίζονται με το ελληνικό χοιρίδιο. Σε αντίθεση με το συμπαθέστατο ινδικό χαμστεράκι που προσφέρεται για βιολογικά πειράματα, το ελληνικό συνεισφέρει στην επιστήμη της ψυχολογίας. Οι ερευνητές αναζητούν την ικανότητα επιβίωσης κοινοτήτων οι οποίες αγνοούν πλήρως τις συνθήκες της πραγματικότητας.