Μετά το εξάμηνο της αυταπάτης

Στην αρχή του χρόνου ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε «ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα από όσα προβλέπει η συμφωνία». Τελικώς, και για να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, η κυβέρνηση αποδέχτηκε 4 δισ. επιπλέον μέτρα. Κατόπιν, τα νέα για το Eurogroup του Μαΐου που είχε ο πρωθυπουργός ήταν τόσο καλά –«too good to be true» είπε–, που σκόπευε οσονούπω να φορέσει γραβάτα. Τελικώς, στο Eurogroup, μας φόρεσαν «κουστούμι χωρίς γραβάτα», όπως ήταν και ο επιτυχής τίτλος της «Εφημερίδας των Συντακτών». «Δεν έχετε δίκαιο να λέτε ότι από την ελληνική κυβέρνηση υπήρξε υπεραισιόδοξη ρητορική τις προηγούμενες ημέρες», είπε στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών (23.5.2017) ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δημήτρης Τζανακόπουλος.

Στο εν λόγω Eurogroup υπήρξε η πρόταση Σόιμπλε να μπει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, αλλά χωρίς χρήματα, έως ότου αποσαφηνιστεί το θέμα του χρέους, την οποία ο κ. Ευ- κλείδης Τσακαλώτος απέρριψε ως ασαφή. Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την επόμενη μέρα (24.5.2017) από το υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, ο κ. Τσίπρας εμφανίστηκε να κάνει στροφή 180 μοιρών: «Ο στόχος να μπορέσει η χώρα με το πέρας του τρίτου προγράμματος τον Αύγουστο του 2018 να έχει δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές με σταθερά επιτόκια, είναι στρατηγικός στόχος και κάτι τέτοιο είναι κοντά. Αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί είτε πάρουμε μια λύση για το χρέος σαν αυτή που μας παρουσίασε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, και αρνηθήκαμε...».

Την επόμενη μέρα το Μέγαρο Μαξίμου κατηγορούσε τα ΜΜΕ ότι κατασκεύασαν την είδηση πως «ο πρωθυπουργός άλλαξε γνώμη και μία μέρα μετά τη μη αποδοχή της πρότασης (...) έκανε πίσω στο ζήτημα του χρέους και αποδέχτηκε την παραπάνω πρόταση».

Ισχύει πάντα η συμβουλή του πρώην εκπροσώπου του Λευκού Οίκου, που έλεγε «όταν όλα πάνε στραβά, ρίξε το φταίξιμο στον Τύπο». Αυτό κάνει και η κυβέρνηση, η οποία έχει μακρά προϊστορία στην παραπληροφόρηση. Το θέμα δεν είναι η συκοφάντηση των ΜΜΕ –έχουμε ακούσει τόσα και τόσα– αλλά οι πελαγοδρομήσεις του Μεγάρου Μαξίμου, το οποίο επαληθεύει το ρητό «αν δεν ξέρεις πού θέλεις να πας, το πιθανότερο είναι να βρεθείς εκεί που δεν θέλεις». Ακριβώς σε αυτό το σημείο βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση. Ενώ ξεκίνησε με το αντιμνημονιακό αφήγημα «λεφτά χωρίς μέτρα», βρέθηκε με «μέτρα δίχως λεφτά», την οικονομία γονατισμένη, τους φόρους και τις οφειλές των πολιτών προς το κράτος σε δυσθεώρητα ύψη, τα «κόκκινα» δάνεια να πληθαίνουν και τις επιχειρήσεις να κλείνουν η μία μετά την άλλη.

Βασικότερο πρόβλημα είναι πως το καταστροφικό «εξάμηνο της αυταπάτης» δεν έγινε μάθημα στην κυβέρνηση. Πορεύεται και πάλι με στόχο τη βραχυπρόθεσμη επικοινωνία, με στόχο να παρουσιάσει ως επιτυχίες τις αποτυχίες της. Παραμυθιάζει τον λαό για θριάμβους, οι οποίοι πριν αλέκτορα φωνήσαι αποδεικνύονται Βατερλώ.

Οχι πως είναι εύκολα και απλά τα πράγματα για τη διευθέτηση του χρέους. Αντιθέτως, αλλά η στρατηγική της αναλήθειας προκαλεί σύγχυση. Δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα και το σύνθετο των ζητημάτων που κάθε κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει, αφού η διαπραγμάτευση έχει να κάνει με διεθνείς οργανισμούς, κοινοβούλια, πολιτικές ομάδες εντός αυτών, επιδιώξεις ομολογημένες και ανομολόγητες. Παρουσιάζοντας αυτή τη σύνθετη διαπραγμάτευση σαν έναν περίπατο τσαμπουκά, στο τέλος εκτός από την ίδια χαντακώνεται και η χώρα.

Η κυβέρνηση πορεύεται με το «όταν όλα πάνε στραβά, ρίξε το φταίξιμο στον Τύπο».