Στη σκιά του δρος Σόιμπλε
Το πρόβλημα θα ανακύψει εάν καταρρεύσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και οι ηγέτες μας θα είναι αναγκασμένοι να αναζητήσουν νέα προστάτιδα δύναμη.
ΟΚινέζος δικτάτωρ Μάο Τσε Τουνγκ, θυμοσοφών όταν δεν ησχολείτο με την εξόντωση των αντιπάλων του, έλεγε ότι όταν από το δάσος λείπει το λιοντάρι, τον ρόλο του αναλαμβάνει ο πίθηκος. Πρόκειται ασφαλώς για αναγκαιότητα αδήριτη, διότι αλλιώς προκύπτει χάος. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση της σήμερον, που οι πολιτικοί ηγέτες αποτελούν είδος προς εξαφάνιση, ανέκυψε ως πανίσχυρη μορφή ο δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Η Μεγάλη Κυρία της ηπειρωτικής Ευρώπης Αγκελα Μέρκελ, η δεξιοτέχνις των πολιτικών ελιγμών και ισορροπιών, εξεχώρησε στον υπουργό της επί των Οικονομικών απόλυτη εξουσία διαχειρίσεως των θεμάτων της αρμοδιότητός του, και ο δρ Σόιμ- πλε διά του Eurogroup κατέστη ο υπουργός Οικονομίας της Ευρωζώνης.
Αριστα ενεργεί, εφόσον οι υπόλοιποι σκιώδεις ομόλογοί του έχουν αναγνωρίσει στον δρα Σόιμπλε ρόλο δεσποτικό, στην ιερά αποστολή του να διατηρήσει την «καθαρότητα» του ευρώ και να απαλλάξει την Ευρωζώνη από τα περιττώματα.
Αλλά υπάρχει και η Ελλάς, βεβαίως, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να ελπίζει ότι θα επιτευχθεί «συμβιβασμός» στο επόμενο Eurogroup ως προς το ζήτημα του χρέους, έστω και εάν πρόκειται για «φύλλο συκής», να προσδοκά ότι επιτέλους θα ισχύσει το «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» για να επανέλθει η χώρα στις αγορές.
Εάν οι προσδοκίες, όμως, δεν επαληθευθούν ούτε τον Ιούνιο, κάπως θα εξασφαλισθεί η αποπληρωμή της δόσεως, ώστε να πληρωθούν οι δανειστές και οι διαπραγματεύσεις θα συνεχίζονται έως ότου κρίνει σκόπιμο ο δρ Σόιμπλε. Η αντιπολίτευση, από την πλευρά της, θα κατακεραυνώνει την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα για ανικανότητα –και ορθώς, δίχως αμφιβολία– και ταυτοχρόνως θα αναζητεί «νέο αφήγημα» και ούτω καθ’ εξής, όπως συμβαίνει εδώ και μία επταετία.
Κάποιοι οικτίρουν την έλλειψη «εθνικής ομοφωνίας», που πρακτικώς ωστόσο δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα. Αλλοι ελεεινολογούν την αθλιότητα του «πολιτικού λόγου» των κομμάτων. Αλλά αυτή μπορεί να είναι σωτήρια από μιαν άποψη, διότι το όλο θέμα δεν εξετάζεται στη βάση εάν η προσχώρηση στο ευρώ ήταν ορθή ή απόφαση αφροσύνης και ματαιοδοξίας των ηγετών μας. Είναι απλώς ζήτημα διαχειριστικής ικανότητος της όποιας κυβερνήσεως για όλα τα κόμματα, εκτός από τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ.
Κατά συνέπεια είμαστε ασφαλείς, διότι το πολιτικό μας σύστημα έχει αποδεχθεί απολύτως την ευρωπαϊκή αναγκαιότητα, που κάθε κόμμα ερμηνεύει διαφορετικά, ανάλογα με τις εμμονές του και τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων που το υποστηρίζουν· και ο δρ Σόιμπλε εφαρμόζει το πρόγραμμα καθάρσεως της Ευρωζώνης, έστω και εάν αυτό μπορεί να αποτελεί φενάκη.
Καθ’ όσον αφορά στη μεταξύ μας αντιπαράθεση, όσο άναρθρη και εάν είναι αυτή και ενίοτε χυδαία, από το επίπεδο αρχηγών στο Κοινοβούλιο έως το τελευταίο συνοικιακό καφενείο, έχει χαρακτήρα λυτρωτικό, διότι συμβάλλει εις την εκτόνωση· και αλληλοσπαρασσόμενοι, μένουμε σταθερά κάτω από τη βαριά σκιά του δρος Σόιμπλε. Αριστα πράττουμε, από μιαν άποψη. Το πρόβλημα θα ανακύψει, βέβαια, εάν καταρρεύσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τότε οι ηγέτες μας θα είναι αναγκασμένοι να αναζητήσουν νέα προστάτιδα δύναμη, όπως συμβαίνει παρ’ ημίν εδώ και αιώνες. Και ασφαλέστατα θα επιβιώσουμε, διότι οι αντοχές του έθνους των Ελλήνων είναι αξιοθαύμαστες.