Σκοτώνουν για μιαν ιδέα

Δ

εν είμαι σίγουρος πώς το έχουν σε άλλες χώρες, στη δική μας πάντως φαίνεται ότι δεν συμφωνούμε όλοι πάνω στην ιερότητα της ανθρώπινης ζωής. Κάθε φορά που γίνεται μια δολοφονική απόπειρα, θα υπάρξουν κάποιοι που είτε θα επιδείξουν... κατανόηση, ανοχή είτε και απευθείας θα επιδοκιμάσουν την εγκληματική πράξη. Μπορεί να μας αρέσει να λέμε ότι στην Ελλάδα βάζουμε «τους ανθρώπους πάνω από τα νούμερα», την ίδια στιγμή όμως, πολύ συχνά, βάζουμε τις ιδέες (τις όποιες ιδέες, από τις πιο ευγενείς έως τις πλέον απεχθείς) πάνω από τους ανθρώπους. Πάνω από την ανθρώπινη ζωή.

Πώς γίνεται αυτό, αλήθεια; Πώς το κάνετε κάποιοι; Πώς το ανέχεστε; Γιατί δεν καταλαβαίνετε ότι η απόσταση του «πεθαίνω για μια ιδέα» από το «σκοτώνω για μια ιδέα» είναι απειροελάχιστη;

Προχθές, ένας άνθρωπος, ο Λουκάς Παπαδήμος, παραλίγο να μην επιστρέψει ποτέ ξανά στο σπίτι του και στη ζωή του. Αντί να φτάσει στο σπίτι του, κάποιοι τον έστειλαν στο νοσοκομείο. Και παραλίγο να σκοτώσουν, για μιαν ιδέα πάντοτε, δύο ακόμη ανθρώπους, συνεργάτες του, που βρί- σκονταν στο αυτοκίνητό του εκείνη τη στιγμή.

Θυμάμαι το 2001, πόσο πανηγύριζαν κάποιοι για τις χιλιάδες των νεκρών Αμερικανών στη Νέα Υόρκη. Σοβαροί (;) Ελληνες διανοούμενοι το είχαν σχεδόν απολαύσει. «Εσπειραν ανέμους, σπέρνουν θύελλες τώρα», είχε δηλώσει δημοσίως Ελληνίδα συγγραφέας για τους τρεις χιλιάδες απλούς Αμερικανούς πολίτες που πήγαν στη δουλειά τους ένα πρωί και δεν ξαναγύρισαν ποτέ στους δικούς τους.

Παρόμοια ακούστηκαν και με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. «Τι ήθελε τόσο αργά ο 15χρονος στα Εξάρχεια» ή «Προκάλεσε τους αστυνομικούς» κ.ο.κ. Εδώ τη βλακεία και την κακοήθεια ανταγωνίζεται ένας υποκριτικός καθωσπρεπισμός. Οι νεκροί της Μαρφίν έχουν επίσης δεινοπαθήσει μετά θάνατον. Η μνήμη τους σπιλώνεται σε κάθε ευκαιρία.

Για τον Παύλο Μπακογιάννη τα έχουμε γράψει πολλές φορές, αλλά ας το επαναλάβουμε: το 1989 δολο- φόνησαν ένα σύμβολο συμφιλίωσης και σύνθεσης, προκρίνοντας έτσι την αέναη ρήξη, τον διαρκή διχασμό ως τρόπο ζωής, ως πεπρωμένο της ταλαίπωρης αυτής χώρας.

Τηρουμένων των αναλογιών, ο Λουκάς Παπαδήμος επιλέχθηκε ως στόχος μέσα από το ίδιο πρίσμα. Δεν συμμετείχε σε «αμαρτωλές» κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, ανέλαβε πρωθυπουργός για να συμβάλει ώστε η χώρα να βγει από τη στενωπό. Κάποιοι από τους σημερινούς συγκυβερνώντες, αντιπολίτευση τότε, έβγαζαν άναρθρες κραυγές για δωσιλογισμό, για κρεμάλες, τουίταραν αγοραίο μίσος μαζί με ευχές θανάτου. Τώρα στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης καταδικάζοντας τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται».

Είτε κρατώντας όπλα και βόμβες είτε απλώς τουιτάροντας και αρθρογραφώντας, η χώρα βγάζει προς τα έξω έναν διάχυτο μηδενισμό που δεν γνωρίζει ιδεολογικά και πολιτικά στεγανά. Οι ιδέες των επαναστάσεων χαϊδεύουν τον συλλογικό μας ναρκισσισμό ώς τα ριζώματα και στην ηλιόφωτη χώρα της αιώνιας παραλίας μια υπόγεια θανατολαγνεία υπαγορεύει τρόπο ζωής.