Ολα για το after
Κι ένα δάκρυ κύλησε στην τρυφερή παρειά της νεαράς υποψηφίας. Δάκρυ συγκινήσεως, δάκρυ ευγνωμοσύνης, δάκρυ πάντως, υφάλμυρο και χλιαρό. Εγειρε απαλά στον ώμο του συντρόφου της νεαρού και υποψηφίου: «Μα δεν είναι υπέροχο! Οι κόποι μας δεν πήγαν χαμένοι. Από του χρόνου θα μπορούμε και να ερωτευόμαστε και να βγαίνουμε για ποτάκι το Σουκού». Λίγο πριν, γεγωνυΐα τη φωνή, που αποδίδει καλύτερα στις υψηλές νότες, ο υπουργός της Παιδείας, ο αγαπημένος μου καθηγητής Τουρνεσόλ είχε προαναγγείλει κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη Βουλή την κατάργηση των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Επιτέλους και οι οικογένειες δεν θα τρελαίνονται και τα παιδιά θα χαλαρώσουν. Τι άλλο θέλει ένας νέος άνθρωπος στην Ελλάδα του σήμερα και του αύριο; Να μπορεί να βγαίνει για ένα after χωρίς άγχος. Η ομιλία μπορεί να χαρακτηριστεί ως ιστορική. Είναι η πρώτη φορά που η αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ επικαλείται το δικαίωμα των νέων για να πίνουν το ποτάκι τους.
Και για να εξηγούμαι. Το σύστημα των Πανελλαδικών είναι ένα ιστορικό απολίθωμα που έχει επιβιώσει μαζί με τα υπόλοιπα μαμούθ του πανεπιστημίου, όπως είναι οι φοιτητικές εκλογές και οι κομματικές νεολαίες. Δεν είναι μόνον ότι κοστίζει πανάκριβα στη μέση ελληνική οικογένεια. Είναι ότι συνθλίβει τη σκέψη, τη δημιουργικότητα και εκπαιδεύει στην παπαγαλία και στην τυπολατρία. Οσο το «πάρτο το παλιόχαρτο και μετά βλέπουμε» λειτουργούσε ως διαβατήριο για τον δημόσιο τομέα, το σύστημα λειτουργούσε ως προγύμναση. Εκεί μάθαινες ότι σημασία έχει το «γράμμα» και όχι το «πνεύμα», κοινώς ότι είναι φρονιμότερο να αποστηθίζεις ερμηνευτικές εγκυκλίους παρά να σκέφτεσαι ποιο είναι το δίκαιο για τον πολίτη και το Δημόσιο που υπηρετείς. Οι άρρενες μετεκπαιδεύονταν και στον στρατό. Μάθαιναν την αξία του ωραρίου, της λούφας, και του «βύσματος». Ολα αυτά δεν μετρούν τώρα που το Δημόσιο της ελληνικής Κακανίας –έτσι βάπτισε ο Μούζιλ την παρηκμασμένη Αυστροουγγαρία του– έχει καταρρεύσει.
Η κατάρρευση του Δημοσίου που χώνευε για δεκαετίες τις ζωντανές δυνάμεις του τόπου θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την αναμόρφωση και της Μέσης Εκπαίδευσης και των Πανελλαδικών και των ΑΕΙ. Πλην, όμως, αυτό δεν είναι δυνατόν να το συλλάβουν, πολλώ μάλλον να το εκτελέσουν, προϊόντα και υποπροϊόντα του Λεβιάθαν. Μόνον η δημιουργία ιδιωτικών ιδρυμάτων θα μπορέσει να τονώσει το ηθικό του δημόσιου πανεπιστημίου. Αυτά θα συνταξιοδοτούσαν με τον ανταγωνισμό τους όλους τους ηγεμόνες εκ Δυτικής Λιβύης που λυμαίνονται το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Η δήλωση του κ. Γαβρόγλου δείχνει, αν μη τι άλλο, πως το ηθικό της δημόσιας εκπαίδευσης έχει καταρρεύσει. Φαλιρίσαμε, ηττηθήκαμε, χάσαμε, τουλάχιστον να μην έχουμε άγχος και άντε να πάμε και για κάνα ποτάκι να χαλαρώσουμε.